Γιατί (μας) αξίζει η επίσκεψη Ομπάμα

Του Γιώργου Λακόπουλου

Θα ήταν καλύτερα ο Μπάρακ Ομπάμα να μιλήσει στην Πνύκα- εκεί που η Εκκλησία του Δήμου έπαιρνε τις αποφάσεις. Αλλά και σε κλειστό χώρο η αξία της παρουσίας του στον ίσκιο της Ακρόπολης δεν  χάνεται.  

Η κυβέρνηση μας παρέσυρε  να διαβάσουμε λάθος αυτή την άξια, επιμένοντας πως όλα γίνονται για το... τιμημένο (για να χρησιμοποιήσουμε τον ποδοσφαιρικό ευφημισμό του  2004)  ελληνικό χρέος.

Η αντιπολίτευση μας αποδιοργάνωσε  προσπαθώντας να υποβάλει την ιδέα ότι δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερη από μια παραπεταμένη επίσκεψη  που ανασύρθηκε την τελευταία στιγμή από την ατζέντα του απερχόμενου πλανητάρχη.

Δεν είναι έτσι. Ο Αμερικανός έρχεται στην Αθήνα, όχι γιατί τον παρακαλέσαμε εμείς, αλλά γιατί το επέλεξε ο ίδιος. Παρότι εν τω μεταξύ  συνέβη  αυτό που όλοι θεωρούσαν απίθανο- να τον διαδεχτεί ο Τράμπ- το κίνητρό του δεν χάνεται: επέλεξε το  χώρο που γέννησε τη Δημοκρατία για να σκηνοθετήσει την έξοδό του.

Αυτή η προσέγγιση της επίσκεψης οδηγεί σε υπόνοιες πολιτικού μάρκετινγκ. Σίγα το νέο. Με το πολιτικό μάρκετινγκ επικράτησε και με τον ίδιο τρόπο πολιτεύτηκε για οκτώ χρόνια. Το τελευταίο διάστημα  μάλιστα το παράκανε, αν δει κανείς πόσο επιμελημένα βρέθηκε όλη η οικογένεια επί σκηνής, να μεταδίδει ευτυχία και χαρά  με ανέμελες εκδηλώσεις.

Ενδεχομένως επίσης κρύβει με αυτόν τον τρόπο και τις δικές του ευθύνες για τη διόγκωση του κύματος που έφερε τον Τράμπ στο Λευκό Οίκο. Δεν ήταν μόνο το ύφος και η μισαλλοδοξία ενός κλόουν των Ρεπουμπλικάνων που επιδοκιμάσθηκε. Ήταν και η διακυβέρνηση των Δημοκρατικών που αποδοκιμάσθηκε- όχι μόνο η προσωπική ξινίλα της  Κλίντον.

Αλλά αυτά ενδιαφέρουν περισσότερο τους πολίτες μιας χώρας στην οποία περισσότεροι ψηφίζουν στα ριάλιτυ σόου παρά στις εκλογές.

Για την Ελλάδα και τον  υπόλοιπο πλανήτη η  αξία της οκταετίας του Ομπάμα βρίσκεται στη διαπίστωση ότι στο πρόσωπο του αναδείχθηκε η  ικανότητα της Δημοκρατίας να ξεπερνάει το χρώμα του δέρματός, το φύλο ή το θρήσκευμα.

Έτσι όπως συνδυάσθηκε με την ευπρέπεια της δημοσίας παρουσίας του,  το σεμνό και αισιόδοξο τόνο  που  ανέδυαν ακόμη και τα  μελαγχολικά  του διαλείμματα,  η ανθρωποκεντρική ρητορική του,  το  ήθος που απέπνεε ο λόγος του. Ήταν στοιχεία με υψηλούς συμβολισμούς.

Κατά τα λοιπά ο Ομπάμα ήταν  ένας ακόμη  Αμερικανός πολιτικός  που φρόντιζε πρωτίστως τα συμφέροντα της χώρας του. Απλώς δεν το έκανε με το  σκληρό τρόπο των προκάτοχων του,  αλλά ακόμη και ομαλοποιώντας τις σχέσεις των ΗΠΑ με παραδοσιακούς "εχθρούς", ή αποσυρόμενος από καυτά  μέτωπα.

Με άλλα λόγια Ομπάμα μας κάνει όχι γι' αυτό που ήταν ως πρόεδρος των Αμερικανών, αλλά γι αυτό που συμβολίζει η εκλογή του και η παρουσία του στην πολιτική. Δεν χάνει την λάμψη του επειδή παραδίδει στο αντίθετο του. Αυτά είναι στοιχεία της αμερικανικής αντινομίας: αυτοί που ανέδειξαν τον Ομπάμα έβγαλαν και τον Τράμπ. 

Ότι επέλεξε την κακοπαθημένη Ελλάδα για το τελευταίο φλας της λάμψης του, συνιστά ευτυχή στιγμή για τη χώρα και θρίαμβο των ιδρυτικών μύθων στης Δημοκρατίας  στο φυσικό περιβάλλον της.  Είναι η ευκαιρία να σκεφτούμε αυτό που  είπε κάποτε ο Τσόρτσιλ: "Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσουμε  όλα τα άλλα".