Δυστυχώς επαληθεύονται τα χειρότερα...

Του Κώστα Στούπα 

1) Δυστυχώς επαληθεύονται τα χειρότερα…

Ένα χρόνο  περίπου μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο Υπουργείο των Οικονομικών και έξι μήνες μετά την παραίτηση - αποπομπή του, ο κ. Βαρουφάκης έδωσε την πρώτη μεγάλη συνέντευξη...

Μια πρώτη παρατήρηση είναι πως έχει εγκαταλείψει το αλαζονικό ύφος του παντογνώστη ποπ-σταρ της οικονομίας. Μια δεύτερη παρατήρηση είναι πως η συνέντευξη έμοιαζε με προσεκτικά προετοιμασμένο από ομάδα νομικών απολογητικό σημείωμα σε εξεταστική επιτροπή.

Η κεντρική ιδέα της συνέντευξης - απολογίας ήταν πως στις κρίσιμες αποφάσεις που ελήφθησαν στο επίμαχο διάστημα, το τελευταίο λόγο είχε πάντα ο πρωθυπουργός. Όπερ, η πολύ μεγάλη ζημιά που έπαθε η χώρα το 2015 με το κλείσιμο των τραπεζών έχει ονοματεπώνυμο.

Δεν είναι ασυνήθιστο όταν ένα ατυχές και επώδυνο εγχείρημα φτάνει στο τέλος του, ένας-ένας οι πρωταγωνιστές να εγκαταλείπουν τη βάρκα προσπαθώντας να ρίξουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον.  Είναι βέβαιο πως σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις και από το πρωθυπουργικό περιβάλλον όπως είναι βέβαιο πως μετά τον κ. Βαρουφάκη θα ακολουθήσουν και άλλοι με παρόμοιες τακτικές.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης πως οι εξελίξεις αυτές λαμβάνουν χώρα την περίοδο που διανύουμε. Μια περίοδο που η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, οι δημοσκοπήσεις δίνουν διευρυνόμενο προβάδισμα στην αντιπολίτευση (σπάνια έχει συμβεί κάτι τέτοιο 4 μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές...) το χρηματιστήριο βυθίζεται, προμηνύοντας τι θα ακολουθήσει στην οικονομία.

Αν κάτι αποκαλύπτει ο πρώτος χρόνος διακυβέρνησης της χώρας από την "παλαβή" αριστερά, που ηγήθηκε του μετώπου του δημαγωγικού εθνολαϊκισμού, είναι πως τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια.

Όπως έλεγε ένα παλιός Αμερικάνος πρόεδρος μπορείς να "δουλέψεις" λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο, αλλά δεν μπορείς να δουλεύεις όλους για πάντα.

Αυτά τα οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που υποσχόταν στην αντιπολίτευση με πειστικό θεατρικά τρόπο και ανήλθε στην εξουσία.  Αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά. Συνήθως οι πολιτικοί, πολύ περισσότερο στις περισσότερο υπανάπτυκτες κοινωνίες, άλλα λένε για να κερδίσουν την εξουσία και άλλα κάνουν.

Σπανίως όμως εξωθούν μια κοινωνία στα άκρα στοχοποιώντας όσους έχουν διαφορετική αντίληψη ή έστω ανταγωνιστικά συμφέροντα σαν δοσίλογους, προδότες και δολιοφθορείς φανταστικών εξωτερικών εχθρών. Όταν το κάνουν και απογοητεύσουν όσους κορόιδεψαν κινδυνεύουν να στοχοποιηθούν οι ίδιοι από αυτούς που έχουν εθίσει σε αυτό το είδος αντιπαράθεσης.

Η κυβέρνηση της αριστεράς, ένα χρόνο μετά δεν κινδυνεύει από την πάλαι ποτέ μνημονιακή αντιπολίτευση, κινδυνεύει από το τέρας του λαϊκισμού, της νομιμοποίησης, της παραβατικότητας και του λυντσαρίσματος που η ίδια εξέθρεψε με επιμέλεια και ιδιοτέλεια.

Το πελατειακό κράτος του αθροίσματος των επιμέρους αντιφατικών κρατικοδίαιτων παρασιτικών συμφερόντων, με σκληρό πυρήνα τα συνδικάτα του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου κατέστησε τη χώρα μη κυβερνήσιμη τις τελευταίες δεκαετίες. Το ιδεολογικό μανδύα αυτής της αποσάρθρωσης του δημοσίου, της κοινωνίας και της οικονομίας τον δάνεισε η αριστερά και με χαρά τον αποδέχτηκε η δεξιά.

Τώρα τίποτα και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ανακόψει τη διάλυση και κατάρρευση.

Η ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι βαθιά άρρωστες και κανείς από το πολιτικό προσωπικό δεν τολμά να κάνει τη διάγνωση και να πει την αλήθεια φωναχτά.

Κανείς δεν τολμά να πει στους Έλληνες πως η εκδίωξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και των Ελλήνων που έχουν τα προσόντα να φέρουν σε πέρας υψηλής προστιθέμενης αξίας εργασίες, οδηγεί τους μισθούς που θα μπορεί να πληρώνει η ελληνική οικονομία στα επίπεδα των 300-500 ευρώ το μήνα. Η κυβέρνηση της αριστεράς με την υψηλή φορολογία και τις υψηλές εισφορές ολοκληρώνει αυτήν την καταστροφή.

Κανείς δεν τολμά να πει στους Έλληνες πως 2,5 ή έστω 4 εκατ. εργαζόμενοι (αν ως εκ θαύματος βρεθούν εργασίες για όλους) δεν μπορούν να εξασφαλίζουν τις συντάξεις για 3 εκατ. Έλληνες. Η ιστορική αλητεία της πολιτικής τάξης που κυβέρνησε τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι πως δεν δίστασε να ληστέψει τις επόμενες γενιές για να διατηρήσει μερικά χρόνια την ευημερία με δανεικά. (...Των παιδιών τους θύτες οι αλήτες, λέει κάπου ένας στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, αποτυπώνοντας την ουσία όπως οι ποιητές μπορούν να το κάνουν).

Κανείς δεν τολμά να πει στους νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους πως δεν υπάρχει τέλος στις μειώσεις συντάξεων.

Κανείς δεν τολμά να πει στους αγρότες πως με τόσο μικρή ιδιοκτησία κατά μέσο όρο ελάχιστες αγροτικές δραστηριότητες υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι βιώσιμες και πως εκπρολεταριοποίηση σε μια οικονομία χαμηλών μισθών είναι το μόνο βέβαιο για την πλειοψηφία. Πόσο μάλλον αν οι εξελίξεις στην ΕΕ περικόψουν δραστικά τις επιδοτήσεις που έχουν καταστήσει την αγροτική δραστηριότητα δημοσιοϋπαλληλία. Η κυβέρνηση της αριστεράς π.χ. με τη φορολογία του κρασιού προσπαθεί να εξοντώσει και τους ελάχιστους πυρήνες βιώσιμης αγροτικής δραστηριότητας.

Οι περίοδοι ευημερίας μιας κοινωνίας δεν προσδιορίζονται με ποσοτικά κριτήρια. Κυρίως προσδιορίζονται με το αν κάθε επόμενη μέρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Με αυτήν την έννοια η Βουλγαρία, η Ρουμανία και εσχάτως η Κούβα έχουν καλύτερες προοπτικές από την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Η Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να μηδενίσει το κοντέρ και μετά να κάνει ό,τι πρέπει για να αρχίσει κάθε αύριο να είναι καλύτερο από το χθες, και αυτή η αίσθηση να επαναφέρει την αισιοδοξία...

Δυστυχώς επαληθεύονται τα χειρότερα...

2) Στοχοποίηση...

Αγαπητέ κ. Στούπα καλημέρα,

για μια ακόμη φορά θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη στήλη σας.

Σας γράφω με αφορμή το ασφαλιστικό, όσο πιο συνοπτικά μπορώ:

(α) Είμαι πεπεισμένος ότι αποτελεί το πλέον στοχευμένο νομοσχέδιο από πλευράς Αριστεράς, δεν αποτελεί προϊόν πιέσεως έξωθεν. Η λογική είναι "χτυπάμε τους ελεύθερους επαγγελματίες και δη όσους δήλωναν εισόδημα άνω των 20.000€, για να διασώσουμε υφιστάμενες συντάξεις".  Η κοινωνική ομάδα αυτή (συγκείμενη από ιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους κλπ. ελεύθερα επαγγέλματα) έχει αποτελέσει (άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα) αγαπημένο στόχο του επικρατήσαντος λαϊκισμού στη χώρα μας (οι δικηγόροι φοροδιαφεύγουν, οι ιατροί αρπάζουν φακελάκια κοκ), πλην όμως δεν παύει σε κάθε περίπτωση να διακρίνεται κοινωνικά και επαγγελματικά από μια μακρά διαδικασία διαπαιδαγώγησης, επιμόρφωσης και διαπίστευσης σε διαδοχικά στάδια/επίπεδα (επί παραδείγματι ένας ιατρός αγγειοχειρουργός θα αναλάβει καθήκοντα μετά 15 έτη σπουδών, εξετάσεων, ασκήσεως κλπ).

(β) Η αυθαίρετη επιβολή 20% εισφορών για σύνταξη και 6,5% για περίθαλψη επί του φορολογητέου εισοδήματος (και με ελάχιστο τεκμαρτό εισόδημα μάλιστα) επιφέρει μια άνευ προηγουμένου αφαίμαξη του εισοδήματος, η αιτολογία της οποίας συνοψίζεται -σιωπηρώς, αφού κανείς πολιτευτής δεν αποτολμά και να το πει δημοσίως- στην παραδοχή ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν (και συνακόλουθα ότι οι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν να εντοπίσουν τους φοροφυγάδες). 

(γ) Η αντίληψη αυτή καθιστά στα μάτια μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων Σύριζα κάθε διαμαρτυρία των ελεύθερων επαγγελματιών υποκριτική και προϊόν κακώς νοούμενης συντεχνιακής προάσπισης προνομίων... Άγει δε στο αυθαίρετο εν τέλει συμπέρασμα ότι ένας κεφαλικός φόρος είναι και δίκαιος. Κάτω όμως και από αυτό το υπόστρωμα κρύπτεται μια ακόμη πιο λαϊκίστικη εκδοχή: Γιατί εγώ ο ανειδίκευτος να μη βγάζω όσα και ένας δικηγόρο, ένας ιατρός!!; Επειδή ακριβώς τα πρώτα θύματα της κρίσης ήταν ανειδίκευτοι εργαζόμενοι, εμφανίζουν και μια θυμική τάση για ισοπέδωση, την οποία εισέπραξε και ανέδειξε ο Σύριζα για την κατάληψη της εξουσίας. Είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Σύριζα δεν κατόρθωσε να επικρατήσει έστω και σε έναν επιστημονικό φορέα; Είναι τυχαίο ότι υπέρ του ΝΑΙ πρωτοστάτησαν όλοι οι επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς της χώρας μας;

(δ) Επομένως, ο Σύριζα κερδίζει λίγο χρόνο, προτείνοντας μια βραχυπρόθεσμα βιώσιμη λύση, αρεστή, άλλως αποδεκτή από ισχυρή ομάδα των ψηφοφόρων του, καθησυχάζοντας προνομιούχους και μη συνταξιούχους. 

Προς προβληματισμό και μόνο για όποιον με τόση ευκολία ενδίδει στο μύθο του φοροφυγά επαγγελματία:

(α) μια έγκυος μηχανικός (ας πούμε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη με εισόδημα 5.000€/μήνα και ανάλογες εισφορές κατά Κατρούγκαλο), θα λαμβάνει "άδειες" από το γραφείο της (α1) τριών (3) μηνών τοκετού και (α2) δώδεκα (12) μηνών λοχείας και ανατροφής τέκνου μετ' αποδοχών (βεβαίως ισόποσων του μηνιαίου εισοδήματός της);

(β) από το 2008 έως σήμερα, εν μέσω κρίσεως, πρέπει να έχουν εγγραφεί μόνο στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών περί τις 8.000 νέοι Δικηγόροι. Με έναν αυθαίρετο υπολογισμό θα πρέπει να αποτελούν το 30% των ενεργεία δικηγόρων του Συλλόγου. Μπορεί ο κ. Κατρούγκαλος να προσδιορίσει τις μηνιαίες απολαβές τους; Υπερβαίνουν το κατώτατο τεκμαρτό εισόδημα;

Υποχρεώσεις μας από το Μνημόνιο ΙΙ (αυτολεξεί):

Η Κυβέρνηση διεξάγει μία αξιολόγηση σχετικά με το βαθμό στον οποίο οι εισφορές των δικηγόρων και των αρχιτεκτόνων για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών των επαγγελματικών οργανώσεών τους είναι εύλογες, αναλογικές και δικαιολογημένες.

[ΤΡΙΜ.1-2012]

Η Κυβέρνηση προσδιορίζει μέτρα για την αποσύνδεση της φορολογίας, των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης, των (τυχόν) μερισμάτων και των καταβολών προς τις επαγγελματικές ενώσεις από τις δικηγορικές αμοιβές. [Απρίλιος 2012]

Η Κυβέρνηση ορίζει τις εισφορές των δικηγόρων και των μηχανικών προς τις επαγγελματικές τους οργανώσεις, οι οποίες εισφορές αντανακλούν τα λειτουργικά έξοδα για τις υπηρεσίες που παρέχονται από τις εν λόγω οργανώσεις. Οι εν λόγω εισφορές καταβάλλονται περιοδικά και δεν συνδέονται με τις τιμές που χρεώνονται από τα επαγγέλματα [ΤΡΙΜ.3-2012] καταργούνται τα Άρθρα 92.2 και 92Α του Νομοθετικού Διατάγματος 3026/1954 που προβλέπουν το ελάχιστο ποσό που οφείλεται σε δικηγόρους που αμείβονται αποκλειστικά για υπηρεσίες που παρέχουν με έμμισθη εντολή. Το παρόν προβλέπεται με την επιφύλαξη ύπαρξης κανόνων αμοιβής για τους ασκούμενους δικηγόρους.

Από τις διάταξεις αυτές προκύπτει η σταθερή δέσμευση της Ελληνικής Πολιτείας να καταργηθούν ουσιαστικά οι υπέρ τρίτων εισφορές (μια απίστευτη μαύρη τρύπα, αντικείμενο εκμεταλλεύσεως εν τέλει του κράτους Λεβιάθαν), να κοστολογηθεί και οριστεί η αναλογία εισφορών/συντάξεως με δίκαιο και ανταποδοτικό τρόπο... Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου είναι εναρμονισμένο;

Panagiotis K. Papachristos

​

kostas.stoupas@capital.gr