Προς Αντώνη Σαμαρά, βουλευτή Μεσσηνίας, ενταύθα

Του Μανόλη Καψή

Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι μελλοντικοί συνάδελφοι ξεκινώντας την πρακτική τους άσκηση στη δημοσιογραφία, είναι ότι καθώς γράφουμε το ρεπορτάζ, αποφεύγουμε ορισμένες λέξεις. Όπως για παράδειγμα τη λέξη επαρχία. Ακούγεται λίγο υποτιμητικό για όσους ζουν (ή και πολιτεύονται...) εκτός Αθηνών, θυμίζει μια παλιά εποχή όπου η επαρχία ήταν συνώνυμο της καθυστέρησης. Μυρίζει λίγο Χωροφυλακή και ακούγεται η λειτουργία από το ραδιόφωνο. Προτιμούμε λοιπόν το περιφέρεια που είναι και λίγο τεχνοκρατικό.

Το σημειώνω αυτό με αφορμή όσους σχολιαστές, όχι άδικα, σημείωναν για τους αντιδρώντες στη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου που επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι είναι διαφορετικό να είσαι βουλευτής Αθηνών και διαφορετικό να είσαι βουλευτής επαρχίας, συγνώμη περιφέρειας. Όπως θα έλεγε και ο Πολάκης, άντε να εξηγήσεις την αναγκαιότητα της ρύθμισης στα χωριά πάνω στα βουνά.

Αλλά βέβαια (και) αυτή είναι η δουλειά του βουλευτή. Να εξηγεί και να πείθει. Οχι μόνο να μεταφέρει τα αιτήματα. Γι΄αυτό έχουμε πλέον τα e- mail, δεν χρειάζεται να πληρώνουμε βουλευτή.

Στις δυσκολίες να προσθέσουμε και την επιρροή στην επαρχία του Μητροπολίτη, γενικώς της εκκλησίας, ακόμα και στην κατανομή της ψήφου. Πόσο μάλλον στην επιλογή των υποψηφίων στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.

Υποθέτω πάντως ότι όλες αυτές οι δυσκολίες δεν αφορούν τον Αντώνη Σαμαρά, υπερήφανο πάντα βουλευτή Μεσσηνίας. Ο οποίος εκλέγεται και χωρίς σταυρό, γιατί πιστεύουμε και ορθώς, ότι η παρουσία στη Βουλή ενός πρώην πρωθυπουργού μπορεί να προσφέρει στο πολιτικό σύστημα και στη συλλογική γνώση, αφού η πείρα του είναι πολύτιμη.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο κ. Σαμαράς -που σημειώστε χαίρει εκτίμησης και από ένα κοινό πέραν της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της θετικής του συμβολής στη διάσωση της χώρας τον καιρό των Σαμαροβενιζέλων αλλά και της πρωτοβουλίας του μαζί με τον Δένδια, να στείλουν πακέτο στη Δικαιοσύνη τους χρυσαυγίτες- κάνει ό,τι μπορεί για να διαψεύσει αυτή την αποδοχή. Ή για να το πούμε διαφορετικά εκτίθεται.

Μιλώντας πρόσφατα στην "Καθημερινή" και θέλοντας να εκφράσει τη διαφωνία του με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, είχε πει τα εξής:

Το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια "έλυσε κάθε πρόβλημα δικαιωμάτων. Από κει και ύστερα, αν τους αναγνωρίσουμε γάμο, θα αναγκαστούμε αργότερα - για λόγους εξίσωσης ανόμοιων πραγμάτων - να αναγνωρίσουμε και την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια. Όμως τα παιδιά έχουν ανάγκη από γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων. Έχουν ανάγκη- και δικαίωμα- να έχουν μάνα και πατέρα. Όχι "γονέα ένα" και "γονέα δύο"".

Μάλιστα. Δηλαδή ο πρώην πρωθυπουργός αναγνωρίζει την ανάγκη να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, θα μπορούσε ακόμα και να δεχθεί τον γάμο, αλλά έχει πρόβλημα με την τεκνοθεσία. Εκεί είναι η ουσία της διαφωνίας του. Με τη διαφορά όμως ότι ο Αντώνης Σαμαράς ήταν μεταξύ εκείνων που δεν ψήφισαν ούτε καν το Σύμφωνο Συμβίωσης που προώθησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Οπως και άλλοι της παράταξής του- και άλλοι σε άλλες παρατάξεις να μην το ξεχνάμε και αυτό…- φρόντισε να λείπει από τη Βουλή στην κρίσιμη ψηφοφορία. Ενα το κρατούμενο. 

Αφού υπήρχε πρόβλημα δικαιωμάτων όπως λέει και έπρεπε να λυθεί με το Σύμφωνο Συμβίωσης, γιατί δεν το ψήφισε; Φοβήθηκε τον Μητροπολίτη;

Αργότερα έκανε και άλλες δηλώσεις. Και διαφώνησε και με την αποχή στην επικείμενη ψηφοφορία για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, όπως πρότεινε στους διαφωνούντες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ώστε τουλάχιστον να μην καταψηφίσουν την κυβερνητική πρωτοβουλία. Να κρατηθούν τα προσχήματα. Προσερχόμενος στην κοπή της πίτας του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας (sic), δήλωσε:

"Εγω ξέρω ότι επί χρόνια όλοι οι πολιτικοί λέμε στον ελληνικό λαό να μην απέχει από τις εκλογές και να ψηφίζει για το καλό της Δημοκρατίας. Θα λέμε λοιπόν στον ελληνικό λαό να ψηφίζει και να μην απέχει και λέμε ταυτόχρονα στους βουλευτές και τους υπουργούς να απέχουν;". 

Ωραίο το επιχείρημα, αν και άσχετο -αφού η αποχή είναι πολιτική πράξη για τους βουλευτές- αλλά το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς την ίδια στάση είχε κρατήσει και εκείνος με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Διπλά εκτεθειμένος δηλαδή ο πρώην πρωθυπουργός, όπως του θύμισε (μάλλον ευγενικά) ο Παύλος Μαρινάκης.

Ο κ. Σαμαράς μέσω συνεργατών όμως επανήλθε και αφού διερωτήθηκε τι σόι μάθημα ήθελε να του δώσει ο κ. Μαρινάκης -αν και νομίζω είναι προφανές, ότι φάσκει και αντιφάσκει- έθεσε ένα κρίσιμο ερώτημα: "Δεν γνωρίζει ότι το σύμφωνο συμβίωσης αφορά νομικά ζητήματα για τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ ο γάμος αφορά στην τεκνοθεσία, δηλαδή στα παιδιά, στη μητέρα και στον πατέρα;" Χωρίς όμως να απαντήσει και πάλι γιατί δεν ανταποκρίθηκε στο καθήκον του, τουλάχιστον για τα νομικά ζητήματα για τα ομόφυλα ζευγάρια. Θα μείνουμε με την απορία.

Όπως θα μείνουμε με την απορία και για το τι επιδιώκει ο Αντώνης Σαμαράς. "Διαφωνώ για να υπάρχω" είναι μια από τις ερμηνείες, "διαφωνώ γιατί βαριέμαι" είναι μια άλλη ερμηνεία. Η άλλη θεωρία, η θεωρία του σκορπιού παρά είναι τραβηγμένη.

Είμαι σίγουρος όμως ότι ο ίδιος το βλέπει αλλιώς. Θεωρεί ότι και σε αυτό το θέμα θα δικαιωθεί. Ότι βλέπει μπροστά, βλέπει καθαρά και οι εξελίξεις θα τον δικαιώσουν. Είναι ίσως και λίγο η εμμονή του. Η δικαίωση. Θυμίζω ότι τα ίδια έλεγε και για τα ελληνοτουρκικά. Ότι είναι λάθος να συνομιλείς με την Τουρκία αφού δεν έχει αλλάξει τις απόψεις του ο Ερντογάν και πώς είναι δυνατόν να βλέπουν λάθος και οι δυο πρώην πρωθυπουργοί, και ο ίδιος και ο Καραμανλής (ο μικρός, όχι ο κανονικός). Πάλι καλά που δεν μας θύμισε και τον Προκόπη Παυλόπουλο δηλαδή.

Λυπάμαι που το γράφω, αλλά στο θέμα δικαίωση δεν έχει ρέντα ο πρώην πρωθυπουργός. Το αν οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά δεν φαίνεται να τον δικαιώνουν είναι το λιγότερο. Αλλωστε το μέλλον θα δείξει, αν και τα πρώτα σημάδια τον διαψεύδουν. Ούτε είχε δίκιο για το μνημόνιο και ας λέει τώρα διάφορα δήθεν τεχνοκρατικά. Εκεί που σίγουρα όμως δεν είναι δικαιωμένος είναι στο project της πολιτικής του καριέρας. Στο θέμα στο οποίο επένδυσε όλη του την πολιτική ύπαρξη. Το θέμα που τον εκτόξευσε στο πολιτικό προσκήνιο. Το μακεδονικό. Τριάντα χρόνια μετά, ουδείς ασχολείται, ουδείς το συζητά, ουδείς φοβάται την ύπαρξη μιας μικρής κρατικής οντότητας στα βόρεια σύνορά μας. Ούτε πάθαμε τίποτα που χρησιμοποιούν τον γεωγραφικό προσδιορισμό στο όνομα του κράτους τους. Δεν μας έκλεψαν τον πολιτισμό μας, ούτε την ψυχή μας, ούτε την καρδιά μας. Αδειο ήταν το πουκάμισο, αδίκως χύθηκε τόσο μελάνι, αδίκως τρέχαμε στα συλλαλητήρια με τον Μακαριστό, αδίκως σπαταλήσαμε τόσο διπλωματικό κεφάλαιο τόσα χρόνια.

Απλώς τα μυαλά μας ήταν κολλημένα στο παρελθόν...