Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα τείνει πλέον να εξελιχθεί σε πολιτική φαρσοκωμωδία. Δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος, δεν υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από συνθήματα, fake news και έναν δήθεν "αντισυστημισμό" που πουλάει επανάσταση με το ‘να χέρι και κρατάει γερά το κατεστημένο, με το άλλο. Η αριστερά παίζει το γνωστό παραμύθι της "λαϊκής καταπίεσης", τη στιγμή που ήταν η πρώτη που υπέγραψε τα μνημόνια και έκανε business με τους "ολιγάρχες" που υποτίθεται ότι πολεμάει. Η δεξιά των δεξιών από την άλλη, έχει μετατραπεί σε θίασο θεωριών συνωμοσίας, βουτηγμένο στη γραφικότητα και το λαϊκισμό, λες και η πολιτική αντιπαράθεση είναι ριάλιτι για views στο YouTube.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε έριχνε δακρυγόνα κατά της τρόικας και μιλούσε για την "κυριαρχία του λαού", δεν έχει βρει ακόμα το θάρρος να παραδεχτεί ότι ήταν η δική του κυβέρνηση που έκανε την πιο ταπεινωτική kolotoumba στην ιστορία της ελληνικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα προσπαθεί να στήσει αντιπολιτευτική ατζέντα ανακυκλώνοντας τις ίδιες κούφιες ατάκες, λες και ζούμε στο 2012. "Οι πλούσιοι που πίνουν το αίμα του λαού", "η ελίτ που μας καταπιέζει", "η κυβέρνηση που εξυπηρετεί συμφέροντα". Την ίδια ώρα, στα οικονομικά του κόμματος επικρατεί χάος, τα στελέχη τους αναζητούν ρόλο και κάθε φορά που προσπαθούν να χτυπήσουν την κυβέρνηση, το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκθέτουν τη δική τους απόλυτη ανικανότητα. Το αποκορύφωμα; Η πρόταση δυσπιστίας για τα Τέμπη, την ώρα που δεν έχει καν ολοκληρωθεί η έρευνα της Δικαιοσύνης. Μια πρόταση που προφανώς δεν έχει στόχο να αποκαλύψει την αλήθεια, αλλά να εκμεταλλευτεί μια εθνική τραγωδία για κέρδος μερικών λεπτών παραπάνω στις ειδήσεις.

Αν η αριστερά είναι σε μόνιμη πολιτική παράκρουση, η δεξιά των δεξιών έχει καταφέρει να την ξεπεράσει σε παραλογισμό. Οι "πατριώτες" που καταγγέλλουν προδότες από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να αρθρώσουν δύο προτάσεις χωρίς να βουτήξουν πατόκορφα στη γραφικότητα. Για αυτούς, η Ελλάδα κυβερνάται πάντα από σκοτεινά κέντρα, οι εκλογές είναι πάντα "στημένες", το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν "σαμποτάζ" και η όποια κυβέρνηση μόνιμα "ξεπουλάει τη χώρα". Και όλα αυτά χωρίς καμία απόδειξη, χωρίς κανένα στοιχείο, μόνο με ατάκες που παίζουν καλά στα social media και ένα κοινό που διψάει για ιστορίες με δράκους, παραμύθια με αρκούδες και προδοσίες.

Ουσιαστική πολιτική πρόταση από αυτά τα κόμματα δεν υπάρχει. Παρουσιάζουν απλά μια διαρκή αλλά έωλη καταγγελία, έναν ασταμάτητο αλλά πλήρως ατεκμηρίωτο πολιτικό οδυρμό, χωρίς την παραμικρή ρεαλιστική λύση.
Και επειδή η πολιτική αστειότητα στην Ελλάδα δεν έχει τέλος, ήρθε και η "σοβαρή" κεντροαριστερά να δώσει ερείσματα και να κερδίσει αντισυστημική αίγλη από τον Ρουβίκωνα για να συμπληρωθεί το σκηνικό. Η ομάδα που παριστάνει τον αυτόκλητο τιμωρό του κατεστημένου, έκρινε ότι η λύση για τα Τέμπη βρίσκεται στο ντου στο σπίτι του νεοεκλεγέντος Προέδρου της Δημοκρατίας. Έτσι, στηριγμένοι στο πασοκικό παραμύθι "δεν ξέραμε και δεν μας είπαν", οι επαναστάτες του καναπέ πέταξαν τρικάκια, φώναξαν συνθήματα και αποχώρησαν έχοντας πείσει (ποιον ακριβώς;) ότι υπερασπίζονται τη δικαιοσύνη.

Από τη μία η κυβέρνηση τους καταγγέλλει ως επικίνδυνους φασίστες, από την άλλη η αντιπολίτευση καταδικάζει "μεν", αλλά βρίσκει ευκαιρία να κατηγορήσει την κυβέρνηση για τοξικότητα. Κανείς δεν μιλάει για την ουσία: ότι οι παραστάσεις του Ρουβίκωνα δεν είναι τίποτα άλλο από πολιτικά show για κατανάλωση από τα social media, τα οποία βολεύουν τόσο την αντιπολίτευση όσο και το κυβερνητικό αφήγημα περί ασφάλειας (σημ. για την… αβρή επίσκεψη στον κύριο Τασούλα προσήχθησαν 5, δεν κρατήθηκε ΚΑΝΕΙΣ!).

Το πρόβλημα βεβαίως είναι ότι, ανεξαρτήτως πλευράς που κρατά την σκηνή, αυτή η κακοστημένη παράσταση πιάνει. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας προτιμά να ακούει εύκολες εξηγήσεις παρά να βλέπει την πραγματικότητα. Θέλει κάποιον να του πει ότι όλα είναι στημένα, ότι για όλα φταίνε "οι άλλοι" και ότι η λύση είναι τόσο απλή που μόνο οι "προδότες" δεν την εφαρμόζουν. Και έτσι η αντιπολίτευση, αντί να λειτουργεί ως σοβαρός θεσμικός έλεγχος της εξουσίας, πέφτει στην παγίδα και μετατρέπεται σε τσίρκο για αφελείς.

Αληθινός αντισυστημισμός σημαίνει να λες αλήθειες, όχι να πουλάς παραμύθια. Σημαίνει να προτείνεις λύσεις, όχι να πετάς λάσπη. Σημαίνει να ασκείς ουσιαστική πολιτική, όχι να παίζεις θέατρο για τους χαχόλους. Σημαίνει να κάνεις αντιπολίτευση με επιχειρήματα και προτάσεις, όχι με πσεκασμούς και παραληρήματα επιπέδου διαδικτυακής σέχτας. Όλα τα υπόλοιπα είναι φθηνός τσαρλατανισμός! 

Προφανώς η Ελλάδα δαύτον, αν και τον έχει πληρώσει πανάκριβα, ακόμη δεν τον έχει χορτάσει! Όπως όμως μας δίδαξε το 2015, αν ο ψηφοφόρος έχει να διαλέξει ανάμεσα στον αυθεντικό λαϊκισμό και τον ιμιτασιόν, θα πάρει πάντα τον πρώτο.

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr