Ο "σουργελισμός" ως τελευταίο στάδιο…

Του Κώστα Στούπα 

Προχθές η υφυπουργός Προστασίας του πολίτη κα. Κατερίνα Παπακώστα υπέβαλε την παραίτησή της γιατί δεχόταν απειλές. Αντιλαμβάνεσθε περί τίνος πρόκειται;

Η υπουργός που η κυβέρνηση έχει ορίσει να προστατεύει την κοινωνία από τις απειλές δεν μπορεί ούτε να προστατέψει τον εαυτό της και αντί να εξαλείψει τις απειλές υποβάλει την παραίτησή της...

Τι άλλο μας μένει να δούμε; Τον Υπουργό Άμυνας να παραιτείται γιατί του έκανε "μπούλινγκ" ο Ερντογάν ή τον Υπουργό Οικονομικών γιατί τον απειλεί η ύφεση;

Κάποιοι υποστηρίζουν πως η υποβολή της παραίτησης αποτελούσε "θέατρο".

Η υποβολή παραίτησης από την υφυπουργό Δημόσιας Τάξης γιατί δεχόταν απειλές και η μη αποδοχή της από τον πρωθυπουργό συνεπάγεται ορισμένα συμπεράσματα.

α) Η υφυπουργός είναι ανίκανη να διαχειριστεί τα ζητήματα δημόσιας τάξης που αφορούν την ίδια, πόσο μάλλον τη χώρα, οπότε ορθώς υπέβαλε την παραίτηση και κακώς δεν την αποδέχτηκε ο πρωθυπουργός για λόγους μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων (πιστεύει πως συλλέγοντας διάφορα πολιτικά "ρετάλια" διεμβολίζει την Καραμανλική πτέρυγα).

β) Η υφυπουργός είναι περιορισμένης αντίληψης και δεν αντιλαμβάνεται τη γελοιότητα του πράγματος να παραιτείται ο επικεφαλής δημόσιας τάξης επειδή απειλείται. Θα μπορούσε π.χ. να υποβάλει παραίτηση επικαλούμενη οικογενειακούς και προσωπικούς λόγους.

γ) Ο πρωθυπουργός δεν αντιλαμβάνεται πως μη αποδεχόμενος την παραίτηση επιτρέπει να διαχειρίζεται τις υποθέσεις της δημόσιας ασφάλειας κάποιος που παραδέχεται δημόσια πως δεν είναι ικανός να πράξει ή να αντιληφθεί τα στοιχειώδη.

Οι σκοπιμότητες και μετριότητες δεν είναι κάτι καινούργιο στην πολιτική μας ζωή.

Πάντα υπήρχαν περιπτώσεις "παρατράγουδων" στην πολιτική αλλά αποτελούσαν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Τα  τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις των "παρατράγουδων" που φτάνουν σε κορυφαίους θεσμούς του πολιτεύματος και διαχειρίζονται με την άγνοια του παντογνώστη υποθέσεις που ούτε καν καταλαβαίνουν τείνουν να γίνουν ο κανόνας.

Και προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν στελέχη που έκαναν εφόδους στις λαϊκές γιατί πίστευαν πως αν τους δουν οι... τιμές θα πέσουν.

Η διαφορά του χθες με το σήμερα είναι πως τώρα ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε κάποιον που ξέρει τι του γίνεται...

Υπάρχουν αρκετοί  λόγοι που σήμερα τα "παρατράγουδα" βρίσκουν πιο εύκολα τον δρόμο προς την εξουσία απ’ ό,τι παλιότερα.

Υπερβολική δόση...

Τα τελευταία χρόνια αν πάρει ένας σκηνοθέτης κάποιον από ένα ίδρυμα πασχόντων και τον παρουσιάζει κάθε μέρα σε ένα τηλεοπτικό πάνελ χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει ποτέ, θα γίνει γνωστός. Αν στα κοινωνικά δίκτυα διάφοροι αρχίσουν να γράφουν τι σκεφτόταν να πει την ώρα που δεν μιλούσε μπορεί να τον κάνουν τόσο δημοφιλή που να σαρώσει στις επόμενες εκλογές.

Από την άλλη πλευρά τα δημόσια πρόσωπα σήμερα είναι διάφανα και βρίσκονται πολύ κοντά στον μέσο άνθρωπο. Τόσο κοντά που δεν υπάρχει η απαραίτητη απόσταση που απαιτεί το κύρος και ο σεβασμός.

Αυτός είναι ένας λόγος που είναι γενικευμένη η πεποίθηση πως σήμερα δεν υπάρχουν πολιτικοί γίγαντες όπως ο Καραμανλής, ο Αντενάουερ, ο Τσώρτσιλ...

Αφού βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με  περισσότερα απ’ όσα μας αφορούν να γνωρίζουμε γι’ αυτούς, πώς να θεμελιώσουν κύρος και επιρροή απέναντί μας...

Η υπερβολική δημοσιότητα μυθοποιεί τους φελλούς και απομυθοποιεί τους ικανούς. Αυτό είναι πρόβλημα για το δημοκρατικό πολίτευμα.

Λαός εναντίον  ελίτ...

Ένας άλλος λόγος είναι η μόδα της εξέγερσης έναντι των ελίτ γιατί όπως λένε οι καθοδηγητές του λαϊκισμού που βρίσκεται σε έξαρση, οι ελίτ πρόδωσαν τον λαό καθώς ταξιδεύουν στο εξωτερικό, πλουτίζουν και κυρίως μορφώνονται ασύστολα.

Κατά αυτή την έννοια π.χ. οι  γιατροί και οι φαρμακοβιομηχανίες με τα εμβόλια θεωρούνται ελίτ που στόχο έχουν το κέρδος και η απάντηση είναι οι εναλλακτικοί κομπογιαννιτισμοί και το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Οι επιστήμονες που λένε τα αυτονόητα και στέλνουν πυραύλους στη Σελήνη είναι ελίτ και μας δουλεύουν, αλήθεια λένε κάτι εναλλακτικοί "αλχημιστές" που μεταξύ "μπάφων" αναπτύσσουν θεωρίες πως κανένας ποτέ δεν πήγε στη Σελήνη...

Ο Κοπέρνικος είναι ελίτ και είπε ψέματα για το ηλιοκεντρικό σύστημα καθώς η γη είναι επίπεδη...

Οι πολιτικοί εκτός από διεφθαρμένοι είναι και ελίτ οπότε μπορούμε να τους εκδικηθούμε αν στείλουμε στη θέση τους στη Βουλή κάθε "παρατράγουδο" αρκεί να μιλάει στο όνομα του λαού και του έθνους.

Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Παντού μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αντιδρά στην προδοσία των ελίτ, οι οποίες εκμεταλλεύονται τις τεχνολογικές εξελίξεις (τηλεπικοινωνίες, αεροπορικά ταξίδια) και μετέχουν σε μια πλανητική κοινότητα όπου δημιουργούν δικούς τους κοινωνικούς κώδικες, μοτίβα επικοινωνίας και κοινωνικές αξίες.

Η αντίδραση στην ελίτ στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση περιορίζεται στη διεύρυνση της οικονομικής ανισότητας τούτο όμως είναι πρόφαση. Ο κόσμος αλλάζει και ο μόνος τρόπος να έχει κάποιος προϋποθέσεις να βελτιώσει τη θέση του και τη θέση των παιδιών του στο αύριο είναι η προσαρμογή τόσο η πολιτισμική όσο και η επαγγελματική.

Όποιος αγαπά την Ελλάδα και τους συμπατριώτες του φροντίζει τα παρατράγουδα να μένουν στις μεταμεσονύκτιες "σκουπιδοεκπομπές" και στη Βουλή να πηγαίνουν άνθρωποι με ικανότητες και σοβαρότητα που έχουν κάνει κάτι στη ζωή τους. Φροντίζει να πάνε άνθρωποι που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των Ελλήνων που θα έχουν τα φόντα να μετέχουν στην ελίτ του πλανήτη, που δεν μετρά έθνη, χρώματα φυλές ή φύλα.

Αντί να λέμε "αρλούμπες" για τον "Μινώταυρο" της παγκοσμιοποίησης και να υποσχόμαστε ασφάλεια προς τεχνολογικά και οικονομικά αναλφάβητους με το χτίσιμο τειχών προστασίας πρέπει να εκπαιδεύουμε "ταυρομάχους" ικανούς να επιβιώσουν στις νέες ιστορικές συνθήκες.

Το πολιτικό προσωπικό και η δημόσια διοίκηση χρειάζονται σαρωτικές αλλαγές και προς τούτο θα χρειαστούν τα κατάλληλα κίνητρα, αλλιώς η χώρα μας κινδυνεύει γεωγραφικά να βρίσκεται στην Ευρώπη και πολιτισμικά κάπου στην υποσαχάρια Αφρική.

Η Ελλάδα πρέπει να έχει σαν πρότυπα χώρες όπως η Εσθονία ή Ιρλανδία, η Σιγκαπούρη ή έστω το Ισραήλ, μια κουκίδα πολιτισμού και δημοκρατίας σε ένα αρχιπέλαγος σκοταδισμού χαλίφηδων και "μπούργκας"...

Μέχρι τώρα συμβαίνει το αντίστροφο, επιβραβεύουμε τους Καρανίκες, τους Πετσίτηδες, τους Παπακώστες, τους Καλογρίτσες  και εξορίζουμε τους Κριμιζάδες, τους "Τιτάνες" κλπ.

Είθε ο "σουργελισμός" στην εξουσία να είναι το τελευταίο στάδιο της παρακμής μας…

Φοβάμαι πως δεν είναι...

kostas.stoupas@capital.gr