Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει τον Κωνσταντίνο Τασούλα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί ένα στρατηγικό βήμα που αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία της κυβέρνησης για τον θεσμό και την πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας. Η επιλογή αυτή, πέρα από την πρακτική της διάσταση, αναδεικνύει τη σημασία της θεσμικής σταθερότητας και της ενότητας, όπως αυτές νοούνται στη σύγχρονη πολιτική σκηνή και οριοθετούνται από τις σημερινές πολιτικές ανάγκες.

Ο κύριος Τασούλας, με τη μακρόχρονη εμπειρία του ως Πρόεδρος της Βουλής, διαθέτει χαρακτηριστικά που συνάδουν απόλυτα με τη θεσμική προσέγγιση της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Είναι ένας πολιτικός με δοκιμασμένη ικανότητα στη διαχείριση κρίσεων και στην τήρηση των συνταγματικών διαδικασιών. Η θητεία του ως Πρόεδρος της Βουλής χαρακτηρίστηκε από συνέπεια και την ικανότητα να διατηρεί την ισορροπία σε ένα πολωμένο πολιτικό περιβάλλον. Αυτό τον καθιστά μια ασφαλή επιλογή για έναν θεσμό που παραμένει συμβολικός, αλλά θεμελιώδης για τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας.

Η επιλογή αυτή συνδέεται άμεσα με την ευρύτερη στρατηγική του Πρωθυπουργού, που επιδιώκει να διατηρήσει τον θεσμό εντός του πλαισίου του, χωρίς να δημιουργούνται περιθώρια για έντονες πολιτικές παρεμβάσεις ή διαμάχες. Στην Ελλάδα, η αντίληψη για τον ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει εξελιχθεί σε έναν θεσμό που λειτουργεί περισσότερο ως εγγυητής της συνταγματικής τάξης παρά ως δυναμικός παίκτης στο πολιτικό πεδίο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιλέγοντας τον Τασούλα, εδραιώνει αυτή τη θεώρηση, προτάσσοντας τη θεσμική συνέχεια έναντι οποιασδήποτε προσπάθειας πολιτικής ανανέωσης μέσω του αξιώματος.

Η μη επανεκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου, αν και ιστορική μιας και η πρώην πρόεδρος του ΣτΕ είναι η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε τη θέση, υπογραμμίζει την ανάγκη για μία περισσότερο στιβαρή αλλά και πολιτική Προεδρία. Παρότι η θητεία της χαρακτηρίστηκε από θεσμική σταθερότητα, η έλλειψη έντονης δημόσιας παρουσίας της απομάκρυνε τη συζήτηση για το αν θα έπρεπε να παραμείνει στο αξίωμα. Η απόφαση του Πρωθυπουργού να μην προτείνει την επανεκλογή της, δείχνει την επιθυμία του να συνδέσει τον θεσμό πιο άμεσα με την πολιτική πραγματικότητα.

Επιπλέον, η επιλογή του Τασούλα εξυπηρετεί την ανάγκη για εσωτερική πολιτική συνοχή εντός της Νέας Δημοκρατίας. Ο Τασούλας, ως έμπειρο και αναγνωρισμένο στέλεχος του κόμματος, ενισχύει την ενότητα εντός της παράταξης, σε μια περίοδο που απαιτείται η μέγιστη δυνατή σταθερότητα. Η υποψηφιότητά του έχει λιγότερες πιθανότητες να προκαλέσει αντιδράσεις εντός του κόμματος, ενώ παράλληλα αντανακλά τη γενικότερη τάση της κυβέρνησης να αποφεύγει πολιτικά ρίσκα.

Η πρόταση αυτή όμως, δεν στερείται επικρίσεων, όπως είναι φυσικό. Από την πλευρά της αντιπολίτευσης, υπάρχουν ενστάσεις ότι η επιλογή του Τασούλα είναι στενά κομματική και δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη για έναν πιο ευρύ θεσμικό συμβολισμό. Όπως επίσης ότι η περιορισμένη κοινωνική απήχηση Τασούλα ενδέχεται να μειώσει την ευρύτερη αποδοχή της Προεδρίας, που σε αρκετές περιπτώσεις έχει λειτουργήσει ως σύμβολο ενότητας για τον λαό και την χώρα. Αλλά όταν μιλάμε για έναν Πρόεδρο της Βουλής εκλεγμένο τρεις φορές με εξαιρετικά μεγάλους αριθμούς ψήφων, αυτά τα επιχειρήματα ακούγονται και είναι κούφια και κενά περιεχομένου.

Παρά τις ενστάσεις, είναι σαφές ότι η επιλογή του Τασούλα εναρμονίζεται με τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, όπου η εκτελεστική εξουσία εστιάζεται στον Πρωθυπουργό και η Προεδρία της Δημοκρατίας παραμένει ένας σταθεροποιητικός θεσμός. Ο κύριος Τασούλας, με την εμπειρία και την αποδεδειγμένη θεσμική του προσήλωση, μπορεί να λειτουργήσει ως ο ιδανικός εκφραστής αυτής της θεώρησης, παρέχοντας συνέχεια και σταθερότητα χωρίς να υπερβαίνει τον συνταγματικά καθορισμένο ρόλο του.

Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη αναδεικνύει τη δέσμευσή του να διατηρήσει τη θεσμική ισορροπία και την κυβερνητική σταθερότητα, επιλέγοντας έναν υποψήφιο που εγγυάται την ασφάλεια και τη συνέπεια. Ωστόσο, η επιλογή Τασούλα δεν είναι απλώς μια ουδέτερη θεσμική κίνηση. Αντιθέτως, σηματοδοτεί μια στροφή σε πιο παραταξιακά πολιτικά χαρακτηριστικά, όπου η Προεδρία ενσωματώνεται αρμονικά στη συνολική στρατηγική της κυβέρνησης. 

Μέσα από τη συγκεκριμένη πρόταση, ο Pρωθυπουργός δείχνει ότι επενδύει σε έναν Πρόεδρο που θα λειτουργεί ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου πολιτικής συνοχής, αναδεικνύοντας ξανά τη σημασία της πολιτικής, με την κλασική έννοια του όρου. Ταυτόχρονα, δείχνει πως αναπροσανατολίζει την ευρύτερη πολιτική του γραμμή στα κελεύσματα των καιρών. Κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο όλων. Σίγουρα σημαντικότερο από οποιοδήποτε πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά του!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr