Του Γιώργου Κράλογλου
Με βογγητά η οργή της επιχειρηματικότητας, για την παραοικονομία. Μέσα στη μαυρίλα οι παράγοντές της, για την αποεπένδυση. Τόσο κλάμα βρε παιδιά...
Και ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους πολυεθνικούς να σχολιάζουν την ελληνική επιχειρηματικότητα ως άνευρη, αναποφάσιστη και σκόπιμα άτολμη στην ανταγωνιστικότητα;
Γιατί αφήνουμε, ως επιχειρηματική αγορά, να κυριαρχούν τα εκτός Ελλάδος σχόλια, ότι επενδυτές στην Ελλάδα δεν υπάρχουν και είναι θέμα αν θέλουν επενδύσεις και ποιες επενδύσεις θέλουν...
Τι είναι αυτά; Κουτσομπολιά είναι ή μια πραγματικότητα που ο επιχειρηματικός κόσμος επιμένει να την αποφύγει.
Εάν είναι κακότητες των ξένων επενδυτών, για να δικαιολογούν (εκτός των άλλων) και την απόστασή τους από την ελληνική οικονομία, ας τους βουλώσουμε το στόμα ξεκινώντας από εκείνους που μιλάνε και για επιχειρηματικό "διωγμό" στα 4-5 μεγάλα επενδυτικά προγράμματα παλαιότητας... στην Ελλάδα, μεγαλύτερης και από το πιο φημισμένο κονιάκ...
Το επενδυτικό πρόγραμμα των Κινέζων της Cosco είναι αντικείμενο πολέμου (εκτός των άλλων) και από δύο, μικρομεσαίους και μικρούς επιχειρηματικούς κλάδους, που βεβαίως και θα έχουν προβλήματα αν εξελιχθούν τα σχέδια για την ολοκλήρωση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης από περιοχές του Πειραιά μέχρι και την Ελευσίνα. Έτσι είναι ο ανταγωνισμός. Αυτή είναι η ελεύθερη και ανοικτή οικονομία.
Επειδή όμως στην Ελλάδα η οικονομία είναι κλειστή και ελεγχόμενη στους "κουμπάρους" των κομμάτων και των κυβερνήσεων έχουν πάρει θέση και επιχειρηματικές ομάδες (μικροί αλλά και μεγάλοι) που σιωπούν όταν βλέπουν να πηγαίνουν στα τσακίδια τα όποια σχέδια για την αναγέννηση μεγάλων τομέων δευτερογενούς παραγωγής (όπως και της ναυπηγικής και επισκευαστικής βιομηχανίας) για να μην νοιώσουν στο πετσί τους τον οδοστρωτήρα του ανταγωνισμού...
Με αυτά τα δεδομένα άντε να βρεις ποιοι πραγματικά μάχονται τις μεγάλες επενδύσεις στον τόπο και ποιοι κρύβονται πίσω από τους "μαχητές"... Που δεν είναι πάντα κομματικά και πολιτικά ενεργούμενα.
Στο Ελληνικό, την άλλη μεγάλη επένδυση (από τις μοναδικές 3-4 της 10ετίας 2008-2018) είναι μόνο οι συμφεροντολόγοι οικοπεδοφάγοι και τα οικολογικά ενεργούμενά τους... που κάνουν φτηνό κομματικό παιχνίδι... σαμποτάροντας την επένδυση ή συμβαίνει να υπάρχει και "επιχειρηματικός πυρήνας" που δεν συμφωνεί με την προκοπή του σχεδίου γιατί έχει τα δικά του ανταγωνιστικά... σχέδια.
Πάλι κακότητες (έστω και εισαγόμενες) θα μου πείτε. Μπορεί να είναι και έτσι... Αλλά πως και δεν είδαμε στην περιπέτεια αυτή ένα "συλλαλητήριο κατσαρόλας", ας πούμε, για να προστατευθεί το κύρος της Ελλάδας στον τομέα των επενδύσεων... Να δουν και οι άλλοι επενδυτές πως υπάρχει φωνή στην Ελλάδα. Υπάρχει επιχειρηματικό νεύρο και αντίδραση...
Μέσα σε μία τριετία έσβησε από την ελληνική βιομηχανική πραγματικότητα ο κλάδος της χαλυβουργίας, συρρικνώθηκε η κλαδική παραγωγή τσιμέντου, ολοκληρώθηκε ο αφανισμός στο λίπασμα και πέρασαν σε θέσεις ηλεκτρικής καρέκλας... το γυαλί, το χαρτί και ό,τι απέμεινε από την πρώην επεξεργασία ξύλου.
Τις πταίει...; Η ανυπαρξία οικοδομικής δράσης και κατασκευών λόγω της κρίσης ή και το επιχειρηματικό σκυλοφάγωμα στον χώρο αυτό, μαζί με τις ωφέλιμες μεταβολές στη σύνθεση μεταξύ παραγωγής και εισαγωγών... οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά; Φταίει και εδώ μόνο η πολιτική ανικανότητα και τα αριστεριλίκια στην 10ετία της κρίσης;
Να πιστέψουμε πως το δουλικότατο σώμα των εργατοπατέρων ελέγχεται μόνο κομματικά και καθόλου επιχειρηματικά, οπότε και δεν το πλησιάζουν τα εντός και εκτός της Ελλάδος συμφέροντα;
Ότι δεν υπήρξαν και εκτός Ελλάδος επιχειρηματικά συμφέροντα που έδωσαν μάχες και μάχες να σταθεί όρθιος ο κρατισμός των ΔΕΚΟ (ειδικά στην ενέργεια, στην ναυπηγική βιομηχανία και στις μεταφορές) ώστε να μην χαλάσει το εισαγωγικό πάρε-δώσε... και να μην εμποδιστεί το στήσιμο ομοίων επιχειρήσεων σε γειτονιές μας, της Ανατολικής Ευρώπης;
Αλλά εάν είναι έτσι που πήγαν, βρε παιδιά, οι επιχειρηματικές πιέσεις (ουσιαστικές και όχι φραστικές) για την αποκρατικοποίηση; Γιατί δεν χάλασε ο κόσμος (από παράγοντες της επιχειρηματικότητας) ώστε να φύγουν από τα χέρια του κράτους κρατικοδίαιτες πολιτικές σε ελεγχόμενους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας;
Όσο η ελληνική επιχειρηματικότητα αφήνει αναπάντητο το ερώτημα των ξένων ομίλων γιατί δεν καλύπτουν οι Έλληνες επενδυτές, ακόμη και με ρίσκο, τις αναγκαίες επενδύσεις για την προκοπή του τόπου τους, το (αναμφίβολα τρισάθλιο) συνονθύλευμα πολιτικής και πολιτικών στην οικονομία θα έχει και χώρο και τρόπο να δικαιολογείται, χαρακτηρίζοντας τις Οργανώσεις των παραγωγικών τάξεων, παραμάγαζα... με κροκοδείλια δάκρυα. Μακάρι να κάνουμε λάθος.
