Εορταστική γαστρονομική εθιμοταξία στη σκιά των Βρυξελλών (ΙΙ)

Του Γιώργου Ι. Κωστούλα

Συνεχίζουμε σήμερα το προτεινόμενο εορταστικό γαστρονομικό περίγραμμα που αρχίσαμε στο προηγούμενο κείμενο, με ό,τι απομένει για την ολοκλήρωση ενός φτηνού και συγχρόνως χορταστικού έως πολυτελούς εορτινού τραπεζιού. Τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά, δύο στοιχεία: Το Κρασί και η Διάθεση...

Το κρασί και η κατανάλωσή του υποβάλλει και απαιτεί τη γοητευτική διαδικασία της μοιρασιάς. Η μοιρασιά του κρασιού είναι από τα πρώτα συστατικά της ανθρώπινης συντροφικότητας. Είναι μία κατεξοχήν δημοκρατική διαδικασία. Στους κόλπους της ανθούν τα γέλια, τα πειράγματα, η φασαρία και ενίοτε η αταξία. Γενικότερα, παρέα με επιλεγμένους ομοτράπεζους το κρασί  προσπορίζει εκείνο το πολύτιμο αίσθημα της ισότητας, της χαράς, της πληρότητας, της ευφορίας.

Αυτό ακριβώς -και  με το παραπάνω-, αναζητούμε στις πολυπρόσωπες γιορτινές μαζώξεις. Και για να το πετύχουμε αυτό δεν χρειάζονται τα μεγάλα, τα ακριβά, τα σπάνια κρασιά. Το αντίθετο...

Στις φετινές γιορτές σταθείτε μόνο στο διονυσιακό, στον υπηρετικό ρόλο του κρασιού. Φέτος περιοριστείτε με έμφαση στην κοινωνική, συμποτική, ευφορική κατανάλωσή του, που από μόνη της αποτελεί αξία καθ΄ εαυτήν, ηδονή καθ΄ εαυτήν.

Aφήστε για άλλη φορά την επιλογή του κρασιού, με κριτήριο τις άλλες, τις παραπληρωματικές λειτουργίες του: την εγκεφαλική, και την αισθητική. Αφήστε τα μεγάλα και ακριβά κρασιά για άλλου είδους συναναστροφές: μια οικογενειακή επέτειο, ένα δείπνο για δύο, μια ολιγοπρόσωπη συντροφιά υποψιασμένων συνδαιτυμόνων, ένα επίσημο τραπέζι, όπου, όπως παραγγέλλει ο (και) συμποτικός ποιητής Ανακρέων, δεν πρέπει να συνερχόμεθα: "εν πατάγω και αλαλητώ", αλλά "παρ΄οίνω μελετώντες" .

Ξεχάστε λοιπόν τα διάφορα pinot blanc, chardonnay, sauvignon blanc, pinot noir,  grigio,  syrah, grenache noir, riesling και βεβαίως merlot και cabernet. Εξάλλου και αναφορικά με το τελευταίο έχει επισημανθεί από καιρό η κόπωση των καταναλωτών από την πυκνότατη παρουσία του στις κάβες της παγκοσμιοποίησης. Ο όρος "abc" έχει καθιερωθεί στους κύκλους των υποψιασμένων και σημαίνει: Anything But Cabernet.

Με όλα αυτά δεν εννοούμε φυσικά ότι πρέπει να τη "βγάλετε" με το χύμα του μπακάλη της γειτονιάς σας. Ένα Αγιοργίτικο και ένα Ξυνόμαυρο από τα κόκκινα και ένα Μοσχοφίλερο, ένα Ασύρτικο και ένα Λημνιό Μοσχάτο Αλεξανδρείας, στα λευκά, όλα, κατά προτίμηση, μικρών παραγωγών, πιστεύω ότι θα ικανοποιήσουν το γενικό αίσθημα, με το παραπάνω.

Στα διαδικαστικά τώρα: Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, να εξασφαλίσετε μια ροή των εδεσμάτων με τρόπο που η κατανάλωσή τους, αφενός να επιτρέπει τη διάκριση των γεύσεων, την απόλαυση, δηλαδή, της σαφήνειας των υλικών και αφετέρου να εξασφαλίζει μία αρκούντως παρατεταμένη διάρκεια, που θα επιτρέπει τη ζωτική παρουσία του κάθε εδέσματος στο τραπέζι.

Επεξεργαστείτε τρία - τέσσερα εορταστικά μενού αμιγώς ελληνικά. Μια πρόταση: Αρχίστε με χωριάτικη κότα βραστή, η οποία εκτός από τη θαυμάσια φουλαριστή σούπα αυγολέμονο που θα σας δώσει, θα επιτρέψει να αρχίσετε το μενού με ένα ήπιο, ελαφρό, αθώο πιάτο, που θα αναδείξει και το λευκό κρασί  που επιλέξατε. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν τραχύτερες γεύσεις, όπως π.χ. χοιρινό με λάχανο, με το οποίο θα ταιριάξει το ηπιότερο από τα κόκκινα κρασιά σας. Για να κλείσετε φυσικά με τους σουβλιμάδες, τα λουκάνικα, τα χοιρομέρια και να έλθει η ώρα του ξυνόμαυρου.

Εν προκειμένω, μην ξεχνάτε ότι, εν αντιθέσει προς την ερωτική, η γαστρονομική απόλαυση δεν κορυφώνεται, δεν είναι παροξυστική. Αντίθετα, είναι μάλλον... κορεσμού σημαντική. Βασίζεται κυρίως στην προσμονή και στη διάρκεια. Οι πρώτες πηρουνιές με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να διαψεύσουν τις μεγάλες προσδοκίες. Αλλά και η διάρκεια πρέπει να είναι εξασφαλισμένη.

Πιστέψτε με: ολιγοφαγάς καλοφαγάς δεν υπάρχει. Το θέλετε και ανάποδα; Καλοφαγάς ολιγοφαγάς δεν υπάρχει...