Έλεος, όχι άλλη διαπραγμάτευση!

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Τρέμω κάθε φορά που ακούω τον πρωθυπουργό ή κάποιον από τους υπουργούς να λένε ότι διαπραγματεύονται σκληρά με τους "θεσμούς". Γιατί κάθε φορά που η κυβέρνηση μπαίνει σε διαπραγμάτευση, στο τέλος προκύπτουν ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Και δυστυχώς για μία ακόμη φορά... πασχίζουν για το καλό μας. Έλεος...

Βεβαίως, υπάρχει και η άποψη που υποστηρίζει ότι οι ήττες και οι υποτιθέμενες νίκες στις κυβερνητικές διαπραγματεύσεις, δεν είναι αποτέλεσμα των ζυμώσεων και της "μάχης" με τους εκπροσώπους των "θεσμών", αλλά απλά η επικύρωση ήδη συμφωνηθέντων θεμάτων. Τα οποία έχει άλλωστε συμφωνήσει από το περασμένο καλοκαίρι ο Έλληνας πρωθυπουργός. 

Όμως και οι εσωκομματικές ισορροπίες, αλλά και ο επικοινωνιακός χειρισμός της κοινωνίας απαιτούν δραματοποιημένες καταστάσεις. Οι υπουργοί της κυβέρνησης εμφανίζονται ως μονομάχοι σε ρωμαϊκή αρένα όπου ο αιμοσταγής αυτοκράτορας έχει αποφασίσει τον αφανισμό τους για την διασκέδαση του κοινού. Αλλά εκείνοι αντιστέκονται για να κερδίσουν το χειροκρότημα. Αρνούνται να πέσουν με την πρώτη... σπαθιά. Μάχονται απελπισμένα και όταν κάποια στιγμή νικηθούν, έχουν δώσει κάθε ικμάδα δύναμης για να παραμείνουν στη ζωή. Έστω και ενώ γνώριζαν από την αρχή, ότι αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί. 

Και το κοινό ζητοκραυγάζει και είναι ευχαριστημένο. Και οι αντιδρώντες στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος ηρεμούν βλέποντας τον Τσακαλώτο, τον Σταθάκη και τα άλλα παιδιά να δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα σε αντίξοες συνθήκες. Το ξενοδοχείο Χίλτον ως αρένα είναι πάντως πολύ σικ για τους ΣΥΡΙΖΑίους νεοΡωμαίους. Αλλά τι και αν πέσουν μαχόμενοι; Έχουν αντισταθεί. Έχουν δικαιώσει τις ονειρώξεις χρόνων ότι με αγώνες θα αλλάξουν τον κόσμο. Τι και αν ο κόσμος αρνείται να αλλάξει; Κακό δικό του. Εμείς απλώς προσαρμοζόμαστε και ετοιμαζόμαστε για την μεγάλη αντεπίθεση. 

Πότε στα εργασιακά, πότε στα φορολογικά, πότε στα θέματα κοινωνικής πρόνοιας, βαζουμε συνεχώς κόκκινες γραμμές. Και όταν αυτές ξεφτίζουν και υπερβαίνονται, χαράσσονται άλλες. Αρκεί το κοινό να παίρνει το θέαμα που ζητά. Αρκεί να ανυψώνεται η εθνική περηφάνια ότι μπορεί να θυσιάζεται ο λαός, αλλά όχι χωρίς να δώσει μάχη. Και όταν τελειώσουν και οι επόμενες κόκκινες γραμμές θα ανακαλυφθούν ακόμη πιο νέες. 

Για παράδειγμα, κυκλοφορεί εντόνως ότι ο πρωθυπουργός γαι να δικαιολογήσει την συμφωνία σε όλα όσα υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται αυτή την περίοδο με τους "θεσμούς", είναι έτοιμος να σηκώσει παντιέρα γαι το ασφαλιστικό. Το οποίο βέβαια, ούτως ή άλλως είχε συμφωνηθεί να πάει λίγο πιο πίσω, από καιρό. Από τότε που παιζόταν το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Κέρδισε χρόνο, το πήγε λίγο πιο πίσω, αλλά λεφτά πολλά από τον ESM δεν ήρθαν... Χρειάστηκε να εξευτελιστούν οι τιμές στις αυξήσεις κεφαλαίου για να μπουν τα funds, προκειμένου να βάλουν λιγότερα λεφτά οι εταίροι. Τι και αν ο Σταθάκης παραδέχεται ότι το δημόσιο και οι ιδιώτες ζημιώθηκαν. Δεν βαριέστε...

Αλλά και αν δεν είναι το ασφαλιστικό, θα βρεθεί κάτι άλλο, όπως το αγροτικό. Σε δουλειά να βρισκόμαστε και να περνάει ο καιρός, μέχρις ότου να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γίνουν και αυτά, όπως και όλα τα προηγούμενα, αποδεκτά. Ενδεικτικό μάλιστα της... αντίστασης είναι η ατάκα του πρωθυπουργού στην... σκληρή συνέντευξη στην ΕΡΤ, εκεί όπου τον είχαν... βάλει στη γωνία οι δημοσιογράφοι και τον... σφυροκοπούσαν... (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;). Τι θέλετε, είπε σε κάποια στιγμή ο κ. Τσίπρας για να αποδείξει ότι εννοεί σοβαρά τη δέσμευση ότι δεν θα μειωθούν οι κύριες συντάξεις. Να βγάλω το σακάκι και να σας το δώσω;

Δεν πειράζει, ας το κρατήσει το σακάκι ο πρωθυπουργός, Τουλάχιστον προς το παρόν. Αν και δεν φαντάζομαι ότι ο δημοσιογράφος θα πάει να του το ζητήσει όταν κάποια στιγμή, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, μειωθούν και οι κύριες συντάξεις. Είπαμε, όχι τώρα, στο μέλλον... Άλλωστε, όταν χρειάζεται, υπάρχει πάντα ένας βολικός εχθρός. Ο χερ Σόιμπλε. Μπορεί περίφημα να στρέφει σε εκείνον τα βέλη η κυβέρνηση - γιατί στην Μέρκελ δεν τολμά ο Αλέξης πλέον - όταν θέλει κάποιον αντίπαλο για να κάνει επίδειξη επαναστατικότητας και αντίστασης. 

dimitris.papakonstantinou@capital.gr