Στο ΠΑΣΟΚ ανοίγουν σαμπάνιες αλλά...

Του Μανόλη Καψή

Αντιλαμβάνομαι ότι μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις στο ΠΑΣΟΚ ανοίγουν σαμπάνιες, αλλά όλα θέλουν μέτρο. Και ειδικά το αλκοόλ. Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές πήρε 11,85% και το τελευταίο γκάλοπ (της opinion poll), του δίνει στην πρόθεση ψήφου ποσοστό 12,9, γεγονός που νομίζω ότι επιβάλει αυτοσυγκράτηση. Συνεπώς, καλύτερα σφηνάκια που ταιριάζουν και με την περίσταση και σίγουρα όχι υπερβολές. Ας κρατήσουν τις σαμπάνιες για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Όχι ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά λόγο για να γιορτάσουμε. Τουναντίον, είναι πραγματικά μια υπέροχη είδηση. Για όλους. Προσωπικά το έχω εορτάσει δεκάδες φορές και με φίλους και ιδιωτικώς, ενίοτε συνοδεία αλκοόλ και το γιορτάζω και καθημερινά, στημένος στην οθόνη της τηλεόρασης. Αναζητώ στα πρωινάδικα έναν ακόμα εκπρόσωπο της ριζοσπαστικής, να διηγείται πώς ο ουρανοκατέβατος Κασσελάκης τους πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια χωρίς να το καταλάβουν. Απόλαυση. 

Μια παρέκβαση: Ομολογώ ότι δεν θα ξεπεράσει κανείς τους Φίλη, Σκουρλέτη και Βίτσα στις πρώτες τηλεοπτικές τους εκρήξεις για το "φαινόμενο Κασσελάκης". Προσπαθεί φιλότιμα η Πέρκα, αλλά δεν έχει τη στόφα του καλού κωμικού ηθοποιού, όπως η παλιά φουρνιά των μπαρουτοκαπνισμένων στελεχών. Δεν φταίει όμως. Είναι θέμα εμπειρίας. 

Επιστροφή. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα μια καλή είδηση λοιπόν, να το γιορτάσουμε ναι και υποθέτω ότι είναι ακόμα καλύτερη είδηση για το ΠΑΣΟΚ. Γιατί μεταξύ μας αν δεν μας είχε προκύψει ο Κασσελάκης και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, αμφιβάλω αν οι εξελίξεις θα επέτρεπαν στο ΠΑΣΟΚ να ονειρεύεται ότι θα είναι το δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές.

Αλλά βέβαια, αν στόχος σου είναι να κερδίσεις τις εκλογές και να σχηματίσεις κυβέρνηση, όπως λέει ότι είναι ο στόχος του Νίκου Ανδρουλάκη, και η διαφορά σου από το πρώτο κόμμα είναι της τάξης των 20-25 μονάδων, χρειάζεται και άλλη προσπάθεια. Δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς λοιπόν ούτε για εξαλλοσύνες με το αλκοόλ. Χρειάζεται νηφαλιότητα και σχέδιο.

Δηλαδή για να το πούμε διαφορετικά, για να έρθει πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ και να γίνει ο Νίκος Ανδρουλάκης πρωθυπουργός -λέμε τώρα- πρέπει να νικήσουν τον Μητσοτάκη, όχι τον Κασσελάκη. Κι εδώ αρχίζουν τα ζόρικα, γιατί μέχρι στιγμής δεν έχει διαφανεί τέτοια δυναμική.

Φταίει ο μονίμως οργισμένος, ανέμπνευστος και μονότονος τρόπος που πολιτεύεται και μιλάει ο Νίκος Ανδρουλάκης, που δεν συναρπάζει το εκλογικό κοινό; Φταίει η βαριά κληρονομιά του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ και η δραματική διαχείριση της κρίσης από τον Γιώργο Παπανδρέου, που κουβαλάει εκών άκων η σημερινή ηγεσία; Φταίει η προσκόλληση στο νοσταλγικό παρελθόν του "πράσινου ήλιου", που μπορεί να αρέσει στους εναπομείναντες οπαδούς του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά δεν μιλάει στους νέους; Φταίει η θολή ταυτότητα του κόμματος, λίγο αριστερά λίγο δεξιά, λίγο με τον Μητσοτάκη λίγο και με τον χωροφύλαξ; Φταίει ο κακός μας ο καιρός;

Ας συμφωνήσουμε στα βασικά. Για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές -λέμε τώρα- δεν αρκεί να φωνάξει πιο δυνατά και πιο οργισμένα απ΄ό,τι μπορεί να φωνάξει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Στέφανος Κασσελάκης. Αν τις εκλογές κέρδιζε αυτός που φωνάζει και γκρινιάζει περισσότερο, θα τις είχε πάρει εδώ και καιρό και με φόρα ο Κουτσούμπας και θα είχαμε τον Γιάννη Πρωτούλη υπουργό. (Και θα είχαμε γίνει ήδη αλκοολικοί.)

Θυμάστε τον Αλέξη Τσίπρα; (σ.σ. χρόνια ονειρευόμουνα να το γράψω αυτό.) Ακόμα και για τα μέτρα για την πανδημία ξεσήκωνε τον κόσμο. Ακόμα και για τα εμβόλια διαμαρτύρονταν ότι ξεστοκάρουν τα άχρηστα. Ακόμα και για την άδεια του Κουφοντίνα έκανε αντιπολίτευση Δεν του βγήκε σε καλό το "Μητσοτάκη γαμ@@@". Τώρα κάνει επαφές με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη σε χασαποταβέρνες και παρακαλάει τον Νάσο Ηλιόπουλο να μείνει στο κόμμα. 

Για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές- λέμε τώρα- χρειάζεται να πείσει ότι θα είναι καλύτερη κυβέρνηση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ότι έχει σχέδιο, πρόγραμμα και προτάσεις και θα τα καταφέρει καλύτερα από τον Μητσοτάκη. Ότι θα σχηματιστεί δηλαδή μια επαρκής κυβέρνηση, σταθερή, που θα οδηγήσει σε περαιτέρω βελτίωση την οικονομία, θα στηρίξει τους αδύνατους στο μέτρο του δυνατού, θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, θα δώσει έμφαση στην ασφάλεια και θα χειριστεί με επάρκεια τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Και χρειάζεται να πείσει για όλα αυτά, αυτούς που δίνουν την εκλογική νίκη. Δηλαδή ένα κεντρώο, κεντροαριστερό κοινό, που έχει κερδίσει ο Μητσοτάκης με πολύ κόπο και που παρά τις αποτυχίες του σημερινού σχήματος, όπως έδειξαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν δείχνει σημάδια ότι θέλει να αλλάξει κυβερνήτη. Και σίγουρα δεν θα το πείσει να αλλάξει επιλογή, μια ακραιφνώς αριστερή ρητορική που διατυπώνεται συχνά από το ΠΑΣΟΚ, με στόχο να προσελκύσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είναι αδύνατον. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει σχηματίσει μια νέα ηγετική ομάδα- δεν σκίζει από ταλέντο αλλά τουλάχιστον έχουν αποφύγει τη γελοιότητα στην οποία διακρίνεται η αντίπαλη ομάδα του χώρου- έχει προτάσεις και πρόγραμμα και πολιτεύεται με μέτρο και χωρίς τις υστερίες της Πρώτη Φοράς. Φοβάμαι όμως ότι δεν αρκεί.

Ας ξαναγυρίσουμε στα βασικά. Για να ονειρεύεσαι να γίνεις κυβέρνηση δεν αρκεί να κάνεις κριτική στην κυβέρνηση, πρέπει να πείσεις ότι θα είσαι καλύτερη κυβέρνηση από τη σημερινή. Αρκεί αυτό; Όχι. Χρειάζεται και να ενθουσιάσεις τον κόσμο, να τον εμπνεύσεις, να του δημιουργήσεις ελπίδα και αισιοδοξία. Χρειάζεται να του δώσεις όραμα. Και μετά ανοίγεις και τις σαμπάνιες.