Απο-λογισμοί

Του Γιάννη Πανούση

Την Ελένη εμείς δε θα τη βρούμε πια.
Βρήκαμε όμως το πουκάμισο.

Αντ. Ρουπακιώτης, Εγώ δεν είμαι ποιητής

Η  Ιστορία έχει δείξει ότι σε κάποια στροφή εμφανίζεται για όλους "η ώρα της κρίσης". Για ζωντανούς κοινωνικούς οργανισμούς, ίσως και για πεθαμένες ιδέες. Αυτό ισχύει σε μέγιστο βαθμό στην πολιτική. Η ανεπίγνωστη και αγνώμων εξουσία σε κάποια στροφή χάνει την (εικαζόμενη) λαϊκή υποστήριξη ή συναίνεση, καθώς ο λαός, μολονότι είχε εθιστεί επί χρόνια στην αυταπάτη και στην αυτοδιάψευση, έξαφνα ζητάει επιτακτικά να μάθει τις (μη-χρήσιμες για τους κυβερνώντες) αλήθειες. Και συχνά κανείς δεν επιθυμεί να  τις διαθέσει ή δεν θέλει να τις αποκαλύψει στο ευρύ κοινό.

Έτσι από τη μιά οι κάθε είδους χ(λ)υδαίοι που χρησιμοποιούν εργαλειακά και με διαστροφικό τρόπο τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα, όπως κι αυτοί που ως Ελευθερία θεωρούν την ισότητα μεταξύ των ανυπάκουων και των βίαιων, αδυνατούν πλέον να συντηρήσουν τους μύθους τους κι από την άλλη οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι που δεν πείθουν γιατί οι επιλογές τους είναι  μέρος ενός παιγνίου των εξουσιαστών σε βάρος των εξουσιαζομένων, μπαίνουν στο περιθώριο. Ήρθε η ώρα για σοβαρές αποφάσεις ουσίας (κι όχι διαδικασίας) και οι οποίες λαμβάνουν Ηγέτες κι όχι απλώς αρχηγοί κομμάτων. Με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.

Είναι γνωστό ότι το πολιτικό σύστημα που χάνει το κύρος του και ο βαθμός επιρροής του στο λαό εξαρτάται από τα  fake news έχει ως μόνη λύση το να χρησιμοποιήσει τους "φύλακες-κύνες" για να φοβίσει ή να παραπλανήσει τους πολίτες που διαφωνούν.

Όταν όμως το Κράτος γίνεται χωροφύλαξ και οι θεσμοί σιωπούν ή φιμώνονται τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πλήθος θα γίνει όχλος και θα ζητάει όλο και περισσότερο (και αδιακρίτως) πολιτικό αίμα. Από την κοινωνική βαρβαρότητα στην εθνική τραγωδία ο δρόμος δεν είναι μακρύς.

Έχει κανείς σήμερα την αίσθηση ότι διακομματικά στην Κορυφή κυριαρχεί η χαρά (sic) ενώ στη Βάση η αμηχανία.

Δεν θα υιοθετήσω, λόγω προσωπικών πολιτικών θέσεων και αναλύσεων, τη ρήση του Χένρυ Ντέϊβιντ Θορώ (Πολιτική Ανυπακοή 1849) "Η καλύτερη κυβέρνηση είναι εκείνη που κυβερνά λιγότερο", αλλά θα συμφωνήσω με όσους πιστεύουν ότι "τα (ένθεν/κακείθεν) φαντάσματα στη μηχανή" πρέπει να σταλούν, οριστικά κι αμετάκλητα, στα αζήτητα της Ιστορίας αν θέλουμε να προκόψουμε ως Έθνος, ως Πατρίδα, ως Δημοκρατία, ως Λαός. Και τον πρώτο λόγο στην κατεύθυνση αυτή έχει  η κυβερνώσα Αριστερά και ο Πρωθυπουργός.

ΥΓ. Πόσες υποθέσεις εργασίας, ιστορίας και διπλωματίας αντέχει η λογική στην περίπτωση των Σκοπίων; Ακόμα και το "ξυράφι του Όκαμ" δεν μπορεί να τροχίζεται συνεχώς. Στο τέλος ή θ' αχρηστευθεί ή θα σπάσει. 

ΥΓ2. "Αφού με ανακάλυψες δεν χρειάζεται κάποιο τέχνασμα να με βρεις. Η δυσκολία είναι τώρα μιά άλλη:το πώς θα με χάσεις" [Φρ. Νίτσε]

*Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη