Από τη Μελίνα στον Μπαλτά- τι κρίμα!

Του Γιώργου Λακόπουλου 

"Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει". Για στρατιώτης δεν πολυφαίνεται ο Αριστείδης Μπαλτάς, αλλά  ότι ως υπουργός Πολιτισμού θα έκανε πίσω στη μάχη για τα μάρμαρα του Παρθενώνα δεν το περίμεναν ούτε όσοι ξέχασαν τα κατορθώματά του ως υπουργού Παιδείας.  Προφανώς σε κάθε υπουργείο που του ανατίθεται αισθάνεται την ανάγκη να κάνει κάτι που τον στιγματίζει. Στο Μαρούσι ήταν η αποστροφή προς την αριστεία. Στη Μπουμπουλίνας είναι η κατάθεση των όπλων για μια υπόθεση που συνεπαίρνει με το δίκιο της άπειρους υποστηρικτές -πέρα από τον όπου Γης ελληνισμό.

Το επιχείρημα Μπαλτά για την εγκατάλειψη της νομικής διεκδίκησης των Μαρμάρων είναι ότι "θα χάσουμε την υπόθεση". Απίστευτο. Όχι μόνο το επιχείρημα. Αλλά και σε ποιον έχει αναθέσει η χώρα να διεκπεραιώσει μια από τις πιο μεγάλες -έστω με το ρομαντισμό και την ουτοπία της- διεκδικήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. 

Από τη στιγμή που το ανέδειξε η Μελίνα μέχρι σήμερα έχει δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο κίνημα υπέρ της επιστροφής. Πολιτικοί, ιστορικοί, νομικοί,  μεγάλες διεθνείς προσωπικότητες, αλλά και απλοί άνθρωποι, έχουν ταχθεί υπέρ του δίκαιου αιτήματος της Ελλάδας.  Κι έρχεται τώρα Έλληνας υπουργός και το εγκαταλείπει. Ποιά Μελίνα; Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τα άρματα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.

Με τη λογική του υπουργού Πολιτισμού -ο Θεός να τον κάνει-  πρέπει να αρχίσουμε να ξηλώνουμε και το Μουσείο της Ακρόπολης που δημιουργήθηκε ακριβώς γι' αυτό το σκοπό. Αφού δεν θα διεκδικήσουμε τα Μάρμαρα τι νόημα έχει να δείχνουμε στους επισκέπτες την λεηλατημένη Ζωφόρο και τα ακρωτηριασμένα αγάλματα του ιερού βράχου; Άλλος τρόπος εκτός από τη δικαστική διεκδίκηση δεν υπάρχει για να αποκατασταθούν. Αφού την εγκαταλείπουμε καταδικάζουμε αυτά τα αριστουργήματα σε αιώνια αναπηρία.

Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, χώρα εγκαταλείπει έναν νομικό αγώνα επειδή κάποιοι  στην κυβέρνησή της κρίνουν ότι θα τον χάσουν. Και να το έχουν κάνει κάποιοι δεν το έχουν ανακοινώσει πάντως.  Η διακριτικότητα είναι αυτονόητη σ' αυτές τις περιπτώσεις. Τώρα γιατί ο αθεόφοβος Μπαλτάς έσπευσε να το κάνει βούκινο, άβυσσος η ψύχη του Συριζαίου: νομίζει ότι οι νόμοι της φυλής του είναι νόμοι του σύμπαντος. 

Μόνο η δημοσιότητα που εξασφάλιζε η χώρα από τη διεκδίκηση είναι επαρκής λόγος για να μένει ανοικτή η υπόθεση. Τώρα το μήνυμα είναι: πίσω ολοταχώς. Η θεωρία των "κόκκινων γραμμών" δεν ισχύει στον πολιτισμό.

Υπάρχει ένας χαρακτηρισμός για αυτόν που προεξοφλεί το άδικο της χώρας του, με επιχείρημα ότι το έχει ήδη χάσει. Και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ έλεγε: "Μια χαμένη μάχη είναι η μάχη που νομίζεις ότι έχασες".