Αναμφίβολα πρόκειται περί ηλιθίων Νο 2...

Ούτε ο Πατακός που γυρνούσε την Ελλάδα για να φωτογραφίζεται με ένα μυστρί, δεν έκανε τέτοια καραγκιοζιλίκια. Μετά τις "σημαντικές" εικονικές και χωρίς αντίκρισμα συμφωνίες του κ. Λαφαζάνη με τις πετρελαϊκές εταιρείες της ρωσικής ολιγαρχίας-κλεπτοκρατίας, ήρθε η σειρά του εξαδέλφου του πρωθυπουργού κ. Γ. Τσίπρα να υπογράψει μια σημαντική συμφωνία για τη χώρα.

Ο πρωθυπουργικός εξάδελφος έχει διοριστεί "αξιοκρατικά" κάπου στο Υπουργείο των Εξωτερικών, με βασικό προσόν την ευφυΐα η οποία απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεί κομματικό και οικογενειακό χαρακτηριστικό.

Η συμφωνία που υπέγραψε ο πρωθυπουργικός εξάδελφος αφορά τη συνεργασία στον τομέα των υδρογονανθράκων με την ιδεολογικά ομογάλακτη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

Αναλυτικά το σχετικό  ρεπορτάζ του ΑΠΕ αναφέρει τα εξής: "Υπεγράφη, χθες, στο Υπουργείο Εξωτερικών της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στο Καράκας, Μνημόνιο Κατανόησης για τη συνεργασία στον ενεργειακό τομέα στο πλαίσιο περαιτέρω ενίσχυσης και σύσφιξης της συνεργασίας των δύο φίλων χωρών.

Από ελληνικής πλευράς, το μνημόνιο υπέγραψε ο Γενικός Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας του Υπουργείου Εξωτερικών, κ. Γιώργος Τσίπρας, ενώ από την πλευρά της Βενεζουέλας ο Υφυπουργός Υδρογονανθράκων, κ. Angel Gonzalez.

Η υπογραφή του συγκεκριμένου Μνημονίου αποτελεί το επιστέγασμα της πενθήμερης επίσκεψης που πραγματοποίησε στο Καράκας, από 28 Ιουλίου έως 1η Αυγούστου, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε σειρά συναντήσεων με υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Βενεζουελανικής πλευράς, περιλαμβανομένων της Υπουργού Εξωτερικών της χώρας, κας Delsy Rodriguez και του Υπουργού Πετρελαίων και Ορυχείων κ. Asdrubal Chavez.

Στο χαιρετισμό του κατά τη διάρκεια της τελετής, ο κ. Τσίπρας επεσήμανε ότι η υπογραφή του Μνημονίου στον Ενεργειακό Τομέα αποτελεί ένα πρώτο βήμα για την ενδυνάμωση της συνεργασίας προς όφελος των δύο λαών και για περαιτέρω σύσφιξη των δεσμών φιλίας που συνδέουν τις δύο χώρες…"

Επί της ουσίας η συμφωνία αυτή δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ένα εύσχημο τρόπο να δικαιολογήσει ο εξάδελφος το κόστος του ταξιδιού αναψυχής στη Βενεζουέλα.

Η κυβέρνηση Τσάβεζ βοηθούσε παλιότερα το δικτατορικό καθεστώς της Κούβας στέλνοντας 4-5 φορτία πετρελαίου το χρόνο, το οποίο ούτε καν επαρκούσε για τις ανάγκες της αστυνομίας και του στρατού.

Η διαφορά είναι πως η Κούβα απέχει μόνο λίγα μίλια από τη Βενεζουέλα και το κόστος επέτρεπε αυτή τη χειρονομία αλληλεγγύης.

Παλιότερα, επί των ημερών του Ούγκο Τσάβεζ όταν η τιμή του πετρελαίου ήταν κοντά στα 150 δολάρια το βαρέλι,  ο πρωθυπουργός ως αρχηγός του μικρού σε ποσοστά τότε ΣΥΡΙΖΑ, είχε επιχειρήσει πάλι να πετύχει την αποστολή μερικών φορτίων φθηνού πετρελαίου από τη Βενεζουέλα τα όποια θα μοιράζονταν στους φτωχούς Έλληνες.

Το εγχείρημα δεν ευοδώθηκε ποτέ, γιατί κάποια στιγμή όταν το αίτημα έφτασε στους λογιστές, είδαν πως η απόσταση μεταξύ Ελλάδας και Βενεζουέλας είναι τέτοια, που το κόστος μεταφοράς εξανεμίζει το πολιτικό όφελος και οποιασδήποτε άλλες σκοπιμότητας.

Για την ακρίβεια η Βενεζουέλα απέχει από την Ελλάδα περί τα 5.051 ναυτικά μίλια και ένα πετρελαιοφόρο χρειάζεται κατά μέσο όρο 21 μέρες για να τη διασχίσει. Αντίστοιχα, το λιμάνι του Πειραιά απέχει από το λιμάνι της Βεγγάζης στη Λιβύη, απ’ όπου προμηθεύονται το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου τα ελληνικά διυλιστήρια, μόλις 400 ναυτικά μίλια και σε 16 ώρες το φορτίο μπορεί να φτάσει στον προορισμό του.

Επιπλέον, η Βενεζουέλα δεν έχει την ευχέρεια ακόμη και αν το θέλει, να στηρίξει την παραπαίουσα οικονομικά Ελλάδα, γιατί η ίδια παρά τις μεγάλες εξαγωγές πετρελαίου βρίσκεται σε χειρότερη θέση, καθώς αντιμετωπίζει σημαντικές ελλείψεις βασικών ειδών, λόγω της αυξημένης  κρατικής παρέμβασης στην αγορά. Η οικονομική κατάσταση της Βενεζουέλας είναι χειρότερη και από αυτήν της χρεοκοπημένης Ελλάδας.

Εκτός της απόστασης που καθιστά το κόστος μεταφοράς απαγορευτικό, η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει και άλλα προβλήματα σε σχέση με το κόστος εξόρυξης του πετρελαίου σε συνάρτηση με τις διεθνείς τιμές του "μαύρου χρυσού".

Η τιμή του πετρελαίου τους τελευταίους μήνες έχει καταρρεύσει. Για την ακρίβεια χθες ήταν κάτω από τα 50 δολάρια το βαρέλι. Την ίδια ώρα το μέσο κόστος εξόρυξης της Βενεζουέλας είναι πάνω από τα 60 δολάρια το βαρέλι.

Για την ακρίβεια η Βενεζουέλα αυτήν την περίοδο παράγει με ζημιά. Άρα και το κόστος μεταφοράς να ήταν μικρότερο, πάλι θα της στοίχιζε ακριβά η επίδειξη αλληλεγγύης. Επιπλέον, δεδομένης της βοήθειας που λαμβάνει η Ελλάδα από τους Ευρωπαίους εταίρους, αν συνέφερε κάτι θα ήταν η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας από την Ελλάδα στη συμπαθή κατά τα άλλα χώρα της Νοτίου Αμερικής.

Προκειμένου να μην παρουσιάζει έλλειμμα ο κρατικός προϋπολογισμός της Βενεζουέλας η τιμή του πετρελαίου πρέπει να ανέβει και να σταθεροποιηθεί πάνω από τα 108 δολάρια το βαρέλι. Επειδή κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, πιο πιθανό είναι να δούμε την κατάρρευση της κυβέρνησης των αριστερών ψευδαισθήσεων.

Οι φωστήρες του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και εν γένει τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης (όπως άλλωστε κάθε κυβέρνησης) θα τρέξουν να καλύψουν την απύθμενη αχρηστία που κρύβει αυτή η συμφωνία με το σκεπτικό πως αυτή περιλαμβάνει και τη μεταφορά τεχνογνωσίας στην εξόρυξη πετρελαίου.

Από την εποχή που ξεκίνησε η περίοδος Τσάβεζ στη Βενεζουέλα και κρατικοποιήθηκε ο πετρελαϊκός τομέας με την αποπομπή των ξένων πετρελαϊκών εταιρειών, η ημερήσια παραγωγή έχει πέσει από τα 3,5 εκατ. βαρέλια την ημέρα το 1998 στα 2,5 εκατ. βαρέλια το 2010. Σήμερα πρέπει να είναι ακόμη χαμηλότερη.

Η κρατικοποίηση έχει καταστρέψει τον τομέα ο οποίος ήταν αυτός που κατάφερε να στηρίξει μια αριστερή κυβέρνηση τόσα χρόνια στην εξουσία. Πουθενά στον κόσμο οποιαδήποτε  κυβερνητική εκδοχή "παλαβής" αριστεράς δεν στέκεται στην εξουσία πάνω από μερικούς μήνες, αν δεν υπάρχει κάποιος δυναμικός φυσικός πόρος ή σκληρό συνάλλαγμα που είχαν συσσωρεύσει άλλοι στο παρελθόν.

Αναμφίβολα, η συμφωνία του πρωθυπουργικού εξαδέλφου δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα και έλαβε χώρα για το θεαθήναι ή απλά η άγνοια είναι τόσο μεγάλη που και ο ίδιος και η κυβέρνηση ευελπιστούν σε κάποια βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς μνημόνια από μια χώρα που χρειάζεται βοήθεια.

Πρόκειται για άλλη μια επιβεβαίωση της διαπίστωσης πως έχουμε να κάνουμε είτε με ηλίθιους είτε με απατεώνες... Είτε με κάποιο απίθανο συνδυασμό και των δυο κατηγοριών.

Κώστας Στούπας

kostas.stoupas@capital.gr