Ανησυχίες για τον γαλλογερμανικό άξονα ακόμα και με... Μακρόν

Του Γ. Αγγέλη

"Ήταν ένα βήμα ανακούφισης η καθαρή πρωτοκαθεδρία του Εμμανουέλ Μακρόν. Και η πολύ πιθανή πλέον εκλογή του στην γαλλική προεδρεία διευκολύνει τις προσπάθειες σταθεροποίησης της Ευρώπης. Αυτό όμως δεν αναιρεί τις αυξανόμενες ανησυχίες για την εσωτερική και εξωτερική οικονομική ισορροπία της Ευρωζώνης. Ο γαλλογερμανικός άξονας πάνω στον οποίο στηρίζεται αυτή η ισορροπία πρέπει να ανά-στηθεί σε νέες βάσεις...”. Με αυτή την εκδήλωση ανακούφισης αλλά και βαθύτερης ανησυχίες διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες σχολίασαν χθες το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών σε σχετικό ερώτημα του Capital.gr. 

Η "ανακούφιση" που ήταν ιδιαίτερα εμφανής και στις χθεσινοβραδινές παρεμβάσεις τόσο του κ. Γιουνκέρ όσο και των άλλων Ευρωπαίων αξιωματούχων, προφανώς στηρίζεται στο γεγονός ότι η ανάδειξη Μακρόν με αντίπαλο την Μ. Λεπέν δίνει τις περισσότερες πιθανότητες για την εγκατάσταση στο Μέγαρο των Ιλισίων ενός "δηλωμένου” ευρωπαϊστή με επαγγελματικό παρελθόν δεμένο οικονομικά και πολιτικά με την στήριξη της Ε.Ε. και τις διαδικασίες σύγκλισης στην Ευρωζώνη. 

Και από αυτή την άποψη παραμένει το καλύτερο δυνατό προσδόκιμο αποτέλεσμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την στήριξη του γαλλογερμανικού άξονα όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στις γερμανικές εκλογές το φθινόπωρο. 

Άλλωστε ο Ε. Μακρόν έτσι κι αλλιώς απομακρύνει τον κίνδυνο της προσφυγής σε ενα δημοψήφισμα με στόχο το περιβόητο Frexit που έχει υποσχεθεί η Λεπέν και το οποίο είχε κυριολεκτικά τρομάξει τις διεθνείς αγορές. 

Το στοιχείο της "ανησυχίας" υπερβαίνει το πρόσωπο Μακρόν και συναρτάται με το "νέο" διεθνές περιβάλλον που έχει προκύψει από την εξάντληση των πολιτικών που είχαν χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση της κρίσης μετά το 2008. 

Όπως παρατηρούν οι ίδιοι διπλωματικοί κύκλοι, που εξέφρασαν την ανακούφισή τους με το χθεσινό αποτέλεσμα, ο γαλλογερμανικός οικονομικός και πολιτικός άξονας έχει στηριχθεί, ιδιαίτερα μετά το 2000 και την είσοδο του ευρώ, σε δύο πολύ μεγάλους "ανοικτούς” ζωτικούς οικονομικούς χώρους, τις ΗΠΑ και την Κίνα. 

Η διέξοδος αυτή μπορούσε να διατηρεί σχεδόν σταθερό τον εσωτερικό οικονομικό και πολιτικό άξονα ισορροπίας μεταξύ Βερολίνου – Παρισίων με αμοιβαία οφέλη και στήριξη στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικά της Ευρωζώνης. 

Οι νέες πολιτικές που προωθεί η Ουάσιγκτον (προστατευτισμός – αύξηση επιτοκίων, τιμωρητική στάση απέναντι στο ευρωπαϊκό επιχειρείν στις ΗΠΑ) , αλλά και οι σοβαρές "προσαρμογές” της οικονομίας της Κίνας, οδηγούν σε ένα αξιοπρόσεκτο περιορισμό του "ζωτικού χώρου” στον οποίο στηριζόταν μέχρι σήμερα η δυναμική και η ζωτικότητα της ευρωοικονομίας.

Αυτή η "αλλαγή" εφόσον επεκταθεί και πάρει σοβαρές διαστάσεις -κάτι για το οποίο έγιναν πολλές συζητήσεις στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον- σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους, δεν μπορεί παρά να θέσει σε δοκιμασία τις εσωτερικές αντοχές του γαλλογερμανικού άξονα, αντοχές οι οποίες ήδη δοκιμάζονται όπως δείχνουν και τα πλεονάσματα/ελλείμματα ανάμεσα στις δύο οικονομίες (γερμανική – γαλλική). Αν μάλιστα ο περιορισμός της εξωτερικής "διεξόδου” υποχρεώσει την δυναμική της γερμανικής οικονομίας να στραφεί περισσότερο στο εσωτερικό της Ε.Ε. τότε οι εσωτερικές εντάσεις θα θέσουν σε δοκιμασία το στοιχείο πάνω στο οποίο έχει στηριχθεί η διαδρομή επιβίωσης της Ε.Ε. μέχρι σήμερα. 

Για τον λόγο αυτό στις Βρυξέλλες αλλά και το Βερολίνο το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν το βέλτιστο προσδόκιμο, αλλά αυτό δεν "λύνει" το πρόβλημα που έχει τεθεί για την "τύχη” του γαλλογερμανικού άξονα ήτοι της ατμομηχανής μέχρι σήμερα της Ε.Ε. και το οποίο θα πρέπει να διαχειρισθούν οι επόμενοι επικεφαλής της γαλλικής προεδρίας και της γερμανικής καγκελαρίας.