Ευθέως κατά των συνδικαλιστών βάλλει ο πρόεδρος του ΟΤΕ κ. Παναγής Βουρλούμης σε ομιλία του στην Ημερίδα με τίτλο "Επανιδρύοντας τον δημόσιο τομέα", τορπιλίζοντας έτσι περισσότερο τις διμερείς σχέσεις της ηγεσίας του οργανισμού με τους συνδικαλιστές.

Βεβαίως, κατά πολλούς τα λόγια του κ. Βουρλούμη έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα σε ό,τι αφορά τη γενικότερη στάση της κυβέρνησης έναντι των συνδικαλιστών και των συνθηκών εργασίας στις ΔΕΚΟ, καθώς παλαιότερα, οι "τομές" του προέδρου του ΟΤΕ αποτέλεσαν πιλότο για τις γενικότερες αλλαγές, ενώ είναι γνωστό ότι ο ισχυρός άνδρας του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών χαίρει της προσωπικής εκτίμησης του Πρωθυπουργού, διατηρώντας παράλληλα αγαστή συνεργασία και με τον Υπουργό Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη.

Ο κ. Βουρλούμης δεν διστάζει να ονοματίσει τα προβλήματα και πλέον αναμένονται οι αντιδράσεις. Παρομοιάζει τις ΔΕΚΟ (γενικότερα όπως λέει και όχι μόνο τον ΟΤΕ) με ένα πλοίο, και μάλιστα κρουαζιερόπλοιο. "Το πλοίο έχει πρώτη θέση αλλά και θέση καταστρώματος και όλες τις ενδιάμεσες" επισημαίνει ο κ. Βουρλούμης και συνεχίζει: "Η πλοιοκτήτρια εταιρεία διαθέτει σωσίβια για μερικούς, αλλά όχι για όλους. Άλλοι πληρώνουν εισιτήριο και άλλοι ταξιδεύουν δωρεάν. Στο πλοίο μας λοιπόν την πρώτη θέση και μάλιστα λουξ την έχουν καταλάβει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πλήρωμα ή επιβάτες; Δύσκολο να πει κανείς. Πληρώνονται καλά για να ταξιδεύουν αμέριμνα, έχουν και ειδικά προνόμια, εξασφαλίζουν καμπίνα και για τα παιδιά τους. Αν είναι τυχεροί το καράβι ΔΕΚΟ αποτελεί σκαλοπάτι για το υπερωκεάνιο πολυτελείας της Βουλής".

Στη συνέχεια ο κ. Βουρλούμης γίνεται οξύτερος. "Μία ΔΕΚΟ μεσαίου μεγέθους μπορεί να συντηρεί αρκετούς απ’ αυτούς αλλά οπωσδήποτε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Στην τουριστική θέση όμως ο χώρος είναι ελαστικός και σχεδόν απεριόριστος. Όνειρο του κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, ιδίως της ανύπαντρης, είναι να ναυτολογηθεί πλήρωμα σε μια ΔΕΚΟ. Καλός και τακτικός μισθός, επιδόματα, σίγουρη δια βίου δουλειά, σύνταξη νωρίς. Συνθήκες ζωής στο κρουαζιερόπλοιο καλλίτερες και πιο σίγουρες από τα σαπιοκάραβα της γραμμής, π.χ. την Δημητρούλα. Και το πιο σπουδαίο, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα πληρώματα στασίασαν, έδιωξαν τους επιβάτες και κάθισαν αυτά στην τουριστική θέση. Η ζωή εκεί είναι άνετη και η πίεση για μια θέση ακαταμάχητη. Όσο κι αν προσπαθεί το λιμεναρχείο να τον περιορίσει ο αριθμός του πληρώματος αυξάνεται συνέχεια, μέχρι που κρέμονται σαν μαϊμούδες από το ξάρτια".

Το κείμενο της ομιλίας του είναι ακόμη πιο περιγραφικό στη συνέχεια. Ο Πρόεδρος του ΟΤΕ συνεχίζει: "Εκτός από το τακτικά ναυτολογημένο πλήρωμα υπάρχουν και οι έκτακτοι και συμβασιούχοι ναύτες και καμαρότοι, αυτοί που πήδηξαν μέσα στο καράβι συνήθως στις παραμονές κάποιων εκλογών. Αυτοί πάνε κατάστρωμα και σκοπός μοναδικός της ζωής τους έχει γίνει να πάρουν κι αυτοί το φυλλάδιο και να περάσουν στην τουριστική θέση.

Υπάρχουν τέλος και οι λαθρεπιβάτες. Γι’ αυτούς δεν μπορεί κανείς να μάθει πολλά γιατί είναι καλά κρυμμένοι. Μπορεί και να μην βρίσκονται καθόλου μέσα στο πλοίο ΔΕΚΟ αλλά να έχουν τρυπώσει κάπου στη στεριά, ίσως σε κάποιο πολιτικό γραφείο, για παράδειγμα. Αλλά θα ρωτήσει κάποιος – και οι επιβάτες τι έγιναν; εκείνοι που πλήρωσαν εισιτήριο πού είναι; Αυτούς τους έχουν κατεβάσει στ’ αμπάρια, στοιβαγμένους και τους πάνε και τους φέρνουν όπως θέλουν.

Το κρουαζιερόπλοιο ΔΕΚΟ ταξιδεύει για το βόλεμα και τέρψη του πληρώματος, η μεταφορά και εξυπηρέτηση των επιβατών είναι δευτερεύουσα και συμπωματική υπόθεση. Αναγκαίο κακό ας πούμε, και κάποιος τέλος πάντων πρέπει να πληρώνει.

Στη γέφυρα ο καπετάνιος καπνίζει το τσιμπούκι του και ατενίζει με τα κιάλια τον ορίζοντα. Που και που στρέφει το βλέμμα του και προς την κουβέρτα αλλά αμέσως αποστρέφει τα μάτια του με βδελυγμία. Η θέση του μακρινού ορίζοντα τον ηρεμεί. Δίνει πορεία στον τιμονιέρη, "κρατήσου μακριά από τις ξέρες των αποφάσεων, άφησε το καράβι να πηγαίνει με τα ρεύματα, οδήγα το μακριά από λιμάνια που παραμονεύει η επιθεώρηση κι ο νηογνώμονας. Τι γυρεύεις; να μας πιάσουν χωρίς πιστοποιητικά, με υπεράριθμους; Κυρίως απέφευγε τις φουρτούνες, μόλις ακούσεις στο δελτίο μποφόρ ζήτα απαγορευτικό και άραξε κάπου ήσυχα μέχρι να περάσουν.

Η πλοιοκτητρία εταιρεία δεν θέλει φασαρίες. Γι’ αυτό μας έβαλαν εδώ και τα αφεντικά τα ψηφίζει το πλήρωμα. Λοιπόν προσοχή, τι κι αν το καράβι έχει πάρει κλίση, τι και αν τελειώνουν τα καύσιμα, τι κι αν σε κάποια φουρτούνα μπορεί να μπατάρουμε; Αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις πρέπει να τις αποδιώχνουμε, άλλωστε τ’ ακούμε αυτά χρόνια και κούτσα κούτσα το καράβι αρμενίζει, μπάζει αλλά κι οι αντλίες δουλεύουν, έχουμε τους επιβάτες, να τρομπάρουν.

Άντε να καβατζάρουμε και τον επόμενο κάβο – εκλογές – και μετά βλέπουμε. Η θάλασσα αρρωσταίνει αλλά δεν πεθαίνει, το ίδιο και η Ελλάδα".

Στ. Ζαχαρός