Ζητείται επειγόντως αντίπαλο δέος

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Έχουμε τη φρούδα εντύπωση, πως το πολίτευμα της Ελλάδος μας είναι προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά επί της ουσίας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια απόλυτη πρωθυπουργική μονοκρατορία! Και αυτό χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου που το 1986 αυτο-εχρίσθη ‘Καίσαρας’ αλλάζοντας το Σύνταγμα και καθιστώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα απλό εθιμικό πρόσωπο.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπορεί να πουλήσει στην Τουρκία ούτε φτερό για τα F16 αν δεν του επιτρέψει το Κογκρέσο! Στην Ελλάδα, ο εκάστοτε πρωθυπουργός αποφασίζει πότε θα γίνουν εκλογές ανάλογα με το δικό του συμφέρον και όχι σύμφωνα με το Σύνταγμα ή το συμφέρον της χώρας. Αυτός επιλέγει ΠτΔ -σιγά μη ρωτήσουμε το λάο…- αρχηγό ενόπλων δυνάμεων, Πρόεδρο και Εισαγγελέα Αρείου Πάγου, Πρόεδρο ΣτΕ, διοικητή ΕΥΠ (για να μην ξεχνιόμαστε) κ.ο.κ. Αυτός αποφασίζει όχι μόνο ποιοι θα είναι υπουργοί και υφυπουργοί, αλλά και πόσοι θα είναι. Με άλλα λόγια στις εκλογές εμείς οι πολίτες δεν επιλέγουμε κυβέρνηση, αλλά πρωθυπουργό που επιλέγει την κυβέρνηση. Σωστά λοιπόν ο κύριος πρωθυπουργός λέει: "Θέλετε για πρωθυπουργό εμένα ή τον Τσίπρα; Ούτε καν προσπαθεί, έτσι για τους τύπους, να πει… "μία κυβέρνηση με πρωθυπουργό εμένα ή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα!”.

Κάθε κυβέρνηση σε οποιοδήποτε κράτος, όσο καλά και αν τα πηγαίνει, νομοτελειακά γίνεται καλύτερη όταν έχει απέναντί της μία σοβαρή αντιπολίτευση αλλά και όταν στο εσωτερικό της υπάρχει η δυνατότητα για πολιτική ζύμωση που στο τέλος της ημέρας πηγαίνει και τη σύνθεση πολιτικής παρακάτω. Η σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει την τύχη να αντιμετωπίζει έναν τέτοιον  δημιουργικό πονοκέφαλο. Ανεπιτυχής, μη σοβαρή και ουσιαστικά γελοία σχεδόν σε όλα τα επίπεδα η αντιπολίτευση, που υποτίθεται πως ελέγχει την κυβέρνηση…

Σήμερα δυστυχώς, όχι μόνο δεν υπάρχει σύνθεση και παραγωγή πολιτικής αλλά ούτε εμφανίζονται στον πολιτικό ορίζοντα ηγετικές προσωπικότητες για να πάνε τη χώρα παρακάτω, με αποτέλεσμα να επικρατεί η μετριότητα των μετρίων… αλλά δυστυχώς σε αυτό πρέπει να αρκεστούμε, τουλάχιστον προς το παρόν.

 Δεν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες όπως παλιά όταν κυβερνούσε μια το ΠΑΣΟΚ και μια η Νέα Δημοκρατία, είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση  υπήρχε σασπένς και πλοκή, που έκανε τους πολίτες να ενδιαφέρονται και να συμμετέχουν με άποψη. Τώρα δυστυχώς μόνο ιστοί αράχνης κυματίζουν με τις σκέψεις μας και δεν φαίνεται πουθενά φως.

Παλιότερα υπήρχαν αρκετά στελέχη πρώτης γραμμής, που θεωρούνταν αν όχι ακριβώς δελφίνοι μια και οι ηγέτες τότε ήταν ισχυροί, αλλά οι περισσότεροι εξ’ αυτών, κάλλιστα θα μπορούσαν να ηγηθούν του κόμματός τους και της χώρας… Σήμερα, αν ψάξουμε να βρούμε κάποιον με αυτές τις προδιαγραφές, μάλλον μάταια θα ψάχνουμε! Αναρωτηθείτε: θα μπορούσε κάποιος να υποδείξει έστω και έναν πολιτικό με πολιτικό όγκο σήμερα; Αμφιβάλλω!

Η απόσταση που χωρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από οποιονδήποτε άλλον εντός ΝΔ είναι τεράστια  -εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι πρώην πρωθυπουργοί, ενώ το ίδιο και μάλλον ακόμα πιο ενισχυμένο ισχύει και σχετικά με τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μια αντιπολίτευση που έχει συμπληρώσει 4+ χρόνια ξηρασίας και παντελούς ανυπαρξίας. Θα πουν ίσως κάποιοι, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και είναι ακόμα φρέσκος και νέος από πλευράς ηλικίας και σίγουρα δεν απειλείται από πουθενά, όμως το τέλμα στην σημερινή πολιτική σκηνή, είναι η ανυπαρξία σοβαρού αντίπαλου δέους, κάτι που σίγουρα δεν βγάζει σε καλό ή μάλλον βάζει σε κίνδυνο την ίδια την κυβέρνηση! Η συζήτηση αυτή είναι σήμερα τόσο επίκαιρη όσο ποτέ, ακόμα και όταν αυτό δεν φαίνεται τόσο ξεκάθαρα…

Τα επίπεδα της διακυβέρνησης έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά σε σχέση με το παρελθόν, μιας και η επιλογή του σφιχτού κυβερνητικού μοντέλου με άξονα το Μέγαρο Μαξίμου, αποδίδει σε ταχύτητα και σε προώθηση κεντρικών επιλογών. Το μοντέλο αυτής της επιτελικής κυβέρνησης έχει πλεονεκτήματα κυρίως ως προς τη γρήγορη υπερπήδηση προβλημάτων και στρεβλώσεων για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, ωστόσο, η αίσθηση είναι, πως διαφοροποιεί σημαντικά ή ακόμα και ολοκληρωτικά, τα επίπεδα της διακυβέρνησης. Όλα περνούν, ζυμώνονται, και αποφασίζονται από το Μαξίμου, με τους υπουργούς να έχουν το άχαρο ρόλο του διεκπεραιωτή! Έτσι όμως, δεν προκύπτουν ικανά στελέχη-ηγέτες! Το αποτέλεσμα είναι, ο πρωθυπουργός πλαισιωμένος από το στενό του επιτελείο να κυβερνά μόνος, χωρίς βοήθειες και σίγουρα όπως φθάσαμε και χωρίς αντιπολιτευτικό λόγο…

Η Νέα Δημοκρατία διαθέτει μεν κάποια ικανά και σοβαρά στελέχη, αλλά μέχρι εκεί, μιας και δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες! Στην αντίπερα όχθη όμως γίνεται… ο θάνατος της αλεπούς... Στο ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί χάος και στο ΚΙΝΑΛ το απόλυτο σκοτάδι, ενώ φως δεν φαίνεται από πουθενά, ούτε καν αμυδρό!

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια ηγέτες και ισχυρές ηγετικές ομάδες, ούτε υπάρχει ισχυρός αντιπολιτευτικός αντίλογος, που θα είναι δημιουργικός και σίγουρα όχι λαικιστικός και ξύλινος.

Αν δεν δημιουργηθεί σύντομα το αντίπαλο δέος, τα πράγματα δεν θα πάνε καλά για κανέναν… ούτε για την κυβέρνηση.