Του Μανόλη Καψή

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η βία είναι πάντα δεξιά. Γι' αυτό και το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα θυμάται τις επιθέσεις εναντίον της Βουλής από γραφικούς εθνικιστές και καθόλου γραφικούς χρυσαυγίτες -στις διαδηλώσεις εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών-, αλλά ξεχνάει τις επιθέσεις εναντίον της Βουλής από γραφικούς Αγανακτισμένους, την εποχή που ψηφιζόταν το 2ο Μνημόνιο. Όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξεστόμισε εκείνο το απίστευτο -καθώς οι βουλευτές φυγαδεύονταν από την Αστυνομία μέσω του Εθνικού Κήπου, ώστε να αποφύγουν τον προπηλακισμό- ότι "δεν πειράζει, ας βγουν και μια φορά από την πίσω πόρτα".

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η βία είναι πάντα δεξιά. Γι' αυτό και όταν οι γνωστοί αντιεξουσιαστές των πανεπιστημίων επιτέθηκαν, προπηλάκισαν και βασάνισαν τον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, Δημήτρη Μπουραντώνη, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα έκανε λόγο για "πρακτικές που δυσφημούν το φοιτητικό κίνημα και εντάσσονται -ως μορφή και περιεχόμενο- αποκλειστικά και μόνο στο οπλοστάσιο της ακροδεξιάς". Ενώ ο Νίκος Φίλης προσπαθούσε να πείσει το ακροατήριό του ότι οι αναρχικοί μπαχαλάκηδες εντάσσονται δικαιωματικά στον χώρο της άκρας δεξιάς… και όχι της άκρας αριστεράς.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η βία είναι πάντα δεξιά. Η Αριστερά (υποτίθεται) δεν έχει σχέση με τη βία, σε πείσμα φυσικά της Ιστορίας, και ειδικά της πρόσφατης πολιτικής Ιστορίας της Ελλάδας.

Η αντίληψη για την απόλυτη καταδίκη και πλήρη αποστασιοποίηση από κάθε είδους και μορφή βίας  από την ελληνική Αριστερά, είναι η σοφή παρακαταθήκη της ηγεσίας της ΕΔΑ τα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, όταν προσωπικότητες όπως ο Ηλίας Ηλιού, προσπαθούσαν να επανεντάξουν την Αριστερά και τους ψηφοφόρους της στο δημοκρατικό πολιτικό παιχνίδι, να διευρύνουν τα όρια των αυστηρών δημοκρατικών θεσμών της εποχής και, κυρίως, να επουλώσουν το τραύμα που είχε ανοίξει η δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Τότε ήταν που ειπώθηκε και το περίφημο "Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα", στο τέλος μιας συνάντησης του Ηλία Ηλιού με τον υπουργό τότε, Κωνσταντίνο Τσάτσο. Και ας απειλούσε ο δεύτερος για πολύ ξύλο...

Αυτή ήταν και η πολιτική που ακολούθησαν με θρησκευτική ευλάβεια τα κόμματα της Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση. Στόχος του Χαρίλαου Φλωράκη, του Λεωνίδα Κύρκου και του Μπάμπη Δρακόπουλου, ήταν η ενίσχυση και η διεύρυνση της δημοκρατίας, όχι ο σοσιαλισμός. Αυτός μπορούσε να περιμένει. Ίσως και επ' αόριστον... Και για εκείνη την ηγεσία της Αριστεράς, η βία, ακόμα και αν είχε τον μανδύα της "αριστερής βίας", ήταν προφανώς προβοκατόρικη δράση.

Εξού και η φιλολογία για ξένους πράκτορες πίσω από τη δράση της 17Ν ή ακόμα και η θεωρία των "γνωστών αγνώστων”, δηλαδή πρακτόρων της ασφάλειας, πίσω από τη δράση των αναρχικών με τις μολότοφ στις διαδηλώσεις και τις πορείες.

Από την ημέρα της ίδρυσής του, ήδη από την εποχή του Αλέκου Αλαβάνου, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε όμως μια διαφορετική στάση απέναντι στα κινήματα και τις ομάδες της ριζοσπαστικής αριστεράς και στην ακτιβιστική βία. Υιοθέτησε όλα αυτά τα κινήματα που έδειξαν την ετοιμοπόλεμη διάθεσή τους στο Σικάγο και τη Γένοβα, μιμήθηκε τις μεθόδους τους, έδειξε ανοχή και φλέρταρε με κάθε είδους ακραίο ακτιβισμό, είτε αυτοί λέγονταν Αγανακτισμένοι, είτε Ρουβίκωνες, είτε αναρχοαυτόνομοι μπαχαλάκηδες των πανεπιστημίων.

Γι' αυτό και τα κείμενα υποστήριξης στον Δημήτρη Κουφοντίνα, δήθεν τάχα μου για την προστασία των δικαιωμάτων του κάθε κρατουμένου, δεν προκαλούν εντύπωση. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο δολοφόνος της 17Ν διαθέτει βήμα για να αναπτύξει τις ιδέες του, στα ίδια ακριβώς έντυπα που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ΕφΣυν.

Γιατί η βία είναι δεξιά, αλλά όταν η βία είναι αριστερή, απλώς δεν είναι ακριβώς βία. Είναι δίκαιη αγανάκτηση από ανθρώπους που τους θίγεται η αξιοπρέπεια (βλ. Αγανακτισμένοι), είναι νόμιμη αντίδραση στην αστυνομοκρατία και στον αυταρχισμό του κράτους (βλ. Ρουβίκωνες και αναρχοαυτόνομοι) και είναι και ενδεχομένως και λάθος πρακτική, από ανθρώπους που κατά τα λοιπά εμφορούνται από ανθρωπιστικά ιδεώδη (βλ. Μπαλαούρας για τη 17Ν).

Τι σχέση έχουν η αγανάκτηση, η αντίδραση στον αυταρχισμό και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη με την ωμή βία, που, ως γνωστόν, είναι πάντα δεξιά;

Απάντηση: Ανάλογα από ποια πλευρά βρίσκεσαι, όπως θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας, στη γνωστή θεωρία του για τις βόμβες μολότοφ. Από την πλευρά των θυμάτων, πάντως, οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες.