ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 14:57

Του Γ. Αγγέλη

Στους "διαδρόμους" του κτηρίου – αστερία της Κομισιόν, αλλά και στο απέναντι νέο "διάφανο” κτήριο του Συμβουλίου, τα τελευταία 24ωρα, όπου η συζήτηση έχει σημείο αναφοράς τις εξελίξεις για τη διαπραγμάτευση στο ελληνικό πρόγραμμα, η "εικόνα” είναι μία χωρίς παραλλαγές:  

"Ο χρόνος εξαντλείται. Αν δεν υπάρξει έστω και επί της αρχής συμφωνία μέχρι το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, τότε ξεχάστε τις προσδοκίες για μία ομαλή εξέλιξη στο ελληνικό πρόγραμμα...".

Πράγματι οι πληροφορίες απ' όλες τις πλευρές κινούνται συντονισμένα σ' αυτή την κατεύθυνση και προσδιορίζουν –όπως διαβεβαιώνουν κοινοτικά στελέχη εμπλεκόμενα στη διαπραγμάτευση– με ακρίβεια το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα εξελιχθεί η συζήτηση σήμερα στη συνάντηση του EWG, που θα διαπιστώσει τις δυνατότητες ή μη, για συμφωνία στις 20/2. 

Οι τελευταίες δηλώσεις του κ. Σόιμπλε, πολύ προσεκτικά διατυπωμένες ώστε να μη έρχονται σε σύγκρουση με τις ήδη συμφωνημένες αποφάσεις στο Eurogroup του περασμένου Μαΐου, συμβάλουν και τροφοδοτούν αυτό το κλίμα, όπως άλλωστε και οι διευκρινίσεις της κας Λαγκάρντ.

Χαμηλές προσδοκίες σήμερα

"Δεν μπορούν να λυθούν σε αυτό το επίπεδο τα ζητήματα της διαπραγμάτευσης" αναφέρουν κύκλοι του οικονομικού επιτελείου, απαντώντας σε ερώτημα για το τι περιμένουμε σήμερα από το EWG

Χαρακτηριστικό των προσδοκιών είναι και ότι σύμφωνα με πηγές του ΥΠΟΙΚ, ο κ. Χουλιαράκης που εκπροσωπεί συνήθως τη χώρα στο ΕWG, αποφασίστηκε κατόπιν συνεννόησης με τον Τόμας Βίζερ να εκπροσωπηθεί από τον αντικαταστάτη του κ. Π. Νικολαϊδη. Όπως αναφέρουν οι ίδιες πηγές ο αναπληρωτής ΥΠΟΙΚ, θα δώσει σήμερα το απόγευμα διάλεξη στο LSE Hellenic Observatory.

Το πλαίσιο και οι δύο πλευρές 

Ο στόχος είναι σαφής και δεν είναι καινούργιος: να αποδεχθεί η ελληνική πλευρά τον "κοινό τόπο” των απαιτήσεων Βερολίνου και ΔΝΤ, δηλαδή τη νομοθετική δέσμευση για μέτρα μετά το τέλος του ελληνικού προγράμματος (2018) που θα εξασφαλίζουν είτε στην ευρωπαϊκή εκτίμηση, είτε σε εκείνη του ΔΝΤ, την επίτευξη των στόχων της συμφωνίας του Μαΐου. Την οποία έχει υπογράψει από τότε η ελληνική κυβέρνηση. 

Τα μέτρα αυτά αφορούν στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης (μείωση αφορολόγητου), εξορθολογισμό δαπανών του ασφαλιστικού συστήματος (μείωση της προσωπικής διαφοράς στις ισχύουσες συντάξεις) και περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και... ενέργειας. 

Η Αθήνα έχει με διάφορες "διαρροές” επιβεβαιώσει ότι θα μπορούσε να μπει σε μία τέτοια συζήτηση, αν μαζί με όλα αυτά τεθεί στο τραπέζι και η συγκεκριμενοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους που επίσης έχει συμφωνηθεί από τον Μάιο να ενεργοποιηθεί μετά το 2018. 

Γιατί; Γιατί αν υπάρξει δέσμευση σ' αυτά, τότε:  

•    αφενός το ΔΝΤ είναι υποχρεωμένο να αξιολογήσει την αποτελεσματικότητά τους στην βιωσιμότητα του χρέους και να αρχίσει την συζήτση επιστροφής στο πρόγραμμα 
•    αφετέρου η ΕΚΤ νομιμοποιείται να δρομολογήσει την συζήτηση για την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, με τις προσδοκώμενες συνέπειες στο κόστος χρηματοδότησης τραπεζών και επιχειρήσεων. 

Αυτό είναι το "πλαίσιο” της σημερινής συζήτησης. Και το περιβάλλον των "απειλών” και της έντασης μέσα στο οποίο θα αρχίσει αυτή η συζήτηση κάθε άλλο παρά καινούργιο είναι. 

Έχει υπάρξει το 2010, όταν ήταν να συμφωνηθεί το πρώτο πρόγραμμα, είχε χτυπήσει "κόκκινο” η ένταση και απειλές στα τέλη του Οκτώβρη του 2012 πριν καταλήξει στην συμφωνία, είχε αγγίξει τα όρια της "ρήξης” στα τέλη του 2013 αρχές του 2014 πριν το Eurogroup ανάψει το πράσινο φως για τις σαλαμοποιημένες εκταμιεύσεις (λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές). 

Το είχαμε σε εκδοχή παρατεταμένης διάρκειας το 2015 μέχρι τον Αύγουστο, είχαμε την επανάληψή του πριν από την συμφωνία του Μαΐου του 2016 και λίγο μετά με την "σαλαμοποίηση” της Α αξιολόγησης για να διευκολυνθούν οι πληρωμές του Ιουνίου – Ιουλίου στην ΕΚΤ. 

Και το έχουμε και πάλι ...σήμερα. 

Οι διαφορές κάθε φορά και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν εν μέρη αλλάζουν, αλλά το "μοντέλο” παραμένει σταθερά το ίδιο... Όπως και η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων.