Η ατυχία να γεννηθείς Έλληνας…

Του Κώστα Στούπα 

Η ιστορία του  καταναλωτικού δανείου συνολικού ύψους 100 χιλ. ευρώ από τη χρεοκοπημένη Τράπεζα Αττικής στον κ. Πολάκη έναντι αδύναμων ενέχυρων δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Περίεργο θα ήταν το αντίθετο. Δηλαδή, να ήταν νοικοκύρης με αποταμίευμα και να επέλεγε να το καταθέσει στον κρατικό τραπεζικό πυλώνα για να στηρίξει την ανάπτυξη (του Καλογρίτσα).

Η Τράπεζα Αττικής όπως και η Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο παλαιότερα υποτίθεται πως ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους για να στηρίζουν την ανάπτυξη αλλά επί της ουσίας αυτό που συνέβαινε ήταν η καταλήστευσή τους από τα κόμματα και τους "κατσαπλιάδες" που παριστάνουν τους πολιτικούς και οικονομικούς ταγούς του τόπου.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση άλλου υπουργού της κυβέρνησης με "πιστολιασμένο" δάνειο περί τις 800 χιλ. που έχει πετύχει ρύθμιση με την οποία καταβάλει 600 ευρώ τον μήνα.     

Τουτέστιν, ακόμη και με μηδενικό επιτόκιο θα το αποπληρώσει σε 1.333 μήνες ή 111 χρόνια. Με ένα υποτυπώδες επιτόκιο περνάμε τα 200 χρόνια και λογικά θα το αποπληρώσουν τα παιδιά του Σποκ και του Κάπταιν Κερκ από το Σταρ Τρεκ.

Με απλά λόγια θα το αποπληρώσουν τα παιδιά σας και μαζί και τα παιδιά του κάθε ταλαίπωρου ο οποίος  με εισόδημα 500-1.000  ευρώ τον μήνα προσπαθεί να σπουδάσει τα δικά του, στα διαλυμένα δημόσια πανεπιστήμια.

Οι υπουργοί μας  όμως δεν θέλουν  μη κρατικά πανεπιστήμια δήθεν για να μην φαλκιδευτεί η δημόσια δωρεάν παιδεία. Σχεδόν οι  μισοί όμως από τους υπουργούς και βουλευτές που ψήφισαν τον συνταγματικό  αποκλεισμό των μη κρατικών πανεπιστημίων έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και δεν ντρέπονται να υπονοούν πως αυτό  αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα.

Έτσι, με όρους κλεπτοκρατίας, λειτουργεί σχεδόν ολόκληρο το οικονομικό μας και πολιτικό μας  σύστημα.

Εκδίδει ο άλλος π.χ. εφημερίδα η οποία υποστηρίζει την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση πιέζει τις τράπεζες να του δώσουν δάνεια χωρίς αυστηρά κριτήρια. Ορίζει ο ίδιος στον εαυτό του έναν μηνιαίο μισθό της τάξης των 50-100 χιλ. ευρώ  και σε μια δεκαετία τα τραπεζικά δάνεια της επιχείρησης έχουν περάσει στον τραπεζικό του λογαριασμό...

Η επιχείρηση φυτοζωεί με χρέος 10-20 εκατ. ευρώ και ζητά εξωδικαστικό συμβιβασμό. Στο τέλος τα χρέη θα φορτωθούν στην πλάτη του υποζυγίου που πληρώνεται με 500 ευρώ τον μήνα.

Την κατάλληλη ώρα όμως ο μπαταχτσής θα ανακαλύψει καμιά 10αριά γραφικούς οικονομολογούντες που θα υποστηρίζουν πως η μοναδική λύση για να βγούμε από το αδιέξοδο (και ιδίως οι οικονομικά αδύναμοι -κάποιοι εκ των οποίων τις μέρες εκείνες θα πεθαίνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιών κάτι που θα πάρει δημοσιότητα) είναι η διαγραφή των χρεών με ένα άρθρο και ένα νόμο...

Όλοι θυμούνται το Μέσο Ενημέρωσης που άφησε φέσι 500 εκατ. στις τράπεζες και στη  συνέχεια  υποστήριζε την επιστροφή στη δραχμή  δήθεν στα πλαίσια της αντικειμενικής ενημέρωσης.

Η τραπεζική λύση...

Παραδόξως για την σημερινή κυβέρνηση που μεγαλούργησε με συνθήματα όπως "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη" η ρύθμιση που αντικατέστησε το νόμο Κατσέλη έχει θετικό πρόσημο.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, και κυρίως αν δεν είχε προηγηθεί το πρώτο εξάμηνο του 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, η ρύθμιση αυτή θα μπορούσε να είχε βγάλει τις τράπεζες από το αδιέξοδο.

Σήμερα, αμφιβάλω όπως αμφιβάλει και ο "πυρπολητής" των τραπεζών, ο πρώην Υπουργός των Οικονομικών κ. Γιάνης Βαρουφάκης.

Ο κ. Βαρουφάκης με άρθρο του στα "Νέα" του Σαββάτου δεν πιστεύει πως οι τράπεζες μπορούν να σωθούν με τα μέτρα που ελήφθησαν για τα "κόκκινα" δάνεια.

Ο ίδιος προτείνει και άλλη λύση με IOU’s που σημαίνει υποσχετικές πως θα λάβοις εκ του...  μη έχοντος. Με απλά λόγια προτείνει το κράτος να εγγυηθεί την εξαγορά των "κόκκινων" δανείων σε κάποια εύλογη τιμή.

Επί της ουσίας προτείνει να αυξήσουμε το δημόσιο χρέος κατά περίπου 80 δισ. ευρώ (εξάλλου ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται). Επί του πρακτέου τούτο σημαίνει να χαριστούν όσα χρωστάνε οι  "μπαταχτσήδες" και τα χαρισμένα να τα πληρώσουν τα παιδιά όλων μας στον βαθμό που αποτύχουμε να καταφέρουμε τους Γερμανούς κλπ να τα πληρώσουν τα παιδιά τους, κάτι που δεν  κατάφερε να το πετύχει ο ίδιος το 2015.

Επί του πρακτέου σημαίνει επίσης επιστροφή στη δραχμή...

Οι κλεπτοκρατίες της Ρωσίας, της Βενεζουέλας κλπ π.χ. ωχριούν μπροστά στην ελληνική καθώς εκεί υπάρχει τουλάχιστον  κάποιος πλούσιος  φυσικός πόρος (υδρογονάνθρακες) τον  οποίον εκμεταλλεύονται ασύμμετρα σε σχέση  με την υπόλοιπη κοινωνία. Εδώ κλέβουμε αυτά που δανειζόμαστε και δεσμευόμαστε να πληρώσουν οι επόμενες γενιές...

Σπάνια συναντάς στην ιστορία τέτοιο επίπεδο αλητείας σε κάποιον λαό και την πολιτική, ακαδημαϊκή και οικονομική του ελίτ...