Το "τι" και το "γιατί" της εθνικής ανασυγκρότησης

Του Σάμι Γαράιμπε

Καταλαβαίνεις ότι βρισκόμαστε σε παρατεταμένη αυγουστιάτικη απάθεια πολύ πριν μπούμε στον τρίτο μήνα του καλοκαιριού όταν βλέπεις σε κοινή θέα την ολική κατάρρευση κάθε κυβερνητικού αφηγήματος και την αντικατάστασή του από την εργαλειακή, αυταρχική άσκηση της εξουσίας. Κοινωνία σε κατάσταση υπόκωφης αγανάκτησης παρακολουθεί αποσβολωμένη μία κυβέρνηση παντελώς αποκομμένη από την πραγματικότητα, μία διακυβέρνηση φαύλη χωρίς κανένα πολιτικό νόημα ή στρατηγικό ορίζοντα.

Όσοι από τους πολίτες δεν έχουν ακόμη αφεθεί στις ακινητοποιητικές δυνάμεις της πολιτικής παραίτησης, διερωτώνται. Γιατί χρειάστηκε να δηλητηριαστεί η δημόσια ζωή με τόση χυδαιότητα; Γιατί έπρεπε να γίνουμε η μόνη χώρα του δυτικού κόσμου με  κεφαλαιακούς ελέγχους; Γιατί έπρεπε να χάσουμε 3 ολόκληρα χρόνια από τις ζωές μας; Γιατί αυτοί που είπαν ότι θα μας κάνουν πλουσιότερους μας έκαναν τελικά φτωχότερους κατά 100 δισ.; Γιατί δεν άρκεσε η οικονομική επιδείνωση και έπρεπε να δούμε και τη θεσμική κατρακύλα να μας στιγματίζει; Και μετά απ’ όλα αυτά, αφού είδαμε τα πάντα και τίποτα, προς τα πού πρέπει να βαδίσει η χώρα και τι νόημα έχει να αλλάξουμε;

Το ότι όμως το βασικό εμπόδιο για να προχωρήσει η χώρα επιτέλους μπροστά είναι ο λαϊκιστικός κυβερνητικός συνασπισμός δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε ούτε το τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε ούτε το γιατί πρέπει να το κάνουμε. 

Θέλουμε μια Ελλάδα που να πατάει και πάλι στα πόδια της, με δυναμική οικονομία εξωστρεφούς προσανατολισμού που να μπορεί να παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες, να προσελκύει ξένες επενδύσεις και να δημιουργεί νέες, υψηλής ποιότητας θέσεις εργασίας  για να απορροφήσουν τα πιο ικανά, δραστήρια και φιλόδοξα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκονται ακόμη εντός συνόρων. 

Χρειαζόμαστε σταθερό, λειτουργικό τραπεζικό σύστημα που θα επιτελεί τον ρόλο της ύπαρξης του, δηλαδή να στηρίζει τις επενδυτικές και επιχειρηματικές πρωτοβουλίες όλων εκείνων που θέλουν να ρισκάρουν για να δημιουργήσουν τη δική τους υπεραξία. 

Χρειαζόμαστε σύγχρονη δημόσια διοίκηση, σύμμαχο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με ικανά στελέχη που να ανταμείβονται για την επίδοσή τους. 

Θέλουμε παιδεία σύγχρονη, στιβαρή και θεμελιωμένη στην απόκτηση δεξιοτήτων, σχολεία που να επιλέγονται από τους γονείς βάσει της ποιότητας τους, τριτοβάθμια εκπαίδευση έρευνας και παραγωγής γνώσης συνδεδεμένη με τις ανάγκες του παραγωγικού μοντέλου της επόμενης μέρας για την Ελλάδα, πανεπιστήμια ενταγμένα στον παγκόσμιο εκπαιδευτικό χάρτη με αναπτυγμένο δίκτυο διεθνών σχέσεων και δυνατότητα διαρκούς ανταλλαγής τεχνογνωσίας. 

Και φυσικά θέλουμε αποτελεσματική, εύρυθμη και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη που θα εκδικάζει σε λογικά χρονικά πλαίσια.

Και όλα αυτά γιατί; 

Για να μην πρέπει η γενιά του Πολυτεχνείου να εξαγοράζει ακόμη με χαρτζιλίκια τη σιωπή των παιδιών της. 

Για να μην πρέπει ο συνταξιούχος παππούς να στηρίζει το άνεργο εγγόνι, αλλά για να μπορεί μέσα από την εργασία του το εγγόνι να στηρίζει τη σύνταξη του παππού.

Για να μην χρειάζεται η μαμά και ο μπαμπάς να τσοντάρει για τις εισφορές των ενήλικων παιδιών τους.

Για να μην πρέπει να ξυπνήσει ο τριαντάρης για ακόμη ένα πρωί στο εφηβικό κρεβάτι του πατρικού του σπιτιού, επειδή τα 450 ευρώ δεν του φτάνουν για να νοικιάσει λίγη ανεξαρτησία.

Για να μπορέσουμε τελικά να ξαναπιστέψουμε σε εκείνο το παλιό Greek Dream που θάφτηκε κάτω από δεκαετίες φετιχοποίησης της μετριοκρατίας και της ελάχιστης προσπάθειας, ότι αν δουλέψεις σκληρά, αν εξοπλιστείς με δεξιότητες και γνώση και αν αναλάβεις λίγο ρίσκο μπορείς να πετύχεις, μπορείς να ανέβεις, μπορείς να ζήσεις καλύτερα από τους γονείς σου. 

Ποτέ άλλοτε το μέλλον μιας χώρας δεν ταυτίστηκε με το μέλλον μιας γενιάς.

* Ο κ. Σάμι Γαράιμπε είναι πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος, μέλος της Ομάδας Στρατηγικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας Θεσσαλονίκης και μέλος του Τομέα Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας κατόπιν επιλογής από το Μητρώο Στελεχών.