Με Γκλέτσο-Κραουνάκη για τη σωτηρία της ψυχής του ΣΥΡΙΖΑ

Του Μανόλη Καψή

Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα ονόματα και οι φωτογραφίες από τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στην Επιτροπή Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν γέλια. Λίγο ο Γκλέτσος, λίγο ο Κραουνάκης, λίγο η Σωτηρία της Ψυχής ειναι μεγάλο πράγμα, ο Φωτόπουλος της ΔΕΗ και άλλοι σταρ της Κεντροαριστεράς ετοιμάζονται, λέει, να οικοδομήσουν το νέο κόμμα. Μέχρι και ο πρώην αρχηγός της ΕΛΑΣ (που κυκλοφορούσε στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ χαριεντιζόμενος με τους συντρόφους και η Όλγα Γεροβασίλη προσπαθούσε να μας πείσει ότι ήταν σε "διατεταγμένη υπηρεσία"...) συμμετέχει. 

Θα μπορούσαν οι συνάδελφοι -με διάθεση επιείκειας- να επιλέξουν άλλα ονόματα και άλλες φωτογραφίες. Τον Στέφανο Τζουμάκα, για παράδειγμα, τον Μενέλαο Γκίβαλο ή τον Φώτη Κουβέλη. Φοβάμαι όμως ότι και πάλι γέλιο θα έβγαζαν. Θα έμοιαζε το ρεπορτάζ με τα φωτογραφικά πορτρέτα, κάτι σαν νοσταλγικό άλμπουμ για τους εραστές των 80’s. Μόνο ο Jon Bon Jovi θα έλειπε.

Θα μπορούσαν πάλι να αφήσουν τον Αλέξη Γεωργούλη να κάνει τις ανακοινώσεις. Εκεί όμως να δεις γέλιο. 

Παραδόξως οι συμμετέχοντες στην Επιτροπή δεν βλέπουν το κωμικό του πράγματος. Αντίθετα, υποθέτω, θεωρούν ότι απέκτησαν και πάλι ρόλο πολιτικό και ότι είναι στα πράγματα. Για κομπάρσους τους κόβω, αλλά ο καθένας βλέπει, φαντάζομαι, τα πράγματα διαφορετικά.

Το ερώτημα που απασχολεί τους συναδέλφους είναι πώς και γιατί όλοι αυτοί οι συνοδοιπόροι του "παπανδρεϊσμού” βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ερώτηση που θα έπρεπε να απευθυνθεί και στον ΓΑΠ, αν φυσικά βρισκόταν κάποια στιγμή στην Ελλάδα ώστε να μπορέσει να απαντήσει. 

Οι απαντήσεις σε κάθε περίπτωση ποικίλλουν. Προσωπικά έχω δύο ερμηνείες. Η μία έχει να κάνει με τις προσωπικές φιλοδοξίες. Με το ΚΙΝΑΛ να πνέει τα λοίσθια, είναι προφανές ότι όλοι εκείνοι -έστω οι περισσότεροι- που βρισκόντουσαν πάντα στον προθάλαμο της εξουσίας, που η δουλειά τους είναι η πολιτική και δεν γνωρίζουν άλλο επάγγελμα πέρα από το πολιτικό "νταραβέρι”, βρίσκουν πρόθυμη στέγη για να στεγάσουν το όνειρό τους. Έστω και δίπλα στον Κραουνάκη και τον Πολάκη. Η δουλειά, ως γνωστόν, δεν είναι ντροπή.

Η δεύτερη έχει να κάνει με τις αντιλήψεις τους. Οι περισσότεροι εκ των κεντροαριστερών του Αλέξη Τσίπρα, είτε έχουν την πολιτική ως επάγγελμα είτε ως χόμπι, συμμερίζονται μια μοναδική, έστω και πρωτόγονη, ιδεολογία. Είναι αντιδεξιοί. 

Ίσως έτσι εξηγείται και η διασύνδεση με τον Γιώργο Παπανδρέου. Που μετά την τραγική εμπειρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο καιρό αφότου η χώρα ξεπέρασε τον κίνδυνο της ολικής καταστροφής, κατέληξε πως ο μεγάλος πολιτικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ και της κεντροαριστεράς είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Όχι ο αριστερός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός. Αλλά, είπαμε, λείπει καιρό στο εξωτερικό ο Γιώργος και ίσως δεν έχει άμεση επαφή με το αντικείμενο.

Η αντιδεξιά τους κουλτούρα είναι μάλλον, μαζί με τις φιλοδοξίες, ο λόγος που όλοι αυτοί οι παντελώς ξεχασμένοι του παλαιού ΠΑΣΟΚ -μαζί με το βοηθητικό προσωπικό της ΔΗΜΑΡ- στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Το νέο κόμμα οικοδομείται όχι απλά με τα αναπαλαιωμένα υλικά του πασοκικού παρελθόντος αλλά και με τα ιδεολογικά απομεινάρια της δεκαετίας του '70 και του '80. Ο κόσμος μπορεί να άλλαξε, οι διαχωριστικές γραμμές να μετατοπίστηκαν και να ανατράπηκαν, νέα προβλήματα να αναζητούν νέες λύσεις, μπορεί ο κόσμος να γύρισε ανάποδα, αλλά ο Στέφανος Τζουμάκας "δεν ξεχνάει τι σημαίνει Δεξιά".

Σε αυτή την τελείως παρωχημένη ιδεολογική πλατφόρμα οικοδομεί το νέο του κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας. Ουδόλως παράξενο, λοιπόν, που δίπλα του θα έχει πλέον τον Στέφανο Τζουμάκα.