Επετειακό: Το χρονικό δυο παρενθέσεων

Του Γιώργου Λακόπουλου

Πόσο κρατάει στην πολιτική μια παρένθεση; Η κυβέρνηση Σαμαρά αρνήθηκε να κλείσει την αξιολόγηση του δευτέρου Μνημονίου τον Δεκέμβριο του 2014 με την κουτοπονηριά να την  φορτώσει στην αναπόφευκτη κυβέρνηση Τσίπρα και να την καταστήσει παρένθεση.

Δεν έπεσε πολύ έξω. Η "πρώτη φορά αριστερά" άντεξε μόλις εφτά μήνες. Ότι στις εκλογές που επακολουθήσαν ο Αλέξης Τσίπρας ξαναμάζεψε 35% οφείλεται στο μοιραίο λάθος που έκανε –επίσης κουτοπόνηρα– ο Σαμαράς, ορίζοντας του ως αντίπαλο τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και στους ψηφοφόρους που δεν πήγαν στην κάλπη. 

Ο χρησμός επαληθεύτηκε, αλλά το μαντείο δεν προέβλεψε τη δεύτερη κυβέρνηση της Αριστεράς –αν και πολύ Αριστερά δεν τη λες πια. Η επανεκλογή της ανανεώνει και την πρόβλεψη για νέα παρένθεση; 

Με βάση το Σύνταγμα μπορεί να εξαντλήσει την τετραετία. Δεν έχει ενδιάμεσες εκλογές για να προκύψει  με έγκυρο τρόπο ενδεχόμενη δυσαρμονία ανάμεσα στο εκλογικό σώμα και τη Βουλή και οι δημοσκοπήσεις είναι για τα μπάζα.  Με βάση την πολιτική, έχει ηττηθεί ήδη. 

Από την αλαζονεία της εποχής που ο Τσίπρας κυκλοφορούσε στα Συμβούλια Κορυφής με στυλ "ήλθε καινούργιος σερίφης στην πόλη" και οι υπουργοί του καθύβριζαν τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, πέρασε στην απόλυτη πειθαρχία προς την τρόικα.

Αν η μεταπολιτευτική Αριστερά κόλλησε γιατί δεν ξεπέρασε ποτέ τη στρατιωτική ήττα του 1946-49, η νεώτερη κολλάει γιατί η μόνη στρατηγική που έχει είναι να μην έχει στρατηγική. Έχει μόνο σύνδρομα. 

Το σύνδρομο Βοναπάρτη για μόνιμη επικράτηση που "θα αλλάξει και την Ευρώπη". Το σύνδρομο Αλλιέντε - "ας μας ρίξουν για να μείνουμε στην ιστορία". Το σύνδρομο Πλουμπίδη -"σωστό είναι ό,τι λέει το κόμμα". Το σύνδρομο Δημητρώφ -"θα συνεργαστώ ακόμη και με το διάβολο"- εν προκειμένω με τον Καμμένο και τον Λεβέντη. Το σύνδρομο – τι ειρωνεία!- Τσολάκογλου- "βρέθηκα σε δίλημμα". Και θα καταλήξει στο σύνδρομο Ζαχαριάδη -"το όπλο πάρα πόδα".

Προκειμένου να καλυφτεί με ηρωισμό η άτακτη υποχώρηση που έφερε το παιχνίδι με τη θεωρία των παιγνίων -δηλαδή κάτι σαν μπαρμπούτι- γίνεται ανεκτό το ύφος Σκουρλέτη και Σχοινά. Ο Τσίπρας έχασε την -τελευταία -ευκαιρία του να τους ξηλώσει, για τους λόγους που έχασε το παιχνίδι με τη διαπλοκή: αδυνατεί να κυβερνήσει με κανόνες, θεσμούς και αρχές. Ο μύθος καταρρίφθηκε από τους δημιουργούς του και η εξουσία έγινε πλέον αυτοσκοπός.

Ωστόσο δύσκολοι καιροί για νεοδημαγωγούς. Ο τυχοδιωκτισμός του Δημοψηφίσματος προκάλεσε ανήκεστο βλάβη στη χώρα και μη αναστρέψιμες καταστάσεις στην κοινωνία. Μετά το τέλος αυτής της "όπερας της πεντάρας" στην οποία οδήγησαν τον χαρισματικό -πλην ελλειμματικό- Αλέξη Τσίπρα οι μέντορές του, θα συζητάμε πάλι για δεκαετίες "που έγινε το λάθος"- στη Βάρκιζα ή στο Λιτόχωρο;

Προς το παρόν η Αριστερά δεν αδυνατεί μόνο να υλοποιήσει όσα συμφώνησε. Αδυνατεί να κατανοήσει γιατί βγήκε ο Μητσοτάκης πρόεδρος. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η μεταβολή στην ηγεσία τς ΝΔ επηρεάζει την Αριστερά περισσότερο από όσο επηρεάζει τη Δεξιά. Δεν ξέρει καν πόσο κοντά βρίσκεται σ' αυτό που έλεγε η Σιμόν ντε Μπωβουάρ: "Θα ανακαλύψεις ότι κάθε νίκη γίνεται ήττα".