Του Μανόλη Καψή
Με προβλημάτισε ο Σωκράτης Φάμελλος, στην πρώτη βαρυσήμαντη παρέμβασή του ως πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς δεν ασχολήθηκε με τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έρχεται με τον Μητσοτάκη, αλλά ενδιαφέρθηκε ειδικά για την χωροταξία της Βουλής και διαμαρτυρήθηκε δι επιστολής, για την τοποθέτηση των Σπαρτιατών όπισθεν της ριζοσπαστικής. Τι δουλειά έχουν οι Σπαρτιάτες στην αριστερά; αναρωτήθηκε και εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του. Υποθέτω ότι κυρίως ήθελε να στείλει ένα μήνυμα ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούνται και εξοργίζονται ακόμα και από την χωρική γειτνίαση με την ακροδεξιά, αλλά όχι (ας το θυμηθούμε κι αυτό) από τις καλοδεχούμενες ψήφους, όπως μας είπε ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά, καλώντας τους να ανανήψουν και να ψηφίσουν…ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά μήπως υπερβάλει; Δηλαδή θα προτιμούσε να έχει οπίσω του τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Ο στρατηγικός νους του Αλέξη Τσίπρα θα τον συμβούλευε ότι δεν παραδίδεις τα νώτα σου σε έναν τόσον επικίνδυνο αντίπαλο, ακόμα και όταν εκτοξεύει καρδούλες. Σε φάση υποχώρησης και ανασύνταξης των δυνάμεών σου, δεν παίρνεις τέτοια ρίσκα. Πόσο μάλλον που η Ζωή μετράει για 100 βουλευτές, άρα εκτοξεύει και 100 καρδούλες τη στιγμή. Δεν είναι λίγο. (σσ. Και μεταξύ μας, βλέποντας προχθές τις αφίξεις των νέων βουλευτών για την ορκωμοσία, της δίνω και ένα δίκιο.).
Ακόμα περισσότερο όμως με προβλημάτισε η απόφαση να μην ψηφίσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για αντιπροέδρους, υποψήφιους προερχόμενους από τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες. Αφ΄ενός γιατί δεν θυμάμαι να υπήρξαν οι ίδιες αντιδράσεις με τον υποψήφιο αντιπρόεδρο των ΑΝΕΛ- Σγουρίδης λεγόταν νομίζω - αφετέρου, κυρίως, γιατί αν δεν κάνω λάθος, η παρουσία στη Βουλή όλων αυτών των παρδαλών και έξαλλων κομμάτων, είναι και μια παρενέργεια της απλής και άδολης αναλογικής, που ήταν μια ακόμα σπουδαία έμπνευση του Αλέξη Τσίπρα για την οποία θα τον μνημονεύουμε πάντα. Έτσι γρήγορα ξέχασαν στον ΣΥΡΙΖΑ τον θετικό απολογισμό του πρώην προέδρου και τις μεγάλες τομές του στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και ίσως και πέραν αυτού;
Αλλά η ένσταση του Σωκράτη Φάμελλου βασίζεται στην ιστορία και κακώς δεν λαμβάνεται υπόψιν. Το εξήγησε άλλωστε ο απελθών Αλέξης Τσίπρας, που μας ενημέρωσε ότι από την εποχή της γαλλικής επανάστασης, είθισται η αριστερά να κάθεται αριστερά, η δεξιά στη δεξιά και οι νεοναζί στα άκρα. Δεν ξέρω αν αποδόθηκε σωστά από τον Τύπο η παρέμβαση - επίσης βαρυσήμαντη όπως άλλωστε και όλες οι παρεμβάσεις του απελθώντος - αλλά σίγουρα δεν γνώριζα ότι στη γαλλική επανάσταση είχαμε και νεοναζί. Αγνοούσα δε, ο ασυγχώρητος, πού τοποθετήθηκαν τελικά στην Εθνοσυνέλευση. Όσο ζεις μαθαίνεις όμως.
Αλλά ακόμα και όσοι αγνοούν την ιστορία θα ομολογήσουν ότι η αρχική ένσταση του Σωκράτη Φάμελλου έχει μια λογική. Η αριστερά στην αριστερά και η δεξιά στην δεξιά. Απλά πράγματα και κατανοητά.
Ένα μικρό πρόβλημα φυσικά είναι το πώς ορίζεται όμως η δεξιά και η αριστερά. Να, για να μνημονεύσω για μία ακόμα φορά τη μεγάλη απουσία από το εθνικό κοινοβούλιο του Πάνου Καμμένου, ο Αλέξης Τσίπρας είχε γνωματεύσει το 2017, "ότι σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα τους ΑΝΕΛ ακροδεξιό κόμμα". Σωστά. Άλλωστε οι κραυγές "Στα Τέσσερα" που εκτόξευε ο αρχηγός είχαν την έμπνευσή τους στους αγώνες για το ένα-ένα-τέσσερα, αλλά δεν πρόσεξε κανείς τότε τη σύνδεση. Και ο Πάνος μετριόφρων και σεμνός πάντα, δεν θέλησε να τους παρατηρήσει για την απροσεξία τους.
Για να αποφύγω τις ειρωνείες για τους χαρακτηρισμούς και την ανάλυση του προέδρου, θα σημειώσω μόνο ότι σύμφωνα με την δήλωση του κ. Τσίπρα, το ιδεολογικό χρώμα ενός κόμματος, δεν προκύπτει αυτόματα, αλλά είναι θέμα ερμηνείας και ανάλυσης. Ποιος θα διαφωνήσει; Για παράδειγμα - ναι, το ομολογώ, μου λείπει από την πολιτική - ο Πάνος Καμμένος πάλι, έσερνε στα δικαστήρια όσους τον έλεγαν ακροδεξιό. Και αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και τον σκιτσογράφο Πετρουλάκη. Ο δε Μιχαλολιάκος διόρθωνε τους δημοσιογράφους, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι νεοναζί, αλλά εθνικιστής. Τα ίδια λέει και ο Βελόπουλος, που ο Νίκος Ανδρουλάκης τον έβλεπε και πιθανό συγκυβερνήτη με τον Μητσοτάκη, αν τελικά η Νέα Δημοκρατία δεν κατάφερνε να κατακτήσει την αυτοδυναμία. Και απειλεί και αυτός με μηνύσεις.
Σύμφωνοι, δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφωνία για το πού ανήκουν οι Σπαρτιάτες- αν και ο πρόεδρος του κόμματος (ξεχνάω το όνομά του) επιμένει ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή - αλλά και πάλι δεν μας λύνει το πρόβλημα. Πού θα τοποθετήσουμε για παράδειγμα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Τον Πολάκη πού θα τον βάλουμε να καθίσει; Στα δεξιά ή στα αριστερά; Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία δεν μας απαντάει ο Σωκράτης Φάμελλος.
Και τι να κάνει το προεδρείο της Βουλής; Να αναλάβει πριν καθίσουν στα έδρανα οι βουλευτές, να κάνει ιδεολογικοπολιτική ανάλυση των θέσεων των κομμάτων, για να αποφασίσει τελικά πού θα κάτσει ο κάθε ένας; Δύσκολο και ως γνωστόν στα θέματα ερμηνείας σπανίως βρίσκεται συναίνεση και συμφωνία. Αδιέξοδο.
Αλλά ίσως είναι περιττή η όλη συζήτηση. Όπως με ενημέρωσε έμπειρος στα κοινοβουλευτικά συνάδελφος, η χωροταξία των νέων βουλευτών δεν υποκρύπτει κάποιο σκοτεινό σχέδιο του Κώστα Τασούλα να καταχωρίσει και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στα άκρα, τοποθετώντας μαζί με τους βουλευτές των Σπαρτιατών. Είναι απλά πρακτικοί οι λόγοι της χωροθέτησης, αφού σε περίπτωση που τα ακραία δεξιά κόμματα τοποθετούνταν στα άνω δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, η πολυπληθής ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε να απλωθεί σε όλη την αίθουσα φθάνοντας στις παρυφές του ΚΚΕ. Η διαφορετικά να τροποποιηθεί η παρουσία στα πρώτα έδρανα των παλαιών κομμάτων. Δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, όπως άλλωστε διεκδικούσαν οι Σπαρτιάτες. Που ήθελαν και αυτοί πρώτο τραπέζι πίστα.
Καλά ξεμπερδέματα κ. Τασούλα…
