Τι αποκάλυψε μια αδιάφορη συγκέντρωση

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Πρώτα τα πραγματικά περιστατικά. Η συγκέντρωση των "Παραιτηθείτε" ήταν μια απλή συγκέντρωση σαν τις άλλες. Λαο πλημμύρα δεν την έλεγες.  Ούτε μικρή, ούτε μεγάλη.  Αδιάφορη. Ούτε κανέναν έβλαψε, ούτε κανέναν ωφέλησε. 

Ήταν μια άσκηση κινητοποίησης με διαδικτυακά εργαλεία  που δεν απέδωσε και πολλά, αλλά είχε και το ενδιαφέρον της. Ευπρεπής συνεύρεση ανθρώπων με αντικυβερνητικό φρόνημα -και ανάμεσα τους κάποιοι πονηροί πολιτευτές να αλιεύουν συμπάθειες. 

Συνηθισμένα πράγματα, απολύτως φυσιολογικά στον κοινοβουλευτισμό. Ζωή να' χουμε και από τέτοια θα δούμε...

Και μετά τα συμπεράσματα. Το μόνο πολιτικό αποτέλεσμα που παρήγαγε η συγκεκριμένη συγκέντρωση δεν αφορά την ίδια.  Δεν αφορά ούτε τη ΝΔ που προσπάθησε να την θέσει υπό την προστασία της -εκ του μακρόθεν για το φόβο της αποτυχίας.. Αφορά πρωτίστως την κυβέρνηση και τους ανθρώπους της.

Οι προκαταβολικές αντιδράσεις υπουργών και κομματικών στελεχών ενόψει αυτής της συγκέντρωσης συμπυκνώνονται σε δυο βασικά χαρακτηριστικά. 

Πρώτα την απίστευτη ηλιθιότητα. Πρέπει να είσαι πολύ στουρνάρι στα επικοινωνιακά για να φέρνεις στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης μια εκδήλωση που στρέφεται εναντίον σου και έχει ανάγκη από προβολή. 

Οι οργανωτές ποτέ δεν θα μπορούσαν να γνωστοποιήσουν τόσο ευρέως τι σχεδίαζαν, χωρίς την ευγενική συνδρομή του Φίλη. Αν δεν του έστειλαν ακόμη λουλούδια -ή έστω ένα κουτί γλυκά- τους λείπει η ευγένεια. 

Με αφορμή την γνωμάτευση Φίλη περί συνταγματικότητας και τη συναφή επικύρωση από τον Σκουρλέτη, αλλά και τη σφραγίδα του Μαξίμου δια της κυβερνητικής εκπρόσωπου -από την οποία πήραν  αποστάσεις οι σοβαροί του ΣΥΡΙΖΑ- βρήκε και την ευκαιρία ο Μητσοτάκης να κλείσει το μάτι στους οπαδούς του υπέρ της συγκέντρωσης. 

Μπίνγκο! Όπως και αν υπολογιστούν οι συγκεντρωθέντες τους μισούς τουλάχιστον τους έστειλαν εκεί ο κυβερνητικές αντιδράσεις.

Αυτές κάθ' εαυτές οι αντιδράσεις είναι ένα πολιτικό θέμα. Γιατί ένας υπουργός αισθάνεται την ανάγκη να στηλιτεύσει την πρόθεση των πολιτών να διαδηλώσουν κατά της κυβέρνησης; Γιατί ένας πολιτικός της Αριστεράς, της οποίας η έφεση στις συγκεντρώσεις αποτελεί συστατικό στοιχείο της διαδρομής της, δείχνει διάθεση περιορισμού αυτού του δικαιώματος;

Η απάντηση είναι ανησυχητική, πρωτίστως για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό που όρισε αυτούς τους υπουργούς. Στην κυβέρνησή του υπάρχουν πρόσωπα με περιορισμένη αντίληψη της Δημοκρατίας, αν όχι με ροπή ταύτισης με τον ολοκληρωτισμό. Με καθεστωτική κουλτούρα που υποδηλώνει βούληση για διαμόρφωση συνθηκών δίωξης εναντίον όσων αμφισβητούν τις μοναδικές "αλήθειες" και την "ιστορική αναγκαιότητα" της εξουσίας τους.

Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία και σε μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτά είναι επικίνδυνα φαινόμενα διολίσθησης σε πρακτικές άλλων εποχών και άλλων περιοχών. Ότι έχουν και τη γελοία πλευρά τους δεν τα καθιστά λιγότερο ανησυχητικά. Σε πολλές περιπτώσεις οι κυβερνητικές τοποθετήσεις απηχούσαν με αξιοπρόσεκτη επιμονή αυτό που έλεγε ο Βρετανός σκηνοθέτης Τομ Στόπαρντ: "Συμφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα πολεμήσω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες".