Η ζαριά του Αλέξη με τον Ιβάν...

Του Κώστα Στούπα 

Ενώ ο "σουλτάνος” κλιμακώνει τις απειλές του εναντίον της Ελλάδας με τρόπο που δεν αποκλείει ούτε κάποιο ατύχημα, αλλά πολύ περισσότερο ούτε κάποιο θερμό επεισόδιο, η κυβέρνηση ασχολείται με το στήσιμο του κομματικού της παρακράτους και της διαπλοκής με τρόπους που μπορεί να αποδειχτούν και εθνικά επιζήμιοι.

Ενώ την εβδομάδα που πέρασε εν μέσω τουρκικών προκλήσεων σε Έβρο, Αιγαίο και Κυπριακή ΑΟΖ η έλευση αμερικανικών πολεμικών πλοίων στη Ν.Α. Μεσόγειο προσέφερε ανάσα ανακούφισης καθώς ερμηνεύτηκε σαν σημειολογική κίνηση προειδοποίησης προς την Τουρκία, η κυβέρνηση με τους μικροπολιτικούς εναγκαλισμούς με επιχειρηματία που ταυτίζεται με τα συμφέροντα της Ρωσίας δίνει λάθος σήματα στους συμμάχους της.

Μικρή σημασία έχει αν οι επιλογές αυτές προκύπτουν από άγνοια κινδύνου ή αποτελούν πολιτική βούληση η οποία βασίζεται στην αναθεώρηση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας στα όρια της Δύσης.

Η κυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου πριν την πολιτική "κωλοτούμπα” του 2015 που τους μετέτρεψε από αμφισβητίες του δυτικού πολιτικού και αμυντικού προσανατολισμού της χώρας σε πειθήνιους τοπικούς "αρμοστές” είχαν προσπαθήσει να "πουλήσουν” τη χώρα στον Πούτιν με μια προφανή προχειρότητα.

Τα περί ανεύρεσης ασφαλούς οικονομικού και πολιτικού λιμανιού για την Ελλάδα που είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός το 2015, παρουσία του Ρώσου προέδρου, είναι νωπά ακόμη στη μνήμη μας. Γνωστές είναι ακόμη οι πληροφορίες αναζήτησης στη Ρωσία λύσης για την εκτύπωση της νέας δραχμής και οι διαπραγματεύσεις για την εκταμίευση 4-5 δισ. ευρώ ρωσικής βοήθειας...

Όπως έχουμε ξαναγράψει, ευτυχώς ο Ρώσος πρόεδρος αντελήφθη πως δεν αξίζει να έρθει σε ρήξη με Ε.Ε. και ΗΠΑ για την Ελλάδα και δεν πήρε στα σοβαρά τις παιδαριώδεις προσφορές της τότε κυβέρνησης.

Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν συμφέρον, χώρες όπως η Ελλάδα που είναι περιφερειακές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ να είναι εντός αυτών των ισχυρών ενώσεων και συμμαχιών προκειμένου να επηρεάζουν τη γενικότερη πολιτική εναντίον τους.

Οι εξωτερικές αυτές δυνάμεις προκειμένου να χρησιμοποιούν την Ελλάδα όμως ως μοχλό τους στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, θα πρέπει να ασκούν κάποια οικονομική και πολιτική επιρροή στη χώρα και κυρίως την ηγεσία της.

Οι μηχανισμοί

Η Ρωσία τα τελευταία χρόνια εφαρμόζει ένα πολυεπίπεδο σχέδιο αύξησης της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής της επιρροής σε αρκετές χώρες της Ευρώπης.

Τούτο λαμβάνει χώρα με τη δημιουργία και αναπαραγωγή "ψευδοειδήσεων”, μέσω της ενίσχυσης ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στα δύο άκρα, μέσω θρησκευτικών συνάξεων αλλά και μέσω εξαγορών επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα.

Από το οπλοστάσιο άσκησης επιρροής δεν λείπει και ο έλεγχος ποδοσφαιρικών ομάδων και μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Για τις πολιτικές και οικονομικές αυτές κινήσεις το οικονομικό κόστος και το επιχειρηματικό κέρδος παίζουν μικρή σημασία, αφού τα γενικότερα οικονομικά και πολιτικά οφέλη που αποκομίζουν είναι πολλαπλάσια.

Όταν όμως μια επιχειρηματική δραστηριότητα δεν βασίζεται στην επιδίωξη του επιχειρηματικού κέρδους, η ζημιά που κάνει στον κλάδο και την οικονομία είναι τεράστια, αφού μπορεί να δουλεύει με ζημιά, να πουλάει κάτω του κόστους και να καταστρέφει τις υγιείς επιχειρήσεις του ανταγωνισμού.

Οι δραστηριότητες του ρωσοπόντιου επιχειρηματία στη συμπρωτεύουσα τα τελευταία χρόνια είναι γνωστές, το ίδιο και η ευκολία που οι κινέζικες εταιρείες προσφέρουν γενναία τιμήματα για την εξαγορά στρατηγικών επιχειρήσεων.

Η ανάγκη για διαπλοκή...

Γνωστός είναι επίσης και ο διακαής πόθος της κυβέρνησης να "σπάσει” τη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και οικονομικής ολιγαρχίας των προηγούμενων και να στήσει ένα δικό της πόλο διαπλοκής με μέσα ενημέρωσης και "φιλάθλους”.

Μέσω του φαύλου αυτού κύκλου ροής χρήματος και επιρροής στοχεύει να εξασφαλίσει την πολιτική επιβίωση, αφού καταφέρει να αναδειχτεί σε ισχυρό πόλο πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.

Στην αρχή η κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να στήσει ένα μιντιακό όμιλο υποστήριξης με τον κ. Καλογρίτσα ο οποίος όμως κατάλαβε το ρίσκο στην περίπτωση που αποτύχει το σχέδιο και αποσύρθηκε νωρίς.

Μια από τις επιλογές που απέμειναν είναι ο κ. Σαββίδης πρώην βουλευτής της ρωσικής Δούμας και πολιτικός φίλος του κ. Πούτιν.

Η κυβέρνηση με την φανερή υποστήριξη στον κ. Σαββίδη και την εξάρτησή της από αυτόν σε μια κρίσιμη για τα εθνικά ζητήματα περίοδο (με δυο στρατιώτες σε τουρκική φυλακή) ρισκάρει να μπλοκάρει την άρνηση υποστήριξης των συμμάχων, οι οποίοι δεν φαίνεται να αντέχουν το πολιτικό κόστος μιας αντιπαράθεσης με την Τουρκία.

Ο Αμερικάνος πρέσβης πολλές φορές τον τελευταίο καιρό έχει αναφέρει τους προβληματισμούς της κυβέρνησής του για τον ρόλο του Ρώσου ολιγάρχη σε στρατηγικούς τομείς όπως το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και τα media.

Από την άλλη πλευρά η Ρωσία με την Τουρκία και το Ιράν έχουν δημιουργήσει ένα τρίγωνο κοινών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή. Για την ακρίβεια παρά τις ευλαβικές αυταπάτες της ελληνικής κοινής γνώμης για το ρόλο του ξανθού ορθόδοξου γένους, η Ρωσία αυτήν την περίοδο είναι σύμμαχος της Τουρκίας και τα συμφέροντά της είναι ανταγωνιστικά με αυτά της Ευρώπης και της Ελλάδας.

Η δομή των συμφερόντων

Συμφέρον της Ρωσίας είναι να διατηρήσει το μονοπώλιο της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από την ίδια, προκειμένου να κερδίζει περισσότερα και να ασκεί πολιτική επιρροή.

Συμφέρον της Ευρώπης είναι να διαθέτει πολλές εναλλακτικές επιλογές προμήθειας ενέργειας προκειμένου να πιέζει τις τιμές προς τα κάτω.

Συμφέρον της Ελλάδας είναι να εξασφαλίσει στην Ευρώπη πρόσβαση σε εναλλακτικούς διαδρόμους προμήθειας ενέργειας, είτε πρόκειται για Αζέρικο φυσικό αέριο, είτε για τα κοιτάσματα της Ν.Α. Μεσογείου.

Συμφέρον της Τουρκίας και της Ρωσίας είναι το περιεχόμενο των κοιτασμάτων της Ν.Α. Μεσογείου να μην φτάσει ποτέ στις αγορές της Ευρώπης γιατί έτσι θα αποδυναμωθεί ο ρόλος της Τουρκίας και η Ρωσία θα αποκτήσει ανταγωνισμό στον μοναδικό σοβαρό πόρο που διαθέτει η οικονομία της.

Ο εναγκαλισμός της κυβέρνησης με τον κ. Σαββίδη που διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία σε μια περίοδο όπου υπάρχει κίνδυνος κάποιου "ατυχήματος” ή "θερμού” επεισοδίου με την Τουρκία αποτελεί πολύ υψηλό ρίσκο για τη χώρα.

Για την ακρίβεια αποτελεί μια "αυταπάτη” πολύ μεγαλύτερη από αυτές που έχει η κυβέρνηση κατά καιρούς για την οικονομία ή τον εκβιασμό των Ευρωπαίων με τα παίγνια Βαρουφάκη.

Στη γεωπολιτική είθισται ό,τι χάνεται με όπλα να ξανακερδίζεται μόνο με όπλα... Γι’ αυτό καλό είναι να μην ρισκάρει κάποιος να χάσει έδαφος.

Το παράδειγμα της Κύπρου είναι ακόμη νωπό...

kostas.stoupas@capital.gr