Η σχέση Ελλάδας και Ισραήλ δεν είναι παραχώρηση ούτε χάρη. Δεν χτίστηκε από λόμπι, ούτε εξαρτάται από κυβερνήσεις. Είναι αποτέλεσμα αμοιβαίας κατανόησης, γεωστρατηγικής ανάγκης για σύγκλιση και κοινής ιστορικής εμπειρίας επιβίωσης κρατών που είναι περιτριγυρισμένα από εχθρούς. Δεν είναι "παραδοσιακή" σχέση, ακριβώς γιατί για δεκαετίες, το ελληνικό κράτος είχε παγιδευτεί στα σοσιαλιστικά κατάλοιπα του αντιδυτικού ρομαντισμού. Από τα φλερτ με την Φατάχ, τις αγκαλιές με τον Καντάφι, ως τις φωτογραφίες με τον μαντηλοφόρο Αραφάτ. Όχι επειδή το Ισραήλ έφταιγε, αλλά επειδή η ελληνική εξωτερική πολιτική ζούσε για χρόνια σε ένα ιδεολογικό hangover ύστερα από την Μεταπολίτευση.

Σήμερα όμως, η εικόνα έχει αλλάξει. Το Ισραήλ δεν είναι απλώς σύμμαχος. Είναι σοβαρός και συμπαραστάτης εταίρος, σε μια πολύ δύσκολη γειτονιά. Και η Ελλάδα έχει την υποχρέωση, όχι μόνο το συμφέρον, να προστατεύει αυτήν την σχέση σαν κόρη οφθαλμού. Όχι για τα τουριστικά έσοδα. Αλλά για τη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου, για την ελευθερία και την δημοκρατία, για τη συμμαχία απέναντι στον αναθεωρητισμό. Και κυρίως για να μη γίνει η Ελλάδα ξανά θέατρο ψευτοεπαναστατικών εξάρσεων εναντίον ενός κράτους που υπερασπίζεται την ύπαρξή του απέναντι στην τρομοκρατία.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το μπαράκι της Διδότου που δέχθηκε επίθεση επειδή "έκανε το λάθος" να δέχεται Ισραηλινούς πελάτες; Τους τουρίστες που τραμπουκίστηκαν στην Ομόνοια επειδή φορούσαν εβραϊκά σύμβολα; Τους συγγραφείς που τους πέταξαν έξω από εκδήλωση στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, με τους "αντιεξουσιαστές" να φωνάζουν για σιωνιστές, σα να γύρισε ο καιρός στον Μεσαίωνα; 

Η ντροπή της χώρας όμως, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Το πραγματικό ζήτημα είναι η υποκρισία. Ο ίδιος "προοδευτικός" που δακρύζει για τους Παλαιστίνιους, δεν λέει κουβέντα για την ίδια τη Χαμάς που λεηλατεί την ανθρωπιστική βοήθεια. Όχι, αυτό δεν είναι προπαγάνδα του Ισραήλ. Είναι δηλώσεις του Μαχμούντ Αμπάς. Από τις 2 Μαΐου 2025, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής καταγγέλλει επίσημα ότι συμμορίες της Χαμάς λεηλατούν τις αποθήκες με τρόφιμα, στερώντας από τον λαό της Γάζας την τελευταία ίσως ελπίδα του. Κι όχι μόνο αυτό: ο ίδιος ο Αμπάς τους θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνους για τη δυστυχία του πληθυσμού και ζητά ρητά τον αφοπλισμό, την αποστράτευση και την απομάκρυνση όλων των μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης.

Και πώς απαντάει η Δύση; Με ανακοινώσεις ισοπέδωσης. Λες και δεν έχει σημασία ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο. Λες και είναι το ίδιο ένα κράτος που προειδοποιεί με φυλλάδια πριν επιχειρήσει, με μια συμμορία φανατικών που εκτελεί ομήρους και παγιδεύει παιδικά νοσοκομεία. Το Ισραήλ βομβαρδίζει στρατιωτικούς στόχους που η Χαμάς έχει κρύψει κάτω από σχολεία. Δεν το λέει η Μοσάντ, το λένε δορυφορικές εικόνες και καταγεγραμμένα ντοκουμέντα. Το Ισραήλ προσπαθεί να δημιουργήσει έναν μηχανισμό ασφαλούς διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας, με συμμετοχή τρίτων. Η Χαμάς κλέβει τις προμήθειες, τις εμπορεύεται στη μαύρη αγορά και τις χρησιμοποιεί για να εξαγοράζει πίστη.

Το Ισραήλ, παρά τα λάθη του, είναι το μοναδικό κράτος στον πλανήτη που προειδοποιεί στους εχθρούς του για το πού και πότε θα χτυπήσει, ακριβώς για να προστατεύσει τους αθώους. Και ποια είναι η απάντηση; Η Χαμάς να κλείνει τις εξόδους, να τους κρατά ως ανθρώπινες ασπίδες, να τους κρύβει πάνω από αποθήκες πυραύλων και τούνελ διοίκησης.

Η αλήθεια δεν είναι άβολη. Είναι απλώς καθαρή, πονάει και ξεμπροστιάζει την υποκρισία της Αριστεράς που βλέπει μόνο τους αιμοσταγείς… "μαχητές της ελευθερίας".

Πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ένα σαφές δίλημμα: θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι Δημοκρατίες μπορούν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους; Ή παραδινόμαστε στον ψευτοανθρωπισμό που χαϊδεύει τρομοκράτες στο όνομα της "αντίστασης";

Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παριστάνει την ουδέτερη. Πρέπει να στηλιτεύει τις ακραίες κινήσεις, αλλά δεν μπορείς να χτίζεις στρατιωτικές συνεργασίες με το Ισραήλ, να βασίζεσαι στην τεχνογνωσία του για την κυβερνοασφάλεια, να συζητάς κοινά ενεργειακά σχήματα στην Ανατολική Μεσόγειο, και την ίδια στιγμή να αφήνεις συμμορίες να χτυπούν πολίτες του στους δρόμους σου. Δεν γίνεται να έχεις την Χάιφα σύμμαχο στο Αιγαίο και να επιτρέπεις στους κουκουλοφόρους να την διαπομπεύουν στα Εξάρχεια.

Η Ελλάδα και το Ισραήλ δεν είναι απλώς σύμμαχοι. Είναι δύο κράτη που ξέρουν τι σημαίνει να επιβιώνεις με το ένα μάτι στον εχθρό και το άλλο στη συνείδησή σου. Αν αυτή η συμμαχία χαθεί από ανοησία, ανοχή ή φόβο, το κόστος δεν θα το πληρώσει μόνο η Ιερουσαλήμ. Θα το πληρώσουμε κι εμείς. Με απομόνωση, με στρατηγική αδυναμία, με μια κοινωνία που δεν θα ξέρει να ξεχωρίσει τον αντισημίτη από τον φιλειρηνιστή.

Ήρθε η ώρα να το πούμε καθαρά: Όποιος στοχοποιεί Ισραηλινούς στην Ελλάδα, δεν κάνει πολιτική. Κάνει (πληρωμένη;) δουλειά τρίτων. Και μάλιστα ιδιαίτερα επιζήμια και επικίνδυνη για την χώρα. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση σανού, από αδαείς και ανιστόρητους!

Πέτρος Λάζος  
petros.lazos@capital.gr