Selfie εκεί που χάθηκε ο Παντελίδης

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Να λοιπόν που ως κοινωνία βρεθήκαμε σε ένα περίεργο σημείο. Στο να θεωρείται "in" να βγάλει κανείς μια... selfie φωτογραφία εκεί που συνέβη το τροχαίο με θύμα τον τραγουδιστή Παντελή Παντελίδη. Και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να καλούν σε ολονυκτίες... Οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους για τον άτυχο Παντελίδη αλλά όχι πλέον για την καταστροφή των ονείρων και του μέλλοντός τους.

Αν κανείς περνούσε το Σαββατοκύριακο με το αυτοκίνητό του από το σημείο του δυστυχήματος με θύμα τον τραγουδιστή θα έβλεπε την εξής εικόνα: Μια μακρά ουρά από σταματημένα αυτοκίνητα και εκατοντάδες κόσμου να φωτογραφίζουν το σημείο ή ακόμη και να φωτογραφίζονται με φόντο τα συντρίμμια στις λαμαρίνες. Και την ίδια στιγμή ραδιόφωνα και τηλεοπτικές εκπομπές συναγωνίζονταν για το ποιος θα μεταδώσει τα περισσότερα σουξέ του Παντελίδη, ακόμη και τα μέσα που ουδέποτε είχαν ασχοληθεί με τα τραγούδια του, ενώ και σε μεγάλες κυριακάτικες εφημερίδες μάθαμε μέχρι και για το... πώς πέρασε τις τελευταίες ώρες του... Άλλη απίστευτη σπέκουλα αυτή. Δεν είδαμε όμως από πολλά media την ίδια ευαισθησία όταν χάθηκαν τα τρία παλικάρια του πολεμικού ναυτικού όταν έπεσε το ελικόπτερο...

Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω ή να σχολιάσω τον πόνο για το χαμό ενός νέου ανθρώπου και ακόμη και τη συγκίνηση αρκετών γα το χαμό ενός συμπαθούς και ανερχόμενου ερμηνευτή, ομολογώ ότι αυτή η μαζική υπερ- ευαισθητοποίηση μου προκαλεί πολλά ερωτηματικά για την ποιότητα των αντανακλαστικών της κοινωνίας και κυρίως των νέων ανθρώπων. Υπό την έννοια ότι πλέον δεν παρατηρείται αντίστοιχη ανταπόκριση των νέων ανθρώπων σε ερεθίσματα που σχετίζονται με τη ζωή τους, το μέλλον τους, τα οράματά τους, τη διάψευση των προσδοκιών τους.

Πού είναι οι νέοι ρε γαμώτο; Δεν τους απασχολεί τίποτα πλέον; Δεν νιώθουν κανένα άδικο να τους πνίγει; Δεν θέλουν να έχουν πλέον άποψη για τον κόσμο και τις συνθήκες στις οποίες θα κληθούν να ζήσουν;  Καλά, όσοι μπορούν, φεύγουν. Και μακάρι από αυτούς να γεννηθεί κάποια στιγμή και πάλι η ελπίδα.  Οι υπόλοιποι; Οι πολλοί; Τόσο λοβοτομημένοι είναι πια; Τόσο καταθλιπτικοί; Τόσο αδιάφοροι; Σε τι μπορεί να ελπίζει μία κοινωνία, ιδιαίτερα όταν είναι δημογραφικά γερασμένη όπως η ελληνική όταν οι νέοι αδιαφορούν; Ρίχνουν νερό στο μύλο όσων θέλουν τη νεολαία απούσα...

Πρέπει να καταλάβουν ότι η απαξίωση των πάντων ως κοσμοθεωρία και η τιμωρητική διάθεση και ίσως και το μίσος απέναντι στις προηγούμενες γενιές για τα  σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν δεν δίνουν λύσεις. Η παραίτηση δεν φέρνει αποτέλεσμα. Αντίθετα δίνει τη δυνατότητα στους μέτριους, στους ανεπαρκείς, σε όσους ενεργούν με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον, να επικρατούν. Αυτούς ενισχύει η αποστασιοποίηση.

Είναι δυνατό να βρίσκεται η χώρα στην απελπιστική κατάσταση που βιώνει σήμερα και πολλοί να σηκώνονται από τον καναπέ και να ξεκολλούν από τις οθόνες των υπολογιστών και τα διάφορα chats μόνο όταν συμβαίνει κάποιο περιστατικό τύπου Παντελίδη; Γιατί δεν είναι στους δρόμους να διεκδικούν το δικό τους αύριο; Η κατάντια της σημερινής Ελλάδας δεν είναι μόνο τα λάθη όσων ήδη έδρασαν, είναι και η αδιαφορία εκείνων που θα κληθούν από εδώ και πέρα να δράσουν. Ας ξυπνήσουν γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ελπίδα.

dimitris.papakonstantinou@capital.gr