Τσακαλωτιάδα σε πλήρη εξέλιξη

Ως συνήθως συμβαίνει σε κάθε Συριζαϊκό έπος, καθώς εξελίσσεται η Τσακαλωτιάδα, έχει φουντώσει ξανά η δημόσια αντιπαράθεση σχετικά με τις "παράλογες, στυγνές και νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις των δανειστών".

Οι κυβερνητικές διαρροές επιμένουν ότι οι "κακοί ξένοι θέλουν να επιβάλλουν περισσότερη λιτότητα και να φτωχοποιήσουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες". Όπως όμως συμβαίνει (σχεδόν) πάντα με την κυβερνητική, Συριζανέλ προπαγάνδα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Έως εντελώς…

Η εξέλιξη της δεύτερης αξιολόγησης, μέχρι σήμερα, έχει ως εξής:

Α. Έχει ψηφισθεί ένα μικρό μέρος (30% κατά ορισμένους, 35% κατ’ άλλους) των προαπαιτουμένων. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφισμένων όμως, δεν έχει εφαρμοστεί. Π.χ. η τρίτη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ έχει ψηφισθεί από τις αρχές Δεκεμβρίου. Αλλά (το γνωστό τρικ, όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων) οι εφαρμοστικές αποφάσεις (περίπου 20) δεν έχουν υπογραφεί. Περισσότερο από δύο μήνες μετά. Και δεν υπάρχουν ενδείξεις υπογραφών, στο ορατό μέλλον...

Β. Κατά την κυβέρνηση, ένα άλλο μέρος (περί το 30%) έχει συμφωνηθεί. Αλλά δεν ψηφίζεται "για να χρησιμοποιηθεί στην διαπραγμάτευση". Δηλαδή, σαν να λέμε ότι, έχει μπει στο ράφι για να σιτέψει καλά και να είναι νόστιμο. Βλέπετε, η εμπιστοσύνη της Τρόικα προς την Ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στα ύψη και δεν χρειάζονται κινήσεις καλής θέλησης. Σιγά, τώρα! Μήπως τους χρειαζόμαστε να έρθουν το συντομότερο δυνατόν στην Αθήνα;

Γ. Τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα (για το ποσοστό τους ως μέρος του συνόλου, διίστανται οι απόψεις) είναι υπό διαπραγμάτευση. Με την κυβέρνηση να επιδιώκει, για μία ακόμη φορά, "πολιτική συμφωνία". Δηλαδή να προσπαθεί να επιτύχει κάτι, το οποίο δεν έχει συμβεί ποτέ. Ούτε στα επτά χρόνια των Ελληνικών προγραμμάτων, ούτε σε κανένα από τα προγράμματα των άλλων χωρών (Κύπρος, Ιρλανδία κ.λπ.). Τουλάχιστον όχι, όταν οι καταστάσεις ήταν τόσο ακραίες, όπως την δεδομένη ώρα στο τρίτο Ελληνικό Μνημόνιο…

Στην λίστα περιλαμβάνονται η μείωση του αφορολογήτου, η ριζική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, τα εργασιακά και ο συνδικαλιστικός νόμος, μέτρα για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, μέτρα για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.

Λόγω της εξαιρετικά κακής σχέσης εμπιστοσύνης (και προς αποφυγή άδικων ταξιδιών, έχουν κι άλλες δουλειές οι άνθρωποι) η Τρόικα έχει ζητήσει την ψήφιση τριών προαπαιτουμένων, πριν επιστρέψει στην Αθήνα:

1. Την μείωση του αφορολογήτου ορίου σε τέτοια επίπεδα, ώστε να πληρώνει φόρους η (συντριπτική) πλειοψηφία των πολιτών και όχι μόνο μια μειοψηφία. Η μείωση του αφορολόγητου ορίου θα πρέπει να συνοδευτεί από ταυτόχρονη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Αυτή η μείωση πρέπει να έχει τέτοιο ύψος, ώστε να μην αυξηθεί (ή ακόμη και να μειωθεί λίγο) το συνολικό ποσό φόρων, το οποίο εισπράττεται σήμερα.

Πρόκειται δηλαδή για μία δικαιότερη κατανομή των βαρών, σε περισσότερους πολίτες. Μία ανακατανομή βαρών, που θα βοηθήσει σημαντικά στην προσέλκυση επενδύσεων. Θα επιβαρύνει κάποιους με ένα μικρό ποσό ετήσιας φορολογίας, αλλά θα ελαφρύνει σημαντικά την μειοψηφία που επιφορτίζεται όλο το βάρος σήμερα.

Αυτή η αναδιανομή βαρών όμως, ενοχλεί την κυβέρνηση. Διότι είναι αντίθετη στην ιδεοληψία της και "πλήττει" ομάδες ψηφοφόρων της (τους δημόσιους υπαλλήλους, κυρίως).

2. Σαν πρώτο βήμα της ριζικής αναδιάρθρωσης του ασφαλιστικού συστήματος, την νομοθέτηση της άμεσης κατάργησης της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων. Με την προοπτική να συμφωνηθούν περισσότερες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, όταν επανέλθει η Τρόικα στην Αθήνα. Καθώς θεωρείται (ορθότατα) ότι, με τις σημερινές καταβολές συντάξεων (ειδικά στις πρόωρες), το σύστημα δεν είναι βιώσιμο.

"Μα καλά, είναι μεταρρύθμιση το κόψιμο των συντάξεων;". Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ΝΑΙ! Διότι δεν ζητείται να κατευθυνθούν οι πόροι των περικοπών για την κάλυψη κάποιου δημοσιονομικού κενού ή την αποπληρωμή χρέους. Ζητείται να χρησιμοποιηθούν για την χρηματοδότηση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Δηλαδή, στην σημερινή κατάσταση, για να αποκτήσουν ένα ελάχιστο εισόδημα οι μακροχρόνια άνεργοι και, γενικότερα, όσοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Μια ακόμη αναδιανομή, λοιπόν.

Ούτε αυτή την αναδιανομή όμως, δεν αποδέχεται η κυβέρνηση. Γιατί; Ειλικρινά δεν γνωρίζω, ούτε έχω καταφέρει να το καταλάβω. Προφανώς, για τον ίδιο λόγο για τον οποίο μοίρασε τα Χριστούγεννα, "εφάπαξ 13^η σύνταξη" στους συνταξιούχους. Αγνοώντας ταυτόχρονα παντελώς τους ανέργους…

3. Οι πληροφορίες για το τρίτο προαπαιτούμενο, το οποίο θα εξασφαλίσει την κάθοδο της Τρόικας στο Χίλτον και την σύντομη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, δεν είναι ξεκάθαρες. Άλλες πηγές μιλούν για ριζικές αλλαγές στην αγορά ενέργειας, άλλες για νομοθέτηση τω ομαδικών απολύσεων και άλλες για την ψήφιση συγκεκριμένων δημοσιονομικών μέτρων, συνολικού ύψους €4,5 δις (μοναδική απαίτηση μέτρων λιτότητας). Τα οποία θα εφαρμοστούν από το 2019 και θα εξασφαλίζουν την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5%, μέχρι το 2020. Όπως έχει ήδη συμφωνήσει η κυβέρνηση…

Η τρίτη περίπτωση, θεωρείται και η πιθανότερη. Αφενός διότι επιβεβαιώνεται από ορισμένες πηγές των Βρυξελλών. Αφετέρου διότι, όλα τα κυβερνητικά στελέχη με πρώτο τον Αλέξη Τσίπρα, ξεκίνησαν την Τσακαλωτιάδα με την μόνιμη επωδό "Δεν ψηφίζουμε νέα μέτρα για μετά το 2019". Βέβαια στην συνέχεια "άλλαξαν τροπάριο" και σήμερα έχουμε φτάσει σε διαρροές γι’ αποδοχή μέτρων €2,5 δις. Κι έχει ο Θεός…

Φυσικά, όλα τα παραπάνω, είναι μέτρα που θα πρέπει να ισχύσουν και μετά την λήξη του τρίτου Μνημονίου αλλά και την θητεία της παρούσας κυβέρνησης. Και, αντίθετα με τα διάφορα ευτράπελα περί αντίθεσης τους στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, μπορούν να νομοθετηθούν κανονικότατα...

Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση, σε πλήρη αντίθεση με τα ολοκάθαρα συμφέροντα της χώρας, επιμένει να μην προχωρεί σε συμφωνία. Εκθέτοντας με αυτόν τον τρόπο, την χώρα σε εξαιρετικά μεγάλους κινδύνους και εξαγριώνοντας τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Οι οποίοι έχουν βαρεθεί (τουλάχιστον) να ακούν για το Ελληνικό πρόβλημα, επί επτά συναπτά έτη. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2017, είναι εκλογική χρονιά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες…

"Τι εννοείς δηλαδή; Να ενδώσει και να έχουμε κι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων; Και άλλη λιτότητα;". Κατ’ αρχήν όπως εξηγήθηκε πιο πάνω, η λιτότητα είναι (συγκριτικά) μικρή και ζητείται για μετά το 2019. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι στο χέρι της Ελλάδας να την αποφύγει. Ολόκληρη ή ένα μέρος της. Το σημαντικότερο όμως δεν είναι αυτό...

Το σημαντικότερο είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Ένα από τα ελάχιστα καλά που έφερε σε αυτήν την χώρα η διακυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ, είναι ότι έπαψαν να γίνονται πιστευτοί οι διάφοροι μύθοι περί χρηματοδότησης από τρίτους. Ούτε "ξανθό γένος" θα βρεθεί, ούτε υπάρχει περίπτωση να εναντιωθεί η Κίνα στους καλύτερούς της πελάτες, για χάρη της Ελλάδας. Ούτε, φυσικά, υπάρχει κάποιος άλλος "τρελός" ο οποίος θα αγνοήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να βοηθήσει το "Βαλκανικό σουργελοχωριό". Αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν όλοι, πλέον. Ευτυχώς…

Επομένως, όλοι γνωρίζουν ότι οι υπάρχουσες επιλογές είναι δύο. Και μόνον δύο. Είτε η Ελλάδα θα πρέπει να τηρήσει αυτά που έχει ήδη συμφωνήσει, είτε θα πρέπει να προχωρήσει σε άτακτη χρεοκοπία. Αυτό το τελευταίο όμως, είναι μια εμπειρία που δεν θέλετε να ζήσετε. Πιστέψτε με…

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr

Twitter: @Marketelf

Facebook: Peter Lazos