Της Νίκης Ζορμπά

Η θεωρία της "καλής" Merkel και του "κακού" Schaeuble, μετρά στο Μαξίμου, μήνες. Ήδη πριν από την κατάληξη της διαπραγμάτευσης του Ιουλίου, καθόλη τη διάρκεια των μηνών που προηγήθηκαν, η κυβέρνηση (ενίοτε και δια των επίσημων χειλέων του Α. Τσίπρα) είχε "μοιράσει" στρατόπεδα και ρόλους: 

Η γερμανίδα καγκελάριος ήταν η συναινετική της υπόθεσης, η "ευρωπαίστρια" με το πιο μετριοπαθές προφίλ που ήθελε να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη και ο γερμανός ΥΠΟΙΚ, το "γεράκι" της Ε.Ε, με στόχο τον ακρωτηριασμό της, δια ενός Grexit. 

Το "σκιάχτρο" ετούτο χρησίμευσε ( χωρίς μεγάλη επιτυχία ως αποδείχθηκε με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ) και δια υπόθεσιν εσωκομματική το καλοκαίρι, όταν ο πρωθυπουργός, υπογράφοντας τρίτο μνημόνιο, οδήγησε το κόμμα του ( θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο) σε Vertigo. 

Τότε, για πρώτη φορά, ο Αλέξης Τσίπρας εγκάλεσε τους "φευγάτους" λόγω διαφωνίας με τη μνημονιακή στροφή ( Λαφαζάνη και λοιπούς της τότε Αριστερής Πτέρυγας) για "ταύτιση" με τις σοιμπλικής εμπνεύσεως, επιδιώξεις. 

Το αυτό επανέλαβε και τις προάλλες, μιλώντας στη δημόσια τηλεόραση,από όπου "ξεπάγωσε" το σύνθημα: Όποιος διαφοροποιηθεί από τη μαξιμινή γραμμή στα μέτρα που έρχονται ( και δεν παραδώσει έδρα) σημαίνει ότι εξυπηρετεί ύποπτα σχέδια. 

ΔΝΤ και Βερολίνο

Το "σκιάχτρο" Σόιμπλε ( έτσι όπως το χει από καιρό εφεύρει (;) ως ρόλο το Μαξίμου) είναι εξόχως ενδεχομένως χρήσιμο και στην παρούσα πολιτική συγκυρία. Το επίδικο είναι πάντως: Τίνι τρόπω; 

Η κυβέρνηση διαμήνυσε ότι θα επιθυμούσε τη μη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Δε ζήτησε όμως την "έξωσή" του έλεγαν από την αρχή που "φούντωσε" η συζήτηση μετά τις αντιδράσεις του γερμανού ΥΠΟΙΚ. ( Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού δεν είναι στο χέρι της). 

Παράλληλα ωστόσο, εξαπέλυσε πυρά ευθέως ( και αποκλειστικά) προς το πρόσωπο του γερμανού ΥΠΟΙΚ, διευκρινίζοντας μάλιστα δια της Όλγας Γεροβασίλη πως δεν υπάρχει "σύγκρουση με το Βερολίνο". Σύγκρουση υπάρχει μόνον με τον Σόιμπλε τον οποίο άλλωστε έχει ...άχτι το Μαξίμου ήδη από την προηγούμενη διαπραγμάτευση.

Στο δια ταύτα, η κυβέρνηση βρίσκεται ενώπιον μιας δύσκολης , όπως την περιγράφει η ίδια, "μάχης" με το κουαρτέτο σε σειρά ζεόντων ( και για την επιβίωσή της) ζητημάτων,  για τα κόκκινα δάνεια και κυριότατα για το Ασφαλιστικό, που αποτελεί και τη "λυδία" λίθο της. 

Δεδομένης της (επ αυτού) ξεκάθαρης στάσης που τηρεί η κυβέρνηση σε σχέση με το πού θα φτάσει η κόντρα ( δηλαδή... πουθενά)  για την επιθυμία της να μη συμμετάσχει εκ νέου το Ταμείο στο ελληνικό πρόγραμμα, βασικό ερώτημα είναι τι ακριβώς εξυπηρετεί ο νέος (επί προσωπικού ξανά) πόλεμος που έχει κηρύξει στο νούμερο 2 του Βερολίνου. 

Ετοιμάζει νέο "ανένδοτο" με νέες κόκκινες γραμμές στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων ή έχει ανάγκη για λόγους καταρχήν -εσωκομματικής- ευστάθειας από έναν "εχθρό" με ονοματεπώνυμο που θα λειτουργήσει σαν λάδι στο γρανάζι της "έγκρισης" σκληρών μέτρων, επ απειλή ευρωεξόδου της χώρας;

Από το Μαξίμου πάντως διαβεβαιώνουν ότι η απόφαση για παραμονή της χώρας στην Ε.Ε πάρθηκε τον Ιούλιο και είναι αμετάκλητη. Όπερ πιθανότατα σημαίνει: Κυβέρνηση- Σόιμπλε σε νέες περιπέτειες μεν  αλλά ... ελεγχόμενης έντασης.