Andrey Kortunov, γενικός διευθυντής του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων
Η Ουκρανία θα μπορούσε να είναι το ατού του Trump
Η Ουκρανία είναι απίθανο να είναι μία από τις κύριες προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής του νέου προέδρου Donald Trump, όταν μπει απέναντι με θέματα όπως η Κίνα και ο αγώνας εναντίον της διεθνούς τρομοκρατιας. Ο Trump επίσης βλέπει την κατάσταση στην Ουκρανία ως ένα κυρίως ευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο θα αντιμετωπιστεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Και ως ένας άνθρωπος που είναι γνωστός για την μνησικακία του, ο Trump είναι απίθανο να δώσει μεγάλη προσοχή στο πολιτικό κατεστημένο μιας χώρας που έδωσε την υποστήριξή του ανοιχτά υπέρ της Hillary Clinton.
Μπορούμε με ασφάλεια να προβλέψουμε κάποιες πρωτοβουλίες τις οποίες δεν θα αναλάβει η κυβέρνηση Trump. Ο Λευκός Οίκος δεν θα αυξήσει σημαντικά την οικονομική βοήθεια στο Κίεβο –όπως και δεν θα δώσει περισσότερη χρηματοδότηση στα αμερικανικά προγράμματα βοήθειας γενικώς. Η νέα κυβέρνηση Trump θα διαπιστώσει ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα εάν ασκήσει πίεση για την ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, όταν πρόκειται για την σύγκρουση στη Νοτιοανατολική Ουκρανία, η Ουάσιγκτον δεν θα θέλει να συμμετέχει στη διαδικασία ειρήνης, πόσο μάλλον να ζητήσει να ενταχθεί στο Normandy Format. Και όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, δεν θα ακούσουμε καμία ρητορική για μια σύγκρουση μεταξύ του "καλού και του κακού" από το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, όπως έχουμε κάνει από άλλους Αμερικανούς πολιτικούς.
Όλα αυτά ωστόσο δεν σημαίνουν ότι ο Trump ετοιμάζεται να "παραδώσει" την Ουκρανία στον πρόεδρο Vladimir Putin. Αυτό θα ήταν μια κακή επιχειρηματική συμφωνία. δεν θα δούμε τη νέα αμερικανική κυβέρνηση να προσπαθεί για την άρση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας στις αρχές του 2017 ή να αντιστρέψει την θέση της για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Το καλύτερο που μπορεί να περιμένει το Κρεμλίνο στο προσεχές μέλλον, είναι να ληφθεί απόφαση να μην σταλούν θανατηφόρα όπλα στο Κίεβο, ή άλλη συμβολική κίνηση αυτού του είδους.
Εάν η σύγκρουση στη Νοτιοανατολική Ουκρανία συνεχιστεί στο τωρινό χαμηλό επίπεδο, αυτό είναι ό,τι καλύτερο για την κυβέρνηση Trump. Αυτό θα αναγκάσει τους Ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής να κινητοποιηθούν οι ίδιοι τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο όσο και σε πολιτικό. Επίσης θα είναι ένα πολύ χρήσιμο ατού για την Ουάσιγκτον στις διαπραγματεύσεις με την Μόσχα σε άλλα θέματα τα οποία η νέα κυβέρνηση θεωρεί ως περισσότερο σημαντικά. Αυτό το ατού θα το "παίξει" μόνο όταν έχουν καθοριστεί τα βασικά σημεία στη νέα ατζέντα των αμερικανό-ρωσικών σχέσεων.
Mikhail Minakov, αρχισυντάκτης του Ideology and Politics Journal στο Κίεβο
Ο Trump είναι ένας "γνωστός-άγνωστος"
Για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση ενός άλλου διάσημου Donald –του Donald Rumsfeld- ο Donald Trump είναι ένας γνωστός άγνωστος για την Ουκρανία.
Συνολικά, η μελλοντική εξωτερική πολιτική και οι άνθρωποι που θα διορίσει ο Trump είναι τόσο απρόβλεπτοι που δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ποια θα είναι η πραγματική πολιτική του έναντι της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Κριμαίας, της σύγκρουσης στον πόλεμο του Ντονμπας και στην Ανατολική Ευρώπη συνολικά. Αυτή η αβεβαιότητα θα πρέπει να αποτελεί αιτία ανησυχίας αλλά και ελπίδας για την τρέχουσα κυβέρνηση της Ουκρανίας.
Ο Trump μπορεί να φαίνεται ότι είναι ένας φιλορώσος πολιτικός και έχει εξάρει το στυλ ηγεσίας του Vladimir Putin. Έχει επίσης μιλήσει για μείωση της στήριξης των ΗΠΑ στα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτές οι δηλώσεις έχουν οδηγήσει πολλούς να καταλήξουν ότι η νίκη του Trump θα επηρεάσει αρνητικά την στάση των ΗΠΑ για την υποστήριξη του αγώνα της Ουκρανίας για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της.
Αλλά έχουμε δει προσφάτως πόσα λίγα κοινά έχουν η λογική και η σύγχρονη πολιτική των ΗΠΑ. Επομένως όσοι αναμένουν ότι οι αμερικανό-ρωσικές σχέσεις θα βελτιωθούν και οι αμερικανό-ουκρανικές θα επιδεινωθούν, καλό θα ήταν να παρακολουθήσει πως ο νέος πρόεδρος ήδη καλεί στην κυβέρνησή του προσωπικότητες γνωστές για τις αντιρωσικές απόψεις τους, οι οποίοι είναι υπέρ μιας επέκτασης των αμυντικών αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων ή της αύξησης των αμυντικών δαπανών.
Στην Ουκρανία, ειδικοί και δημόσιοι πολιτικοί χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία είναι γεμάτη τρόμο καθώς αυτοί που θεωρούνται "φίλοι του Putin" έχουν κερδίσει προσφάτως τις εκλογές σε Μολδαβία, Βουλγαρία, καθώς και στις ΗΠΑ. Οι άλλοι στην άλλη πλευρά, προβλέπουν ότι ο Trump θα είναι "φιλοαμερικανός" ο οποίος αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε εχθρός του Putin.
Η νίκη του Trump επίσης ενισχύει άλλη μία τάση μεταξύ της άρχουσας ελίτ, με τη δημιουργία μιας διάθεσης ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια εποχή αυταρχικών κυβερνητών. Πολλές ηγετικές φυσιογνωμίες στο Κίεβο στρέφονται προς λαϊκιστές ηγέτες με αυταρχική ιδιοσυγκρασία όπως ο Trump και ο Τούρκος πρόεδρος Erdogan, ως πρότυπα στη σύγχρονη πολιτική των οποίων το παράδειγμα πρέπει να ακολουθήσουν.
Steven Pifer, senior fellow στο Brookings Institution
Δύο ακραία σενάρια και πολλά στο μεταξύ
Ο νέος πρόεδρος Trump είπε πράγματα στην προεκλογική του εκστρατεία που υποδηλώνουν μια ριζοσπαστική αλλαγή στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Ουκρανία: πιθανή αναγνώριση της παράνομης προσάρτησης της Κριμαίας από το Κρεμλίνο και μιας χαλάρωσης των κυρώσεων στη Ρωσία, σε μια προσπάθεια να οικοδομηθεί μια καλύτερη εμπιστοσύνη με την Μόσχα. Αν θα προωθήσει μια τέτοια αλλαγή, μένει να φανεί.
Δύο σενάρια καθορίζουν το φάσμα των πιθανών προσεγγίσεων σε μια κυβέρνηση Trump.
Από την μία πλευρά, η βάση της ρεπουμπλικανικής εξωτερικής πολιτικής στο Κογκρέσο υποστηρίζει σθεναρά το Κίεβο και είναι καχύποπτο με την Ρωσία. Ο αντιπρόεδρος Pence συμμερίζεται αυτές τις απόψεις, όπως και τα περισσότερα ονόματα που ακούστηκαν για υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας. Εάν –επαναλαμβάνουμε, εάν-επιλέξει έναν τέτοιον σύμβουλο, μπορεί να υπάρξει κάποια τροποποίηση της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά τίποτα δραματικό.
Ένας άλλος παράγοντας είναι ο Ρώσος πρόεδρος. Ο Trump δηλώνει πως θέλει να κάνει deals. Ο Putin έχει καταστήσει σαφές τι θέλει από τις ΗΠΑ, αλλά δεν έχει δηλώσει τι είναι διατεθειμένος να δώσει. Ο Trump θα μπορούσε να διαπιστώσει ότι υπάρχει μικρή βάση για μια συμφωνία.
Το δεύτερο σενάριο, στο άλλο άκρο του φάσματος, είναι ζοφερό. Αυτό είναι ότι ο Trump θα συμπεριφέρεται όπως όταν ήταν υποψήφιος, βασιζόμενος στα ένστικτά του και πιστεύοντας πως είναι πιο έξυπνος από τους στρατηγούς, τους διπλωμάτες και τους mainstream Ρεπουμπλικάνους. Εξάλλου, κέρδισε τις εκλογές αγνοώντας συμβουλές από τους ειδικούς. Επιπλέον, αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι που απλώς υπόσχονται στο ΝΑΤΟ και στην Ουκρανία χωρίς να τα κάνουν, θα συμπλεύσουν μαζί του. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί κανείς να δει μια μεγάλη –και επικίνδυνη- αναχώρηση για την αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Ουκρανία, την Ρωσία και την Ευρώπη.
Ελπίζω ότι η πολιτική του Trump όταν θα αναλάβει τα καθήκοντά του, θα είναι κοντά στο πρώτο σενάριο, αλλά ανησυχώ ότι θα καταλήξει κοντά στο δεύτερο.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegie.ru/commentary/?fa=66281
Ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στο Μπενίν είναι το τελευταίο σύνδρομο μιας όλο και πιο εκρηκτικής Δυτικής Αφρικής. Για να ενθαρρύνουν τη σταθερότητα, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να στηρίζουν τις κυβερνήσεις...
Εξαρτάται από την Ευρώπη να επιτρέψει στην Ουκρανία να επιβιώσει από τη στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας και τη διπλωματική προδοσία των ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση Τραμπ στηλιτεύει τις πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες της ΕΕ, τις οποίες ισχυρίζεται ότι υποσκάπτουν την ταυτότητα της Ευρώπης. Η απότομη γλώσσα της νέας αμερικανικής στρατηγικής...
Η Πολωνία τώρα παλεύει με διπλωματική παραγκώνιση, που πηγάζει από εσωτερικές διαμάχες και κόπωση του πολέμου.
Μια πρόκληση προς ολόκληρο το υπερπροεδρικό σύστημα εξουσίας στην Ουκρανία.
Η στρατιωτική κινητικότητα στην Ευρώπη παραμένει εμφανώς ελλιπής. Αυτό συμβαίνει παρά το σχεδόν δεκαετές έργο των Ευρωπαίων για τη βελτίωση της μετακίνησης στρατιωτικού προσωπικού, υλικού και...
Τον τελευταίο χρόνο, οι μέσες ετήσιες βροχοπτώσεις της χώρας έχουν πέσει 45% κάτω από το φυσιολογικό, και δεκαεννέα από τις τριάντα μία επαρχίες της βρίσκονται σε σοβαρή ξηρασία.
Ο όγκος των παγωμένων ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων μπορεί να φαίνεται ασήμαντος σε σύγκριση με τα κυρίαρχα αποθεματικά της Ρωσίας, αλλά αυτές είναι οι αποταμιεύσεις εκατομμυρίων ανθρώπων
Ο Λευκός Οίκος θέλει να εκμεταλλευτεί τα αυξανόμενα προβλήματα του Κιέβου —εντός και εκτός πεδίου μάχης— για να επιβάλει μια ειρηνευτική συμφωνία πιο ευνοϊκή για τη Ρωσία.
Ο πόλεμος θα τελειώσει μόνο εάν η αδυναμία αναγκάσει είτε τον έναν, είτε και τους δύο μαχόμενους, να αλλάξουν θέση. Σε κάθε περίπτωση η αδυναμία της Ευρώπης έχει εκτεθεί οδυνηρά.
Οι εικασίες πολλαπλασιάζονται ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική βία για να επιτύχουν αλλαγή καθεστώτος στη Βενεζουέλα. Η μοίρα της χώρας μπορεί να εξαρτηθεί από το ποια φατρία...
