Του Σταμάτη Ζαχαρού

Έκδηλος ήταν ο πανικός της Κυβέρνησης όλες τις προηγούμενες ημέρες, μετά την σαφή πρόθεση των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ να εμποδίσουν με κάθε τρόπο οποιαδήποτε αλλαγή στο υφιστάμενο μονοπωλιακό καθεστώς της ΔΕΗ. Τουλάχιστον τρεις υπουργοί φρόντισαν να τοποθετηθούν για το θέμα, επιχειρώντας να λειτουργήσουν πυροσβεστικά και έδωσαν απαντήσεις σε διάφορα θέματα, όχι όμως και στο επίμαχο, φροντίζοντας με τον τρόπο αυτό να μην ταράξουν τους ευερέθιστους συνδικαλιστές αλλά ούτε και να προβούν σε δηλώσεις που αργότερα μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ κατά τη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση με την τρόικα.

Τα δεδομένα είναι δύο για την κυβέρνηση. Πρώτον, η Ε.Ε. έχει ζητήσει μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη να απελευθερωθεί η αγορά ενέργειας. Μάλιστα βλέποντας τη διαχρονική αδυναμία των κυβερνήσεων να υλοποιήσουν τη συγκεκριμένη κοινοτική οδηγία, υποδεικνύει την πώληση μονάδων. Δεδομένου ότι η Ε.Ε. είναι ένας από τους δανειστές μας, η μη συμμόρφωση μπορεί να απειλήσει την εύρυθμη καταβολή των δόσεων. Άλλωστε η συγκεκριμένη οδηγία μπορεί να γίνει απαιτητή από το μνημόνιο με παράρτημα που μπορεί να συμπεριληφθεί ανά πάσα στιγμή. 

Το δεύτερο δεδομένο είναι οι σκληροτράχηλοι συνδικαλιστές της Επιχείρησης που ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουν καταστήσει σαφές με τον τρόπο τους ότι θέλουν να έχουν ουσιαστικό –αν όχι τον πρώτο– λόγο στη διοίκηση της Επιχείρησης.  Ο πρόεδρος του σωματείου Νίκος Φωτόπουλος ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Παρά ταύτα έχει εκφράσει την άποψή του για το μνημόνιο και βεβαίως έχει διαμηνύσει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε πόντο από την κόκκινη γραμμή που έχει χαράξει. Ποια είναι η γραμμή; Καμία αλλαγή!

Έτσι η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να διαχειριστεί μια αδιέξοδη κατάσταση. Όποια πλευρά και αν επιλέξει θα αντιμετωπίσει τρομερές συνέπειες από την άλλη. Αυτός είναι ο λόγος που οι υπουργοί έσπευσαν να καθησυχάσουν τους συνδικαλιστές. Το σλόγκαν είναι ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πουλήσει τη ΔΕΗ ή να μειώσει το ποσοστό της κάτω από 51%. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιο θέμα δεν ετέθη. Αυτό που ετέθη είναι η πώληση μονάδων προκειμένου να προχωρήσει με γρήγορα βήματα στην απελευθέρωση. Σε αυτό το ερώτημα ουδείς υπουργός –ή άλλος κυβερνητικός– απάντησε. Το μόνο που κάνουν είναι να κερδίζουν χρόνο, ουσιαστικά «πετώντας την μπάλα στην κερκίδα». 

Τα καίρια λοιπόν ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει η κυβέρνηση είναι επίσης δύο. Πρώτον τι σκοπεύει να κάνει σχετικά με την απελευθέρωση της αγοράς. Θα τηρήσει τους όρους του μνημονίου ή όχι; Ανάλογα με την απάντηση, γεννώνται δύο νέα ερωτήματα. Αν επιλέξει να μην κοντραριστεί με τους συνδικαλιστές, τι δρόμο θα διαλέξει γνωρίζοντας ότι απειλείται η καταβολή της τρίτης δόσης; Θα βάλει τη χώρα σε νέες περιπέτειες; Αν επιλέξει τη σύγκρουση με τους συνδικαλιστές και την εφαρμογή του μνημονίου, πώς θα αντιμετωπίσει τις λυσσαλέες αντιδράσεις του –για πολλούς– σκληρότερου σωματείου και της αντιπολίτευσης που θεωρείται περίπου βέβαιο ότι θα προσφέρει πολιτική κάλυψη; Θα προχωρήσει ξανά σε επιστράτευση-φαρσοκωμωδία δημιουργώντας νέα προβλήματα στους επαγγελματίες και τα νοικοκυριά;

Ερμηνεύοντας τις μέχρι τώρα κινήσεις της κυβέρνησης, μπορεί κανείς να υποθέσει –και μόνο να υποθέσει καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου αποφεύγει να τοποθετηθεί– ότι δεν θα έρθει σε κόντρα με την τρόικα. Είναι άλλωστε καιρός να προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές και η επίδειξη πυγμής είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει πολύτιμο όπλο για τη δύσκολη συνέχεια. Προς το παρόν κερδίζει χρόνο, το παράθυρο ευκαιρίας όμως είναι μικρό –μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Έτσι αμέσως μετά τα «μπάνια του λαού» θα δείξει τις προθέσεις της με όποιες παρενέργειες μπορούν να επιφέρουν...