Του Γ. Αγγέλη

Τα τελευταία 24ωρα - μαζί και απόψε το βράδυ - στις Βρυξέλλες επιχειρείται η αναβίωση μίας παραλλαγής της συμφωνίας που είχε γίνει τον Νοέμβριο του 2012, για να ξεμπλοκάρει το ελληνικό πρόγραμμα. 

Και τότε, όπως και τώρα, οι βασικοί διαπραγματευτές ήταν από τη μία, η ευρωπαϊκή πλευρά της Τρόικας τότε, των "Θεσμών" τώρα, και από την άλλη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Η μαγική φόρμουλα που είχε τότε επιλεγεί σαν σημείο συμφωνίας, ήταν ότι η Ευρωζώνη θα αναλάβει την ευθύνη για τη μελλοντική διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους (με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα πετύχει δημοσιονομικά πλεονάσματα) και το ΔΝΤ, από την πλευρά του, θα νομιμοποιήσει την αξιολόγηση βιωσιμότητας του χρέους, συμμετέχοντας χρηματοδοτικά σ' αυτό. 

Η φόρμουλα εκείνη είχε, βέβαια, και μία άλλη προϋπόθεση, η οποία είχε υλοποιηθεί από την Άνοιξη του ίδιου χρόνου: Το περιβόητο PSI, το οποίο είχε ήδη υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τις αντοχές και την εμπιστοσύνη δύο κεντρικών πυλώνων επιβίωσης της χώρας, του τραπεζικού συστήματος και του ασφαλιστικού συστήματος. 

Όπως είναι γνωστό, πρωτογενή πλεονάσματα υπήρξαν και μάλιστα πρόωρα, αλλά η ανάληψη της ευθύνης βιωσιμότητας του χρέους ποτέ δεν έγινε. 

Και αυτό αποτελεί το βασικό επιχείρημα, με το οποίο το ΔΝΤ αμφισβητεί και δυσπιστεί σήμερα απέναντι στις πραγματικές προθέσεις της Ευρωζώνης, πέραν της πραγματικής αμφισβήτησης για το εάν η Ελλάδα μπορεί να πιάσει τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων που προβλέπονται την τριετία 2016 - 2018.  

Η νέα συμφωνία που επιδιώκεται τώρα, υπό την ασφυκτική πίεση του ευρωπαϊκού προσφυγικού προβλήματος, έχει και πάλι δύο βασικά προβλήματα που συνδέονται, από κάθε άποψη, με τις δύο "ζημιές" που άφησε πίσω της η συμφωνία του 2012: Τράπεζες και ασφαλιστικό. 

Και τα δύο μαζί συνθέτουν, για το ΔΝΤ, τους λόγους αδυναμίας της Ελλάδας να πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους που προβλέπει η αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου. 

Η Ελλάδα, σύμφωνα με το ΔΝΤ, (με τα προβλεπόμενα μέτρα) δεν μπορεί να πιάσει τους στόχους αυτούς και να διασφαλίσει έτσι τη βιωσιμότητα του προγράμματος πληρωμών του χρέους, παράλληλα με την εξυπηρέτηση της χρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος τα επόμενα χρόνια. 

Γι' αυτό, το ΔΝΤ απαιτεί να πάρει την απάντηση για τη "βιωσιμότητα" από τους ευρωπαϊκούς "Θεσμούς" (εξ ού και η δημοσιοποίηση της περιβόητης επιστολής Τόμσεν). 

Αν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν μπορούν να δώσουν αυτήν τη διασφάλιση, τότε θα πρέπει η Ελλάδα να βρει τρόπο να πληρώσει, υπερδιπλασιάζοντας τα "μέτρα" (με δραματικές περικοπές στο ασφαλιστικό), κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες και κάτω από την ασφυκτική πίεση των προβλημάτων από το προσφυγικό πρόβλημα, μοιάζει απολύτως αδύνατο τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά...

Μπορεί να βρεθεί μία "λύση" με τη λογική του Νοεμβρίου του 2012; 

Αυτό το ερώτημα θα επιχειρήσουν να απαντήσουν στο αποψινό "δείπνο" οι δύο πλευρές των επικεφαλής των "Θεσμών", Ευρωπαίοι και ΔΝΤ. 

Και αν δεν το καταφέρουν θα το μεταθέσουν στους πολιτικούς "προϊσταμένους" τους, την ερχόμενη Δευτέρα, αφού προηγουμένως "ανάψουν" τα τηλέφωνα μέσα στο Παρασκευο-Σαββατοκύριακο.      

Οι "ιδέες" που υπάρχουν, προς το παρόν, αφορούν κυρίως στο να βρεθεί μία φόρμουλα, με την οποία το ΔΝΤ να συμβιβασθεί με τη λογική της αποδοχής μιας μεταβατικής περιόδου εφαρμογής του ασφαλιστικού προγράμματος περικοπών, που έχει προτείνει η Αθήνα, για τρία έως και πέντε έτη. 

Παράλληλα αναζητείται μία διαφορετική και περισσότερο "αγοραία" φόρμουλα στη διαχείριση των "κόκκινων δανείων", για την οποία η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) νοιάζεται περίπου όσο και το ΔΝΤ.

Στο τέλος όμως το ΔΝΤ, για να υπάρξει συμφωνία, θα πρέπει να βγει από τη συμφωνία αυτή με σαφείς αποδείξεις - στα χαρτιά τουλάχιστον - ότι θα υπάρξει στο τρίτο πρόγραμμα "εγγυητής". 

Και μάλιστα, περισσότερο αξιόπιστος από ότι ήταν εκείνος της συμφωνίας του Νοεμβρίου του 2012. Διαφορετικά, συμφωνία δεν θα υπάρξει.     

Διαβάστε ακόμη:

Βερολίνο: Nα εφαρμοστεί ο, τι έχει συμφωνηθεί για Ελλάδα