Του Σταμάτη Ζαχαρού 

Στους βρώμικους διαδρόμους του Πρωτοδικείου Αθηνών, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι υποθέσεις που δικάζονται απαιτούν τεράστια υπομονή από τους αντιδίκους. Ακόμη και σε περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται «ζωής και θανάτου», δεν είναι λίγες οι φορές που οι καθυστερήσεις στην εκδίκαση έχουν ως αποτέλεσμα η απόφαση να εκδίδεται... μετά θάνατον. Ίσως το μόνο παρήγορο στοιχείο για ενάγοντες και εναγόμενους είναι το γεγονός ότι απαιτείται υπομονή και απ’ τους δύο.  Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που δίδεται προτεραιότητα σε κάποια υπόθεση, κυρίως λόγω της αδυναμίας των δικαστηρίων να διεκπεραιώσουν τον τεράστιο όγκο των υποθέσεων.

Φανταστείτε όμως μια περίπτωση δύο πολιτών που καταφεύγουν στη δικαιοσύνη για να επιλύσουν μια μεταξύ τους διαφορά. Οπλισμένοι με υπομονή καταθέτουν τις εκατέρωθεν αγωγές. Αυτός που ξεκίνησε την αντιδικία διαπιστώνει ότι η υπόθεσή του ορίζεται να δικαστεί το καλοκαίρι του 2011, ενώ ο έτερος που κατέθεσε αργότερα την αγωγή του λαμβάνει δικάσιμο 13 ολόκληρους μήνες νωρίτερα. Τι θα υποθέσετε;

Στην περίπτωση δύο πολιτών, μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα λάθους ή σκόπιμης παρέμβασης του αρμόδιου υπαλλήλου που κατάργησε την έννοια του αριθμού πρωτοκόλλου με βάση τον οποίο ταξινομούνται οι υποθέσεις. Όταν όμως πρόκειται για μια τόσο προβεβλημένη υπόθεση όπως αυτή της κόντρας του Ανδρέα Βγενόπουλου με την Ντόρα Μπακογιάννη, τα λάθη μάλλον αποκλείονται. 

Ο επιχειρηματίας ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μια σκόπιμη ενέργεια από πλευράς της Υπουργού Εξωτερικών που κατόρθωσε να επηρεάσει την δικαιοσύνη, για την οποία η Κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει η κόρη του Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, έχει πολλές φορές καλέσει τους αντιπάλους της αλλά και τους πολίτες να την εμπιστευθούν και να την αφήσουν να κάνει το έργο της. 

Από την ώρα που έγινε γνωστή η συγκεκριμένη υπόθεση μέσω της ανακοίνωσης που εξέδωσε η MIG μέχρι και αργά χθες το απόγευμα, δεν υπήρξε καμία επίσημη τοποθέτηση ούτε από την επιφανή πολιτικό ούτε από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές.

Ωστόσο, ο μέσος πολίτης συνεχίζει να αναρωτιέται πώς ένας τόσο ισχυρός παράγων όπως ο Ανδρέας Βγενόπουλος, βρίσκεται σε μια τόσο μειονεκτική θέση έναντι της δικαιοσύνης. Αν ο Βγενόπουλος  για τον οποίο ο πολίτης πιστεύει ότι έχει δύναμη και προσβάσεις δεν αντιμετωπίζεται επί ίσοις όροις από τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας, τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που ο ίδιος έπρεπε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του απέναντι σε κάποιον ισχυρότερο;

Δεν πρόκειται μόνο για μια επίδειξη ισχύος ενός κράτους που αδυνατεί να σεβαστεί τους πολίτες του, αλλά και για ένα χτύπημα κάτω από τη μέση στην αξιοπιστία της ήδη πολύ πληγωμένης Δικαιοσύνης. Αν η γραφειοκρατία και οι καθυστερήσεις των ατέρμονων δικαστικών αγώνων απασχολούν τους επιχειρηματίες και αποτρέπουν μεγάλο μέρος των πιθανών επενδύσεων, η διακριτική μεταχείριση υπέρ αυτού που θεωρητικά πρέπει να εγγυάται την ανεξαρτησία της και την επικαλείται όποτε τα πράγματα «στριμώχνονται» διαλύει κάθε έννοια διαφάνειας και διώχνει τους επενδυτές με πολύ βίαιο τρόπο.