Η Βενεζουέλα δεν είναι μακριά...

Του Κώστα Στούπα 

Μετά το Brexit και το απίστευτο χάος στο οποίο έχει περιπλέξει το Η.Β. οι περισσότεροι ανά την Ευρώπη ευρωσκεπτικιστές έχουν αποσύρει από το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων τους στόχους που αποσκοπούν στην έξοδο από την Ε.Ε. και τη διάλυσή της. Σχεδόν όλοι μιλούν πλέον για την αναμόρφωσή της.

Αυτό ήταν ένα από τα συμπεράσματα των περισσότερων συμμετεχόντων (Ευρωπαίων και Ελλήνων) στα πάνελ  του 4ου Delphi Economic Forum με θέμα το "Where is Europe heading to?".

Τούτο δεν νομίζω πως εξαλείφει τα αδιέξοδα τα οποία τα τελευταία χρόνια απειλούν το μέλλον της Ευρώπης. Τα αδιέξοδα πηγάζουν κατά κύριο λόγο από την φθίνουσα οικονομική απόδοση του συνόλου της ευρωπαϊκής οικονομίας και την αδυναμία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της να επαναδρομολογήσουν στόχους δυναμικής αναδιοργάνωσης.

Όπως συζητάμε συχνά, παρατηρείται μια διογκούμενη δυσαρέσκεια στην Ευρώπη και τη Δύση συνολικότερα, όλων προς όλους και κυρίως εναντίον των πολιτικών ελίτ. Οι πρόχειρες αιτιολογήσεις αυτής της δυσαρέσκειας οι οποίες είναι της μόδας μιλούν για διεύρυνση της ανισότητας, για κάποιους που μένουν πίσω λόγω των αλλαγών, για την πολιτισμική απειλή των μουσουλμάνων, για πολιτικές και οικονομικές ελίτ που έχουν απομονωθεί στο φαντασιακό κόσμο της ευημερίας τους..

Οι περίοδοι υλικής ευημερίας των χαμηλότερων τάξεων ταυτίζονται περισσότερο με τις περιόδους αύξησης της οικονομικής ανισότητας παρά με αυτές της μικρότερης.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας κάποιοι μένουν πίσω και κάποιοι προχωράνε μπροστά. Οι αρμενιστές όταν τα ατμόπλοια αντικατέστησαν τα ιστιοφόρα έμειναν άνεργοι με ό,τι οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες συνεπάγεται αυτό για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί τρέχουν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, αυξάνοντας τις δόσεις των αιτιών που δημιούργησαν το πρόβλημα. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν το δημόσιο αίσθημα με λύσεις που θα "μπαλώσουν" το ζήτημα βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα  το διογκώνουν...

Οι λύσεις αυτές για όσους έχουν "αριστερά" πρόσημα είναι η αύξηση των επιδομάτων προς αναξιοπαθούντες με συνέπεια την αύξηση των φόρων και των ρυθμίσεων προς τους μη αναξιοπαθούντες.

Για όσους έχουν "δεξιά" πρόσημα οι λύσεις είναι η μείωση των φόρων (στην Ιταλία τη συνδυάζουν με αύξηση των επιδομάτων) ή η επιβολή μέτρων προστατευτισμού...

Αμφότερα τα "πρόσημα" συμφωνούν στη χειραγώγηση της οικονομίας με νομισματικά τρικ όπως οι ποσοτικές χαλαρώσεις (εκτύπωση χρήματος) κατά μια στρεβλή έννοια Κεϋνσιανισμού...

Ενώ στην Ευρώπη λοιπόν κάθε μέρα που περνά τα σημάδια της επερχόμενης ύφεσης γίνονται όλο και πιο συχνά, οι πολιτικές ελίτ στην καλύτερη περίπτωση επεξεργάζονται σχέδια αύξησης των επιδοματικών πολιτικών προς αναξιοπαθούντες και μη...

Μην νομίζετε πως η Ελλάδα δεν μετέχει της επιδοματικής φθοράς ψυχών και οικονομίας της Ε.Ε. Ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητάς μας αφορά επιδοτούμενα κοινωνικά προγράμματα όπως το ΕΣΠΑ. Μέχρι και νηπιαγωγεία λειτουργούν χάρη στα ευρωπαϊκά προγράμματα ενώ σπάνια κάποια ιδιωτική επένδυση δεν περιλαμβάνει κάποια σημαντική επιδότηση.

Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του πρώην Γενικού Γραμματέα του γερμανικού υπουργείου των οικονομικών κ. Dr.Heiner Flassbeck στο Forum Των Δελφών:

"Ο κ. Flassbeck ανέφερε ότι σήμερα η Ευρώπη εισέρχεται σε μία φάση ύφεσης, η Γερμανία βρίσκεται ήδη σε υφεσιακή τροχιά, ενώ η Γαλλία και άλλες χώρες θα ακολουθήσουν.

Ωστόσο, όπως είπε, δεν υπάρχει η κατάλληλη νομισματική πολιτική για την αντιμετώπιση της επιβράδυνσης των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης, ενώ η ανάκαμψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν συνοδεύθηκε με επενδυτική έκρηξη.

"Η ανεργία παντού είναι υψηλή. Ακόμη και στη Γερμανία υπάρχουν 3-4 εκατομμύρια άτομα που είναι άνεργοι" σημείωσε.

Πρόσθεσε ότι για να ενισχυθούν οι επενδύσεις, θα πρέπει η κυβέρνηση να υποκαταστήσει τον ιδιωτικό τομέα, αλλά αυτό απαγορεύεται από τους δημοσιονομικούς κανόνες. Αυτό όμως, δεν επιτρέπει την αντιμετώπιση της πραγματικότητας, δηλαδή την αναγκαιότητα για δαπάνη χρημάτων..."

Το ζουμί της ιστορίας είναι η υποκατάσταση του απρόθυμου ιδιωτικού τομέα από τις κρατικές δαπάνες... Τουτέστιν, δίνουμε επιδόματα στους μεν να καταναλώνουν, δημιουργώντας τεχνητή ζήτηση και επιδόματα, στους δε να παριστάνουν τους καπιταλιστές και να καλύπτουν αυτή τη ζήτηση. Και επειδή αυτό δεν έδωσε κάποια οριστική λύση αναλαμβάνει το κράτος τον ρόλο του εργοδότη - καπιταλιστή.

Οι απόψεις του Γερμανού αξιωματούχου δεν είναι μεμονωμένες ή μειοψηφικές. Δυστυχώς είναι πλειοψηφικές...

Η ανάσταση της... σοβιετίας προ των πυλών λοιπόν, έστω και με ανθρώπινο δημοκρατικό πρόσωπο.

Τούτος είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την οικονομική εξαθλίωση και την επάνοδο του αυταρχισμού που θα κληθεί να βάλει τάξη στο κοινωνικό και πολιτικό χάος σε αδύναμα επιμέρους μικρά έθνη.

Ο δρόμος προς την εξαθλίωση και την υποδούλωση είναι γεμάτος με επιδόματα και καλές προθέσεις. Η Βενεζουέλα αποτελεί το παράδειγμα  της κατάληξης μιας κοινωνίας που εθίζεται στα επιδόματα και σταδιακά τα άτομα χάνουν  το έμφυτο ένστικτο επιβίωσης και ατομικής προσπάθειας για  ευημερία...

Η λύση είναι οι ρυθμίσεις εκείνες (ή μάλλον οι απορρυθμίσεις) που θα διεγείρουν το ενδιαφέρον των ιδιωτών για κέρδος...

kostas.stoupas@capital.gr