Της Νίκης Ζορμπά

Το είχε υπονοήσει ήδη ο Αλέξης Τσίπρας, προδημοσιεύοντας  τον πρόλογο του βιβλίου του και άλλα αποσπάσματα: Θα "φάει" ξύλο αλλά θα ρίξει, κιόλας. Αυτό ήταν εξάλλου το νόημα του "reload" που ο ίδιος ξεστόμισε και επισημάνθηκε εγκαίρως. 

Για την ώρα πάντως, έχει "ρίξει" περισσότερο, παρά τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε από ορισμένους πρώην συντρόφους του μετά τη "διαγραφή τους" από τα κιτάπια του αλλά και από πολιτικούς του αντιπάλους. 

"Μαχαίρι" στα δόντια

Κάνει αυτοκριτική στο βιβλίο του ο πρώην πρωθυπουργός; Την υπονοεί, έκων άκων, όταν για κεντρικές επιλογές συνεργατών του που σφράγισαν την διακυβέρνησή του, γράφει ούτε-λίγο ούτε πολύ, πως ήταν "εκτός τόπου και χρόνου", δεν είχαν επαφή με ην πραγματικότητα, ήταν κυνικοί αμοραλιστές, φασαριόζοι και "εκβιαστές", ευθυνόφοβοι και ιδιοτελείς,  απαράδεκτα επιπόλαιοι, ήσσονος πολιτικής  αξίας εν τέλει. 

Ο ίδιος τους επέλεξε, σε περιπτώσεις μάλιστα, έχοντας εξαρχής καταλάβει ότι ήταν λανθασμένες επιλογές, άρα ως μαέστρος της κυβερνητικής ορχήστρας, απέτυχε. 

Είναι πρόδηλο ότι ο πρώην πρωθυπουργός, εν όψει και του νέου κόμματός του, ενδιαφέρεται περισσότερο να τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή από το παρελθόν του και να "ξανασυστηθεί" ως έμπειρος πλέον που δεν θα ξανακάνει τα ίδια λάθη, παρά να αποφύγει συγκρούσεις προσωπικές τε και πολιτικές με πρώην συνοδοιπόρους του. Δεν ορρωδεί μάλλον, προ εγκλήσεων για "άδειασμα"  των πιο στενών προσώπων που ο ίδιος επέλεξε να συμπορευτεί. Κοινώς, προκάλεσε απολύτως εν γνώσει του , τις αντιδράσεις τους ( ή και άλλων για λογαριασμό τους), εκτιμώντας πως το όφελος είναι μεγαλύτερο από τη ζημία: 

Οι απολύτως βάσιμες κριτικές " τι μας λέει τώρα, πως έφταιγαν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο", αφενός ήταν αναμενόμενες, άλλως δεν θα έγραφε τόσο επιθετικά για το υπουργικό του συμβούλιο και αφετέρου μάλλον δεν θεωρεί ότι θαμπώνουν τον στόχο του που δεν είναι άλλος από τη διακήρυξη: Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε, έκανα και πολλές σωστές επιλογές ( Συμφωνία Πρεσπών, Δημοψήφισμα κλπ) αλλά τέλος τώρα η πολιτική του "πορεύομαι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα". 

Διαζύγιο

Μετά από την έκδοση του βιβλίου του, όπου καταχερίζει ( ασχέτως αν κάποιοι όπως ο Ν. Παππάς, καμώθηκαν ότι δεν το κατάλαβαν) σημαίνοντα πρόσωπα της κυβέρνησής του ( από τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου , έως τον Πολάκη, την Ομπρέλα και την Έφη Αχτσιόγλου), γεννάται η απορία, με ποιους θα στελεχώσει το νέο κόμμα που θα ανακοινώσει τους επόμενους μήνες; Με "ακαδημαικούς";

Σε "ανύποπτο" χρόνο, μιλώντας για το βιβλίο του, είχε δηλώσει ότι όπως έφτιαξε και ανέδειξε νέα στελέχη και ικανά στην αρχή της πολιτικής του πορείας προς την ...έφοδο στον ουρανό, έτσι μπορεί να το ξανακάνει. Απαντήσεις, βάσει του ρεπορτάζ, θα δώσει προσεχώς , κατά τις παρουσιάσεις του βιβλίου του ( η πρώτη, στην Αθήνα, θα πραγματοποιηθεί στις 3.12). 

Υπάρχουν πρόσωπα που "καίει" χωρίς συνέπειες για το επόμενο βήμα του: Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ( τον οποίο παρουσιάζει ως ψύχραιμο και σοβαρό αλλά με προσωπική ατζέντα και φιλοδοξίες), δεν θα τον ακολουθούσε έτσι κι αλλιώς. Το αυτό ισχύει και για τον Πάνο Σκουρλέτη πχ, ( για τον οποίο λέει πως και έπρεπε να απομακρυνθεί από την Κυβέρνηση και ήταν λάθος που τον όρισε γραμματέα του κόμματος). 

Η επίθεση ( διότι περί αυτής πρόκειται) όμως στην Έφη Αχτσιόγλου, δεν είναι καθόλου σμελητέας πολιτικής σημασίας. 

Την κα Αχτσιόγλου, περιγράφοντας πως την κάλεσε την ώρα της μάχης για να της δώσει το "δαχτυλίδι" του κόμματος , αλλά εκείνη αρνήθηκε επικαλούμενη δικαιολογίες ενώ απλώς δεν ήθελε να ταυτιστεί μαζί του ( αυτό της χρεώνει σε ελεύθερη αλλά πιστή απόδοση όσων έγραψε), άρα εμφανιζοντάς τη ιδιοτελή και χωρίς πολιτικό κριτήριο ( σ.σ "υποτίμησε τη σημασία της στήριξής μου, γράφει), πώς θα την συμπεριλάβει στα νέα του σχέδια;

Για τον Αλέξη Χαρίτση, υπάρχει διαφορά "τόνου", στις περιγραφές του: Αποκαλύπτει πως και εκείνον τον κάλεσε μετά την άρνηση Αχτσιόγλου να αναλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνος "σκοτείνιασε" και του ζήτησε να μη φύγει. Κοινώς: ευθυνόφοβος μεν, αλλά  ιδιοτελή, όχι. 

Και όσους δεν κατονομάζει στο βιβλίο του; Αυτοί παίρνουν "διαβατήριο" για το ταξίδι στις "νέες θάλασσες";. Όχι απαραιτήτως. 

Για τον Σωκράτη Φάμελλο , δεν κάνει αναφορά μεν αλλά έχοντας γράψει πως η πλήρης απογοήτευσή του και η απόφαση να ξεμπερδεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ, πάρθηκε όταν δεν εισακούστηκε η παρέμβασή του προ του συνεδρίου Κασσελάκη, τη στιγμή που σε αυτό το συνέδριο , και ο Φάμελλος τον αγνόησε, στηρίζοντας τον "αδιαμεσολάβητο", μάλλον δεν προοιωνίζεται απρόσκοπτη συνεργασία.

Θύελλα

Δεν έχει ολοκληρωθεί φυσικά το παλμαρέ των αντιδράσεων: Το βιβλίο κυκλοφόρησε χθες και με εξαίρεση ορισμένους ( δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ και στενούς συνεργάτες) που το είχαν διαβάσει ήδη , οι περισσότεροι εξ αποσπασμάτων που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο, ενημερώθηκαν. 

Σφόδρα δυσαρεστημένοι εμφανίστηκαν Πολάκης, Κωνσταντοπούλου , Κασσελάκης, αντεπιτιθέμενοι. 

Ο Κασσελάκης τον χαρακτήρισε "ομοφοβικό". Καίτοι, στο βιβλίο , η αναφορά του στη στιχομυθία με τη σύντροφό του Μπ. Μπαζιάνα για εκείνον, ήταν πολύ σαφής: Υποστήριζε την κρίση του για το υπερφίαλος και όχι τις προσωπικές του επιλογές ( ήτοι, ακόμη δεν είχε γίνει καν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κι εκείνος ονειρευόταν ήδη το Μαξίμου και την Πρωθυπουργία). 

Ο Πολάκης, έριξε μια πρώτη "βολή" αλλά υποχέθηκε να ...επανέλθει σε δόσεις. 

Η Κωνσταντοπούλου, δήλωσε περιχαρής που δυσκόλεψε το έργο ενός "προδότη" και ο Π. Σκουρλέτης,  βρηκε βολικό και "ελαφρύ"  το αφήγημα περί "υπονόμευσης". 

Ο Αλ. Χαρίτσης και ο Γ. Σταθάκης, επιβεβαιώνουν με δηλώσεις τους την ακρίβεια των λεγομένων Τσίπρα.

Αλαζονεία- μεταξύ πολλών άλλων, του καταλογίζει το Μαξίμου:  "Στις πάνω από 700 σελίδες δεν υπάρχει μία "συγγνώμη”

Το ΠΑΣΟΚ αντέδρασε δια του Μ. Όθωνα, διευθυντή της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, διαψεύδοντας το στιγμιότυπο που περιγράφει για το τηλεφώνημά τους: δεν έγινε καμια συζήτηση για συνεργασία. 

Και ο Στ. Θεοδωράκης, ως πρόεδρος του Ποταμιού τότε, μιλάει για ανακρίβεια στις περιγραφές του πώς επέλεξε για συγκυβερνήτη τον Π. Καμμένο.