Με κόστος τα παιδιά μας

Του Άγη Βερούτη*

Αν ζητήσεις από χίλιους ανθρώπους να σου πουν τι διαλέγουν ανάμεσα στο να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος από το εισόδημα τους και την περιουσία τους ή να χάσουν τα παιδιά τους, είναι βέβαιο ότι και οι 1000 θα διαλέξουν να χάσουν τα χρήματα.

Όμως στα χρόνια της κρίσης παρατηρούμε το φαινόμενο πολλοί άνθρωποι οι οποίοι έχουν τεράστιο προσωπικό και ψυχολογικό κόστος από το να μην βλέπουν τα παιδιά τους, να δηλώνουν απερίφραστα ότι προτιμούν τα παιδιά τους να φύγουν στο εξωτερικό για να δουλέψουν σε μια καλή δουλειά που να τα γεμίζει, να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή, να φτιάξουν τη δικιά τους οικογένεια, παρά να μείνουν στην Ελλάδα της κρίσης και να βιώσουν την ζωή μέσα από την αναξιοκρατία, την δυσλειτουργία της κοινωνίας, την ανεργία, την οικονομική ανελευθερία και την υπερφορολόγηση της δημιουργικότητας, της φιλοδοξίας και της προσδοκίας.

Να μη ζήσουν στην Ελλάδα της Υπεραπόδοσης του Υπερπλεονάσματος μιζέριας, του Υπερταμείου Υποτέλειας των 99 ετών, του φόρου "δήθεν" αλληλεγγύης που έγινε μόνιμος, του τέλους επιτηδεύματος, του τεκμηρίου πολυτέλειας για τα ιδιωτικά σχολεία, της ανασφάλειας και των γκέτο, και των δωρεάν κρυφών διακοπών με τα κότερα των ολιγαρχών για τους "αριστερούς". 

Αυτό που προσωπικά μου έχει κοστίσει περισσότερο στα 10 χρόνια της κρίσης, δεν είναι η μείωση του εισοδήματος, ούτε η δυσκολία της πληρωμής της πλειάδας των φόρων ούτε τίποτα υλικό ή οικονομικό. Είναι ότι μαζί με τα παιδιά των γνωστών και των φίλων που φεύγουν για να αναζητήσουν μια κανονική ζωή στο εξωτερικό, φεύγουν και τα δικά μου. Η μεγάλη μου ήδη έχει φύγει 4 χρόνια και η μικρή ετοιμάζεται. Ο μικρός έχει χρόνια ακόμα για να τελειώσει το σχολείο. 

Την περασμένη βδομάδα ρώτησα την μεγάλη κόρη μου τι θα κάνει μόλις τελειώσει το μεταπτυχιακό της και μου είπε ότι ψάχνει ήδη για δουλειά. Ήταν μια ψυχρή συνειδητοποίηση ότι τίποτα από όσα έπρεπε να φτιάξουμε στα δέκα χρόνια της κρίσης δεν τα φτιάξαμε αρκετά καλά ακόμα. Ίσως και πολλά να τα έχουμε χειροτερέψει. 

Θα είμαστε η πρώτη γενιά Ελλήνων που θα παραδώσει χειρότερη τη χώρα στα παιδιά της από όπως την παρέλαβε από την προηγούμενη γενιά, αν δεν αλλάξουμε μυαλά άμεσα. 

Δεν έχει έννοια να απαριθμήσω τα λάθη και τις παθογένειες μας. Τις έχω γράψει σε χίλια προηγούμενα άρθρα.

Φοβάμαι μόνο ότι κινδυνεύουμε να μην μας έχει γίνει μάθημα το πάθημα του να εκλέξουμε κάποιον άλλον Τσίπρα που να υπόσχεται να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο σε έναν παράδεισο, χωρίς κόπο και χωρίς κόστος. Στον επόμενο Τσίπρα που θα παραστήσει ότι ένα ευχολόγιο χωρίς κοστολόγηση αποτελεί πολιτικό σχέδιο. Και θα βρεθούμε να είμαστε χειρότερα για τους όσους λόγους που καταντήσαμε εδώ που είμαστε σήμερα εδώ να φεύγουν τα παιδιά μας. 

Αυτό πρέπει να το αποφύγουμε βάζοντας μπροστά όχι ό,τι μας αρέσει, αλλά ό,τι είναι αληθινό. 

Για να πάψουν να φεύγουν τα παιδιά μας. 
Διαφορετικά το κόστος είναι πολύ μεγάλο. 

Τίποτε άλλο. 

*Ο Άγης Βερούτης είναι μηχανολόγος μηχανικός, αρθρογράφος, μικρομεσαίος επιχειρηματίας και είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία.
www.facebook.com/a.veroutis, www.twitter.com/agissilaos, agissilaos@gmail.com