Πολιτική κατευνασμού προς την Τουρκία. Γιατί;

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία δεν δείχνει διάθεση να διευκολύνει την Ελλάδα, τουλάχιστον στο προσφυγικό. Παρ' όλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση στην τελευταία κοινοτική σύνοδο διευκόλυνε την τουρκική. Συμβαίνει κάτι που δεν έχουμε καταλάβει;

Ο Πρωθυπουργός προσέρχεται σε συναντήσεις με τον Τούρκο συνάδελφό του, ακόμη και όταν είναι εμφανώς απροετοίμαστες από ελληνικής πλευράς και είτε απολήγουν σε φιάσκο, είτε δημιουργούν προηγούμενα που θα τα βρούμε μπροστά μας.

Παλιότερα, μια ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής ήταν γεγονός ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας. Για να πραγματοποιηθεί  έπρεπε να διασφαλισθεί το αποτέλεσμα της. Οι Έλληνες πρωθυπουργοί ήταν προσεκτικοί και δεν παρέλειπαν να αναδείξουν την επιθετική -και κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου- στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Μέχρι που προέκυψε ο Γ. Παπανδρέου.

Ως υπουργός Εξωτερικών ακόμη, εγκαινίασε μια τακτική τη βάση της οποίας κανείς δεν κατάλαβε. Επιλέγοντας θέματα "χαμηλής πολιτικής" διαμόρφωνε ατμόσφαιρα "φιλίας" και στα μεγάλα θέματα ανάμεσα στις δυο χώρες – παραβλέποντας ότι αυτή η πολιτική δεν έχει νόημα αν δεν είναι αμοιβαία. Ακόμη οι διπλωμάτες του υπουργείου Εξωτερικών τραβάνε τα μαλλιά τους...

Κατά ένα περίεργο τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας -έχοντας επιλέξει ως υπουργό Εξωτερικών έναν άνθρωπο του Παπανδρέου- αντιγράφει την πολιτική, αλλά και το στυλ Παπανδρέου, στο οποίο ήταν πάντα ευδιάκριτη και μια αμερικανική πινελιά. 

Δείχνει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να ευθυγραμμιστεί με τις υπερατλαντικές αντιλήψεις για την κατάσταση στην περιοχή. Σε πλήρη αντίθεση με τη στάση του Κώστα Καραμανλή -την οποία υπηρέτησε και η Ντόρα Μπακογιάννη- που δεν δεχόταν αμερικανική κηδεμονία στις επιλογές της χώρας. Ο Τσίπρας κινείται... αμερικανικότερα: σαν να μην υπάρχουν τα ζητήματα που δημιουργούνται από τις τουρκικές διεκδικήσεις.

Την  Τρίτη συνέβη κάτι χωρίς προηγούμενο. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός αμφισβήτησε ενώπιόν του τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και δεν πήρε απάντηση. Είναι το δεύτερο κρούσμα μέσα σε λίγα 24ωρα μετά τη... μετάφραση που δεν άκουσε ο υπουργός Εξωτερικών. Ο Νταβούτογλου "θεμελίωσε" ακόμη και την τούρκικη διακήρυξη για το "casus belli" στην... επιμονή της Ελλάδας στα δικαιώματά της  επί των χωριών υδάτων της. Αλλά ο ημέτερος Πρωθυπουργούς του είπε απλώς ότι το "casus belli" είναι... παλαιομοδίτικο! Το τοποθέτησε μάλιστα στη δεκαετία του 1960, όταν είναι γνωστό ότι η τουρκική Βουλή το υιοθέτησε το 1995 -και ισχύει πάντα. Άγνοια ή κατευνασμός; 

Υπήρξε μάρτυρας σε μια καταφανή πρόκληση και δεν έβαλε στη θέση του  τον Νταβούτογλου. Ενδεχομένως του ήταν δύσκολο από τη στιγμή που δέχθηκε να πάρει μέρος σε μια παράσταση στην οποία ο Τούρκος πρωθυπουργός φιλοτεχνούσε το προφίλ του: μοίραζε μαζί του τριαντάφυλλα για την "ημέρα της Γυναίκας" και λησμόνησε την παραμικρή αναφορά στην "νύχτα της ελευθεροτυπίας" , που συνιστά πολιτική της τούρκικης κυβέρνησης. Εκτός αν την υιοθετεί.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα ερώτημα: γιατί συμπεριφέρεται έτσι ο Πρωθυπουργός στα ελληνοτουρκικά; Δεν ξέρουμε. Αλλά όπως έλεγε ο Αμερικανός ηθοποιός Τζος Μπίλινγκς: "Όσο λιγότερα ξέρουμε, τόσο περισσότερα υποψιαζόμαστε"...