Οι σημερινές συγκεντρώσεις για το φρικτό δυστύχημα των Τεμπών θα έπρεπε να αποτελούν αποκλειστικά μνημείο απόδοσης σεβασμού, ασφυκτικό κάλεσμα για τη δικαίωση της μνήμης των νεκρών και να έχουν καθολική συμμετοχή. Δυστυχώς, κάποιοι κατάφεραν να τις μετατρέψουν σε σκηνή προσωπικής και κομματικής προβολής. Ένα γεγονός που είναι και απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο.

Προσωπικά αδυνατώ να είμαι εκεί για τους παρακάτω λόγους:

Δεν έγιναν ποτέ αντίστοιχες εκδηλώσεις για τα 5 θύματα του δυστυχήματος στα Τέμπη του 1999, τα 4 θύματα της πυρκαγιάς της Marfin Bank το 2010, τους 27 πνιγμένους της Μάνδρας το 2017 και τους 104 νεκρούς της πυρκαγιάς στο Μάτι. Δεν υπήρξε καν ο στοιχειώδης σεβασμός να προστεθεί η δική τους μνήμη σε αυτήν των αδικοχαμένων παιδιών στα Τέμπη. Παρότι όλοι υπήρξαν θύματα του ίδιου κράτους, της ασυνειδησίας και της αβελτηρίας του!

Στο χρονικό διάστημα των τελευταίων μηνών διεξάγεται σε δεύτερο βαθμό η δίκη των κατηγορουμένων για το Μάτι. Μιας τραγωδίας για την οποία αποδεδειγμένα υπήρξε συγκάλυψη τόσο πολιτικών, όσο και ποινικών ευθυνών! Μέσω της Βουλής και της ψήφισης ενός Ποινικού Κώδικα που αποτελούσε ντροπή για το πολιτικό σύστημα και τη χώρα. Η δίκη αυτή, όμως, δεν απολαμβάνει ούτε το 1/10 της δημοσιότητας που δίδεται στα Τέμπη. Είναι σχεδόν σαν να μην διεξάγεται στην Ελλάδα αλλά στην… υποσαχάρια Αφρική!

Στις προηγούμενες συγκεντρώσεις υψώθηκαν πανό που ζητούσαν να απαλλαγούν ο σταθμάρχης και οι υπόλοιποι φυσικοί αυτουργοί, καταργώντας κάθε έννοια λογικής και δικαίου και προσβάλοντας τη νοημοσύνη όσων αποδίδουν σεβασμό στα θύματα οποιουδήποτε εγκλήματος και υπογραμμίζοντας τους πραγματικούς στόχους όλων αυτών που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούν τον πόνο των συγγενών.

Εδώ και 2 χρόνια που έχει συμβεί το δυστύχημα, έχουν κατηγορηθεί για πολλά και διάφορα όλοι όσοι είχαν κάποια σχέση με το δυστύχημα, εκτός της πλέον αρμόδιας αρχής, της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ)! Η οποία, κατά νόμο αποτελεί τη μόνη αρμόδια για τον έλεγχο της εύρυθμης λειτουργίας των σιδηροδρόμων σε όλη τη χώρα. Αλλά αντιμετωπίζεται σαν να μην έχει την παραμικρή σχέση με τον σιδηρόδρομο και την λειτουργία του, σαν να έχει αρμοδιότητα τη… ναυσιπλοΐα!

Έχει επιτραπεί να κυκλοφορούν τα διάφορα πσεκασμένα (sic). Με αποτέλεσμα, να ασχολούμαστε με μπούρδες αντί να περιμένουμε το αποτέλεσμα μιας τεκμηριωμένης έρευνας και τη στοιχειοθέτηση συγκεκριμένου κατηγορητηρίου για φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Τώρα που υπάρχει το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, ξέρουμε, (δεν υποψιαζόμαστε, δεν μυρίζουμε τα νύχια μας στηριγμένοι σε φήμες και διαρροές, ΞΕΡΟΥΜΕ) ότι μόνο για το μπάχαλο που περιγράφεται για τα πρώτα 24ωρα στον τόπο της τραγωδίας, θα πρέπει κάποιοι να δικαστούν για βαριά εγκληματική αμέλεια και πάρα, μα πάρα, πολλοί να πάνε σπίτι τους μόνιμα! Τουλάχιστον! Και μέσα από αυτό [το πόρισμα] προκύπτουν δεκάδες άλλες κατηγορίες ευθυνών που πρέπει να αποδοθούν.

Έχουν ριχτεί οι πάντες να κατηγορούν την κυβέρνηση για συγκάλυψη με αερολογίες, σοφιστείες και φήμες και χωρίς κανένας να προσδιορίζει τι ή/και ποιος καλύπτεται. Αυτή η παραφιλολογία και η αοριστία που προκαλεί, έχει σαν αποτέλεσμα σχεδόν κανείς να μην ασχολείται με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που αφορά τις τεράστιες κρατικές ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων. Ευθύνες που βαραίνουν τόσο την παρούσα, όσο και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Για την απαράδεκτη κατάσταση που επέτρεψε στους φυσικούς υπαίτιους του δυστυχήματος να διαπράξουν τα αλλεπάλληλα λάθη που οδήγησαν στο συμβάν (πάνω από 10 παραβάσεις πρωτοκόλλων ασφαλείας σημειώνονται στο πόρισμα που δημοσιοποιήθηκε εχθές), για την παντελώς απαράδεκτη αναλογία επενδυτικής δαπάνης ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής (ΕΕ €170.000, Ελλάδα €20.000), την εξοργιστικά χαμηλή αναλογία εργαζομένων ανά χιλιόμετρο σιδηροδρόμου (Ευρώπη 2 άτομα, Ελλάδα 0,5) και πολλά, πολλά ακόμη.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν αλλά θα μπορούσαν να παραβλεφθούν, με δεδομένο το πρωτοφανές του γεγονότος, τον φόρο τιμής και τον σεβασμό που όλοι οφείλουμε τόσο στους αδικοχαμένους νεκρούς, όσο και στους συγγενείς τους. Είναι όμως καταφανές πως αυτά έχουν σχεδιαστεί, δημιουργηθεί και εργαλειοποιηθεί από κάποιους, οι οποίοι έχουν θέσει τους δικούς τους χαμερπείς προσωπικούς, οικονομικούς και πολιτικούς στόχους. Και αυτοί οι κάποιοι, είναι επίσης προφανές, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να τους πετύχουν. 

Πράγμα που σημαίνει πως εάν π.χ. αποφασίσουν ότι οι 57 νεκροί δεν επαρκούν για να πετύχουν αυτούς τους στόχους, δεν θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να κάνουν όσα πρέπει για να αυξηθεί ο αριθμός τόσο, όσο πιστεύουν ότι χρειάζεται. Αν διαφωνείτε, δεν έχετε παρά να δείτε όλες τις αφίσες πολιτικών κομμάτων, πολιτικών και ακροαριστεροδεξιών γκρουπούσκουλων, που προτρέπουν στη συμμετοχή στα συλλαλητήρια και τους "στόχους" που θέτουν για αυτήν την συμμετοχή. Μιλούν ακόμη και για ανατροπή της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης δημοκρατικά και θεσμικά εκλεγμένης!

Εάν επιτρέψουμε, σαν κοινωνία, να συμβεί κάτι τέτοιο, θα έχει καταλυθεί η δημοκρατία πλήρως και απόλυτα. Κι αυτή είναι μία πιθανότητα, με την οποία προσωπικά δεν επιθυμώ να έχω την παραμικρή σχέση και θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου για να πάψει να υφίσταται, ακόμη και σαν σκέψη σε αρρωστημένα μυαλά!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr