Μια προσωπική εξομολόγηση γι΄αυτό το κορίτσι με τα μαύρα εσώρουχα

Του Μανόλη Καψή 

Επιτρέψτε μου μια προσωπική εξομολόγηση. Και ζητάω συγγνώμη και για τον τόνο και για το ύφος και για τον θυμό που με κατακλύζει. Αλλά τα όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ με έχουν αρρωστήσει. Θα έλεγα σχεδόν σωματικά. Το θέαμα των νεαρών παιδιών που δολοφονούνται εν ψυχρώ καθώς συμμετέχουν σε rave party στην έρημο, κοριτσιών που τα απαγάγουν τα μεταφέρουν στα κρησφύγετα των τρομοκρατών στη Γάζα, τους Παλαιστίνιους να δείχνουν στις κάμερες τα πτώματα των κακοποιημένων, βασανισμένων κοριτσιών που εκτέλεσαν και να αλαλάζουν από ικανοποίηση, με έχουν αρρωστήσει.

Προσπαθώ μάταια από το Σάββατο το πρωί να αποφύγω να βλέπω τις ιστορίες με τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν, τις εκκλήσεις των συγγενών των κοριτσιών που είναι όμηροι των τρομοκρατών, τις ιστορίες με τους γονείς που είδαν τα παιδιά τους να εκτελούνται μπροστά στα μάτια τους, την ιστορία της Γερμανίδας, το γυμνό πτώμα της οποίας περιέφεραν υπερήφανοι οι εκτελεστές της, τους γονείς που έκρυψαν τα παιδιά τους για να τα σώσουν και μετά τους σκότωσαν, αλλά δεν το καταφέρνω. Και αρρωσταίνω όλο και πιο πολύ.

Ήλπισα ανοήτως προς στιγμήν, ότι το θέαμα αυτής της φρίκης, θα συναντούσε την καταδίκη σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμα και αυτών των εκπροσώπων της ελληνικής αριστεράς. Χωρίς τα γνωστά ναι μεν αλλά που ζήσαμε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Χωρίς τις γνωστές προφάσεις, τις συναυλίες για τον άνθρωπο και την ειρήνη και τις θεωρίες για τους ακροδεξιούς Ουκρανούς που καταπίεζαν τους Ρώσους και απειλούσαν την ασφάλεια της Μόσχας.

Έκανα λάθος. Και αυτή τους η στάση με γεμίζει οργή. Το ομολογώ και αυτό. Οργή, μόνο οργή νιώθω γι΄ αυτά που διαβάζω και ακούω. Ξέρω ότι η οργή είναι κακός σύμβουλος, αλλά αδυνατώ να το διαχειριστώ διαφορετικά. Νιώθω να με χωρίζει άβυσσος με αυτούς τους ανθρώπους.

Μια διευκρίνιση: Η ώρα δεν είναι για να συζητήσουμε αν το Ισραήλ έχει ευθύνες για το αδιέξοδο στις ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους. Προφανώς έχει ευθύνες, προφανώς η πεποίθηση ότι η ασφάλεια του Ισραήλ μπορεί να επιτευχθεί ερήμην των Παλαιστινίων -ενώ ταυτόχρονα επεκτείνονται οι εποικισμοί στη Δυτική Οχθη προκαλώντας την οργή των Αράβων και υπονομεύοντας την ειρήνη και την επίτευξη συμφωνίας- είναι μεγάλες. Ούτε οι δυνάμεις ασφαλείας του Ισραήλ έχουν αποφύγει τις ακρότητες, πολλές φορές στο παρελθόν. Αλλά αυτό που ζούμε σήμερα είναι άλλου μεγέθους, άλλης κατηγορίας και τάξης γεγονός. Είναι μια φρίκη που δεν αντέχει ναι μεν αλλά.

Και όμως, ακόμα και μπροστά σε αυτό το θέαμα της φρίκης, σε αυτή την απίστευτη απανθρωπιά, η ελληνική αριστερά -σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς- τοποθετήθηκε και πάλι ενάντια στον άνθρωπο, στον πολιτισμό και στις ανθρώπινες αξίες. Πήρε το μέρος των απάνθρωπων, το μέρος των δολοφόνων. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Παραδόξως, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, για μια φορά, πήρε αρχικά θέση και καταδίκασε την τρομοκρατική επίθεση των φανατικών δολοφόνων της Χαμάς. Η ενέργεια αποδόθηκε στην επιρροή Κασσελάκη και όπως έγραψε η ΕφΣυν, "προκάλεσε βραχυκύκλωμα σε αρκετά στελέχη του κόμματος που με αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήγαν το θέμα παραπέρα και διαφοροποιήθηκαν από τη λογική των ίσων αποστάσεων της Κουμουνδούρου".

Διανοείστε τι λένε; Ίσες αποστάσεις από τους δολοφόνους και τα θύματά τους; Αυτό θεωρήθηκε ιεροσυλία; Και πήγαν λέει τα στελέχη το θέμα παραπέρα. Πήραν το μέρος των δολοφόνων.

Στην Αυγή, τη Δευτέρα, διάβασα το εξής εμετικό (δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς): "Μπροστά στη βία του κατακτητή, καμία αντίδραση του καταπιεσμένου δεν λογίζεται σαν βία ισόποση, ισότιμη και εξίσου καταδικαστέα". Δεν έχει σημασία αν η επίθεση των τρομοκρατών εκδηλώθηκε σε έδαφος του Ισραήλ, αναγνωρισμένο από τις διεθνείς συμφωνίες και όχι στη Δυτική Όχθη, και σε βάρος αμάχων, νέων παιδιών και κοριτσιών. Καμία σημασία αν το όπλο που επελέγη εκτός από τις εκτελέσεις νέων ανθρώπων, είναι η απαγωγή. Λες και έχουμε επιστρέψει στον Μεσαίωνα και πιο πίσω.

Καμία αντίδραση δεν λογίζεται καταδικαστέα εφόσον την ασκεί ο καταπιεσμένος, λέει. Θα μπορούσε να γράψει τα ίδια και για τους αποκεφαλισμούς των ομήρων του Isis, αλλά η προφανής απέχθεια που θα προκαλούσε, ίσως τον έχει συγκρατήσει. Τώρα που ο εισβολέας είναι Παλαιστίνιος και όχι κάποιος παλαβός- φανατικός μουσουλμάνος, ο ρομαντικός δηλαδή ήρωας της αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης, αφήνει ελεύθερο το μίσος του να εκδηλωθεί. Το μίσος για το Ισραήλ και ό,τι αυτό το κράτος αντιπροσωπεύει.

Μίσος για το Ισραήλ, μην έχουμε καμία αμφιβολία. Γιατί το Ισραήλ είναι μια δυτική χώρα, μια δημοκρατική χώρα, μια πολιτισμένη χώρα. Σε αντίθεση με τα εδάφη των Παλαιστινίων, εδάφη όπου κυριαρχεί η βία, η αυθαιρεσία, ο φανατισμός και η διαφθορά. Οπου ο πακτωλός των χρημάτων από τις χώρες του Κόλπου και το Ιράν των μουλάδων, πηγαίνει μόνο σε εξοπλισμούς και όχι για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Αυτοί είναι απλά αναλώσιμοι στα χέρια των αξιωματούχων, που ονειρεύονται την καταστροφή της γειτονικής τους χώρας και την εξόντωση όλων των αλλοθρήσκων. Των Εβραίων.

Πολλά έχουν γραφτεί για τον αντισημιτισμό της αριστεράς και θα ήταν περιττό να τα επαναλάβω. Στην καρδιά της αντίδρασης όμως, της απανθρωπιάς, είναι ο αντιδυτικισμός. Το Ισραήλ είναι μια δυτική χώρα, που στηρίζεται στην υποστήριξη της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ. Αυτό δεν του συγχωρούν. Σε αυτό αντιδρούν. Στην καρδιά της αντίδρασης της δικής μας αριστεράς, είναι η απέχθεια για τον δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του. Σε αυτό υψώνει τοίχος η ελληνική αριστερά. Και βρίσκεται πρόθυμη να υιοθετήσει τη φρίκη και να αποδεχθεί την απανθρωπιά. Αρκεί ο άλλος να είναι σε σύγκρουση με τη Δύση και με τις αξίες της.

Σε άλλο σημείο της Αυγής, διάβασα μια άλλη "ανάλυση". Πιο κομψή υποτίθεται. Λιγότερο μπρουτάλ από τον ύμνο στην απανθρωπιά του συντάκτη της "μη καταδικαστέας αντίδρασης". Που έκανε αναφορά στο γκέτο της Βαρσοβίας και στην εξέγερση των εγκλωβισμένων Εβραίων της Πολωνίας. Το άρθρο κατέληγε με την προκήρυξη των εξεγερμένων: "Να πεθάνουμε σαν άνθρωποι." Και προσέθετε: "Αυτό τουλάχιστον να το αναγνωρίσουμε στους Παλαιστίνιους" ...Ετσι, αντιστρέφοντας την ιστορία και την κοινή λογική, το Ισραήλ, η χώρα των Εβραίων, παρομοιάζεται και εξισώνεται με τη Γερμανία των ναζί εξολοθρευτών τους και οι Παλαιστίνιοι μετατρέπονται ως δια μαγείας σε Εβραίους θανατοποινίτες. Τώρα, όλα δικαιολογούνται πλέον.

Ίσως, θα αναρωτιέστε βέβαια, αν ήταν πράξη ανθρωπιάς η εν ψυχρώ δολοφονία, αν ήταν πράξη ανθρωπιάς η απαγωγή, ομολογώ όμως ότι δεν μπορώ να σας απαντήσω.

Πάντως, πουθενά δεν υπήρχε και σε αυτό το κείμενο, έστω μια αναφορά στη φρίκη της τρομοκρατικής επίθεσης. Λεπτομέρειες και αστικές ευαισθησίες. Παράπλευρες απώλειες της μάχης των εθνών εναντίον της καταπιεστικής Δύσης και του ιμπεριαλισμού.

Χθες στην Αυγή δεν υπήρχε ούτε ένα θέμα για τις εκτελέσεις και τις απαγωγές. Δεν υπήρχε ούτε ένα θέμα για τους απαχθέντες, για τους βιασμούς γυναικών δίπλα στα πτώματα των συντρόφων τους. Κουβέντα. Υπήρχε όμως κλάμα και οδυρμός για τις συνθήκες στη Γάζα, αφού οι Ισραηλινοί έκοψαν το ηλεκτρικό, το νερό και απαγόρευσαν την τροφοδοσία: "Σκηνές κόλασης και καταστροφής στη Γάζα", έγραφε η εφημερίδα κατηγορώντας τη Δύση φυσικά ότι δεν θα συγκρατήσει το Ισραήλ στην απάντησή του. Τα ίδια και στην ΕφΣυν που επίσης δεν είχε βρει χώρο για μια κουβέντα για τα θύματα της θηριωδίας, αλλά είχε χώρο να αφιερώσει στη διαδήλωση των αλληλέγγυων με τους δολοφόνους, έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ.

Από το ΚΚΕ φυσικά δεν περίμενα τίποτα καλύτερο. Δεν περιμένω κάτι καλύτερο κι ας κάνει καριέρα ο κ. Κουτσούμπας με αστειάκια και αυθόρμητες ατάκες, κι ας πλασάρει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο από τους απαρατσίκ του παρελθόντος. Η ιδεολογία του, ο τρόπος σκέψης του δεν έχει αλλάξει. Φυσικά, ούτε αυτός βρήκε να πει μια κουβέντα για τα αθώα θύματα. Καταδίκασε όμως "την κατοχή του ισραηλινού κράτους και τα εγκλήματα που διαπράττει συστηματικά σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, με την στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους". Βεβαίως, ειδικά αυτό το τελευταίο το κάνει ένοχο. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί λοιπόν.

Συγχωρείστε μου αυτή την προσωπική εξομολόγηση και τον τόνο. Μπορεί και να μην ενδιαφέρει και κανέναν πώς βιώνω αυτήν την ιστορία εγώ, και τι αισθάνομαι. Πώς έχω διαρκώς στο μυαλό μου αυτήν την εικόνα με το μικρό κορίτσι από τη Γερμανία, που οι δολοφόνοι της περιφέρουν το πτώμα της γυμνό και φωνάζουν από ικανοποίηση... Αλλά νιώθω τέτοια οργή και τέτοια φρίκη που ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Υ.Γ. Διάβασα σε μια ανάρτηση του συναδέλφου μου Παντελή Βαλασσόπουλου, πως άγνωστοι τράβηξαν χρήματα με την πιστωτική κάρτα της μικρής Γερμανίδας από ΑΤΜ στη Γάζα. Αφού την κακοποίησαν, αφού την σκότωσαν, αφού την περιέφεραν γυμνή, είπαν να βγάλουν και το κατιτίς. Τζάμπα τόσος κόπος;