Για χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα που αναδείχθηκαν μέσα από την «πρωτοφανή» διεθνή χρηματοοικονομική κρίση και την παγκόσμια οικονομική ύφεση κάνει λόγο σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής ο αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος της Eurobank κ. Νικόλαος Καραμούζης.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, το δημοσιονομικό έλλειμμα έχει φθάσει για το 2009 σε «αστρονομικά επίπεδα» (€ 30 δισ. περίπου και τουλάχιστον 12% του ΑΕΠ) ενώ το δημόσιο χρέος που εκτιμάται σε πάνω από € 300 δισ. ή 115%-120% του ΑΕΠ είναι «το υψηλότερο πια στην Ευρώπη».

Σύμφωνα με τον κ. Καραμούζη, το σημαντικό έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που εκτιμάται κοντά στο 11.5% του ΑΕΠ για το 2009 αναδεικνύει το μέγεθος της απώλειας ανταγωνιστικότητας της χώρας τα τελευταία χρόνια, ενώ ο ίδιος κάνει λόγο για επιδείνωση «όλων των ποιοτικών δεικτών της χώρας, με κριτήρια τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, τη φιλικότητα για επενδύσεις και προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, την αποτελεσματικότητα του κράτους, την επάρκεια των υποδομών, τη δημόσια διοίκηση, υγεία και παιδεία, το κοινωνικό κράτος».

Σε άλλο σημείο του άρθρου του ο κ. Καραμούζης κάνει λόγο για «κατάρρευση εσόδων» και «απόλυτο εκτροχιασμό των δαπανών» και χαρακτηρίζοντας την κατάσταση «εκρηκτική» εκτιμά ότι αν δεν ελεγχθεί άμεσα και αποτελεσματικά «απειλεί να υπονομεύσει τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές της χώρας».

«Όσο αργούμε να μπούμε σε τροχιά σοβαρής δημοσιονομικής εξυγίανσης, τόσο λιγότερο διαχειρίσιμο θα είναι το πρόβλημα και τόσο μεγαλύτερο το κόστος και η διάρκεια προσαρμογής», σημειώνει ο κ. Καραμούζης και αναφέρει χαρακτηριστικά: «απλά, το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί πια να περιμένει».

Ο κ. Καραμούζης χαρακτηρίζει επίσης ως «μονόδρομο» για την έξοδο της χώρας από το τρέχον αδιέξοδο την «επιτάχυνση των ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων στην παραγωγική δομή της χώρας, σε ένα νέο ενάρετο κύκλο άνθισης της επιχειρηματικότητας και προσέλκυσης επενδυτικών κεφαλαίων, στην ολόπλευρη ανάπτυξη της παιδείας και της εκπαίδευσης και στην προώθηση της οικονομικής εξωστρέφειας και του ποιοτικού και επώνυμου προϊόντος», στρατηγική που, όπως ο ίδιος τονίζει «χρειάζεται ολοκληρωμένο πρόγραμμα, δέσμευση και χρόνο για να αποδώσει καρπούς».

Κάνει ακόμη λόγο για έναν «ιδιότυπο και αναποτελεσματικό κρατισμό, που διαπερνά κάθε έκφανση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής» και προσδιορίζει ως προϋποθέσεις για την επιτυχή υλοποίηση του «νέου παραγωγικού προτύπου» την «προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και διαθρωτικών αλλαγών στο κράτος, την οικονομία και την κοινωνική πολιτική, που όλοι σχεδόν κρίνουμε απαραίτητες, αλλά που συνεχώς αναβάλλονται, τη σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα, παρωχημένες αντιλήψεις, οργανωμένες μειοψηφίες καθώς και την αντιμετώπιση των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας».