Ο Έλληνας γουστάρει πολιτικούς Μυνχάουζεν

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
 
 
Το τραβάει η ψυχή τού Έλληνα το παπατζιλίκι. Δυστυχώς φαίνεται πως έχει μπει στο DNA μας και καθορίζει σκέψεις και δράσεις. Δείτε πώς ψηφίζουμε. Και ποιους ψηφίζουμε. Όχι εκείνους που λένε την δυσάρεστη αλήθεια, αλλά εκείνους που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Γι' αυτό και κυριαρχεί το φαινόμενο Τσίπρα.

Τι έκαναν τον περασμένο Ιανουάριο οι ψηφοφόροι; Επέλεξαν εκείνον που τους υποσχόταν άμεση λύση σε όλα. Άμεση επαναφορά στον πρότερο βίο, κατάργηση "με ένα νόμο" όλων των σκληρών μέτρων. Εκείνον που τους παραμύθιαζε πολλούς μήνες πριν, ότι έχει το "μαγικό ραβδί", ότι έχει την συνταγή που θα βάλει τέλος στα δεινά της κοινωνίας. Και το πίστεψαν...

Μα στοιχειωδώς αν σκεφτόταν κανείς ψύχραιμα τα όσα υποσχόταν ο κ. Τσίπρας, θα αντιλαμβανόταν ότι αν όσα έλεγε πράγματι ίσχυαν, τότε όλοι οι προηγούμενοι αφενός ήταν ηλίθιοι και αφετέρου θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί επί εσχάτης προδοσίας. Και η χώρα να έχει από καιρό... κηρύξει τον πόλεμο στους Γερμανούς (τουλάχιστον...) για τα όσα από χρόνια απεργάζονταν εις βάρος μας. Και εδώ που τα λέμε, ο καταγγελτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ πέρυσι τέτοια εποχή δεν απείχε και πολύ από αυτό. Για γερμανοτσολιάδες και προδότες μιλούσαν...  Τα ξεχάσατε;  Ή μήπως ξεχάσατε τα... go back μαντάμ Μέρκελ;

Αλλά ο κόσμος εκεί. Γοητεύτηκε από τον νέο ψεύτη και ξέχασε όσα έχει υποστεί... από τους παλαιούς ψεύτες. Γιατί έτσι έχει μάθει να σκέφτεται. Επιφανειακά, επιδερμικά. Και να τρώει κουτόχορτο. Και είναι απορίας άξιο πώς τόσα χρόνια δεν εκπαιδεύτηκε. Αν όχι από τους πολύ παλαιότερους, τουλάχιστον από όσα έχει ακούσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Από το "λεφτά υπάρχουν" του Γιώργου Παπανδρέου, μέχρι το "εγώ τα σκίζω τα Μνημόνια" του Αντώνη Σαμαρά. Τίποτα δεν έμαθε όλα αυτά τα χρόνια. Ελκόταν πάντα από τους πολιτικούς Μυνχάουζεν, τους παραμυθάδες που του διασκέδαζαν το θυμικό και του καλλιεργούσαν εύκολες προσδοκίες. 

Και μετά λειτουργεί ο εγωισμός. Αρνείται να παραδεχτεί το λάθος του και υπερθεματίζει. Και ξαναεκλέγει τον Τσίπρα, που τον ξανακοροϊδεύει. Και του λέει ότι "ναι μεν υπέγραψα μια σκληρή συμφωνία, αλλά δεν την υιοθετώ"! Ή ότι "το νέο Μνημόνιο είναι διαφορετικό, γιατί είναι... αριστερό"! Ποιος "σοφός λαός" και κουραφέξαλα. Καλά να πάθουμε λοιπόν. Έχουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν...

Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλοι όσοι αναζητούν... αντιΤσίπρα, ψάχνουν κάποιον με τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτόν. Επικοινωνιακό, επιφανειακό, που να μπορεί να πείσει, αλλά χωρίς να κομίζει ούτε μία πρόταση, ούτε μία δημιουργική ιδέα, ούτε μία λύση για το πώς θα μπορέσει κάποια στιγμή να σηκώσει κεφάλι η χώρα. Και είναι κρίμα γιατί και λύσεις μπορούν να υπάρξουν και επενδύσεις μπορεί να προσελκυθούν και τομείς επιχειρηματικότητας υπάρχουν που αν δουλευτούν και αξιοποιηθούν σωστά θα μπορούσαν να δώσουν νέα ώθηση στην οικονομία. Και βέβαια και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, ανεξαρτήτως Μνημονίων, ώστε να απαγκιστρωθεί η χώρα από χρόνιες αγκυλώσεις και στρεβλώσεις. Μαγικές συνταγές ωστόσο, δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχει και πολιτική βούληση...

Όμως δυστυχώς εδώ, η λογική είναι αυτή ακριβώς που τραγουδούσε από το 1972 ο Διονύσης Σαββόπουλος  στο "Άγγελος - εξάγγελος", στην περίφημη διασκευή του "The wicked messenger” του Bob Dylan. "τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά, μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας, γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας". 

dimitris.papakonstantinou@capital.gr