Του Γ. Αγγέλη 

Η στάση των  "Θεσμών" απέναντι στο σχέδιο των κυβερνητικών προτάσεων ασφαλιστικού - φορολογικού είναι αρνητική στην "αρχιτεκτονική" βάση της προσέγγισής της για την κατανομή των βαρών μεταξύ φορολογούμενων και ασφαλισμένων.  

Η "αρχιτεκτονική" του σχεδίου της Κυβέρνησης για την κάλυψη των στόχων της πρώτης αξιολόγησης, κακώς έχει θεωρηθεί ότι έχει την έγκριση των "Θεσμών" και ότι αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει την ταχεία ολοκλήρωσή της. 

Διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες, μετά το τέλος της πρώτης επίσκεψης στην Αθήνα, υποστηρίζουν ότι η λογική των προτάσεων της κυβέρνησης παραμένει αντίθετη από εκείνη με την οποία έχει οριοθετηθεί το τρίτο μνημόνιο. 

Και η "απόλυτη" διαφορά έχει να κάνει με το πως η Κυβέρνηση βλέπει την κατανομή της επιβάρυνσης μεταξύ ασφαλισμένων και φορολογούμενων (σ.σ. βλέπε αναλυτικό ρεπορτάζ "Κεφάλαιο" 6/2, σελ. 10).

Η Κυβέρνηση σύμφωνα με τους κοινοτικούς παραμένει δέσμια της λογικής αύξησης των φόρων και περιορισμού της μείωσης των δαπανών, ενώ η "λογική" των δεσμεύσεων του τρίτου Μνημονίου παραμένει εκείνη της περικοπής των δημόσιων δαπανών και περιορισμού των φορολογικών πιέσεων. 

Η διαφορά αυτή θεωρείται ως ουσιώδης και δύσκολα θα μπορούσε να καλυφθεί με διορθωτικά μέτρα. Εξ ού και η φημολογία ότι η διαδικασία της πρώτης αξιολόγησης είναι πιθανό πλέον να κρατήσει πολύ περισσότερο από όσο και οι δύο πλευρές θα ήθελαν, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ανησυχία, λόγω και του διαρκώς επιδεινούμενου διεθνούς περιβάλλοντος μέσα στο οποίο θα υπάρξει αυτή η καθυστέρηση.

Τελευταία βέβαια στη δύσκολη αυτή εξίσωση, στην οποία οι στόχοι δημοσιονομικής προσαρμογής από την πλευρά της κυβέρνησης στηρίζονται σε λύσεις από την πλευρά των φόρων (τελών, κ.λ.π.) ενώ από την πλευρά των "Θεσμών" υπάρχει επιμονή στην πλευρά των περικοπών δημοσίων δαπανών (εφάπαξ, κ.λ.π.), έχει εμπλακεί εκ των πραγμάτων και το προσφυγικό θέμα. Η νέα άγνωστη "μεταβλητή" είναι το πως το ΔΝΤ θα εντάξει αυτή τη μεταβλητή στο συνολικό πρόβλημα. Προς το παρόν το μοναδικό γνωστό στοιχείο είναι ότι το ΔΝΤ "προσθέτει" δημοσιονομική επιβάρυνση της τάξης των 0,27% του ΑΕΠ ετησίως λόγω του προσφυγικού. Και η "λογική" του ΔΝΤ είναι ότι η ελληνική οικονομία τόσο στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα όσο και μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να "παράγει" πρωτογενή πλεονάσματα τόσο μεγάλα που να μπορούν να καλύψουν την εξυπηρέτηση των μελλοντικών υποχρεώσεων για το ασφαλιστικό και το χρέος ταυτόχρονα. 

Και θέτει το δίλημμα – προς το παρόν τουλάχιστον – ότι ή η κυβέρνηση θα μειώσει τις άμεσες και μελλοντικές δαπάνες για το ασφαλιστικό ή η ευρωζώνη θα δεχθεί να πληρωθεί με λιγότερα χρήματα για τις μελλοντικές υποχρεώσεις του χρέους. 

Υπάρχει βέβαια και μία άλλη "λύση" αυτή του συνδυασμού των δύο προηγούμενων λύσεων, ήτοι περικοπής δαπανών για ασφαλιστικό και ταυτόχρονη – πραγματική –μείωση των δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους. 

Η κόκκινη γραμμή στο πως θα κατανεμηθεί η προσαρμογή δαπανών ασφαλιστικού και χρέους είναι το πραγματικό πεδίο "διαπραγμάτευσης" και σ΄ αυτό σαφώς η "αρχιτεκτονική" μιας συμφωνίας δεν υπάρχει ακόμα στον ορίζοντα...