Η νίκη της πραγματικής και ξεκάθαρα φασιστικής "AfD" (Alternative für Deutschland - Εναλλακτική για την Γερμανία) στην Θουριγγία και η δεύτερη θέση στην (πολύ σημαντικότερη πολιτικά) Σαξονία, σηματοδοτούν το τελευταίο  στάδιο μιας διαδικασίας που εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μιας διαδικασίας που δείχνει ολοκάθαρα ότι οι κοινωνίες, αργά αλλά σταθερά, ξεχνούν όσα συνέβησαν πριν από ογδόντα τόσα χρόνια και δεν διστάζουν να παίξουν κορώνα γράμματα, ελευθερίες και δικαιώματα που για να κερδηθούν, χρειάστηκαν ποτάμια αίμα και εκατομμύρια νεκροί.

Τα πρώτα καμπανάκια χτύπησαν πολλά χρόνια πριν, όταν οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες νομιμοποίησαν φασιστοειδή τύπου Κούνεν, Λεπέν και Μπόσι και επέτρεψαν να κηρύσσονται ελεύθερα το μίσος και η διχόνοια που η συγκεκριμένη ιδεολογία πρεσβεύει. Δεν χρειάστηκαν πολύ περισσότερα από το πέρασμα του χρόνου, την άνοδο του ομοϊδεάτη Πούτιν στην εξουσία και την λήθη των κοινωνιών για τα αποτρόπαια εγκλήματα των προπατόρων τους, ώστε να μετατραπούν αυτοί ή οι διάδοχοί τους σε σημαίνοντα μέλη του πολιτικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη. Το επόμενο βήμα φυσικά δεν μπορούσε να είναι άλλο από την διεκδίκηση της εξουσίας. 

Αυτό ξεκίνησε με την οικογένεια Λεπέν στην Γαλλία και έφθασε μέχρι και την πραγματοποίηση του Brexit στην Μεγάλη Βρετανία. Παρά τα ιδιαίτερα ηχηρά μηνύματα όμως, όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ήταν μέχρι χθες καθησυχαστικοί. Προτάσσοντας το παράδειγμα της Γαλλίας, ενώ π.χ. ο Όρμπαν κερδίζει αλλεπάλληλες θητείες και τα φιλοευρωπαϊκά ή/και τα πραγματικά φιλελεύθερα κόμματα χάνουν συνεχώς έδαφος, απέναντι στους σχηματισμούς που δημιουργούν ακραίοι λαϊκιστές. Τόσο της ακροδεξιάς (κυρίως), όσο και της ακροαριστεράς!

Ήρθε όμως η ώρα να συνειδητοποιήσουν ότι, εδώ και αρκετά χρόνια, υφίστανται σημαντικότατες διαστάσεις απόψεων ανάμεσα σε αυτό που οι πολίτες θέλουν και εκείνου που οι πολιτικοί προσπαθούν να υλοποιήσουν. Και η δικαιολογία πως "αυτά που ζητούν πολίτες είναι επικίνδυνα", "οδηγούν σε σκοτεινά μονοπάτια" και όλα τα σχετικά τσιτάτα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό και μόνο αυτό: δικαιολογίες για να μην χάσουν την βολή και την εξουσία τους. 

Όμως η δουλειά των ηγετών είναι ακριβώς αυτή: να δείξουν πως εκείνα που ζητούν οι πολίτες δεν αποτελούν την καλύτερη λύση και να ηγηθούν οδηγώντας σε ζυμώσεις και κοινές συνισταμένες που θα ενώσουν, θα συνθέσουν και θα βελτιώσουν. Προσφέροντας ουσιαστικές λύσεις και εναλλακτικές στα προβλήματα και τις αγωνίες του μέσου Ευρωπαίου.

Διαφορετικά θα δουν τους διάφορους Βίλντερς, Χέκε, Βάιντελ, Λεπέν κ.λπ., να κάνουν  πάρτι. Με πρώτα θύματα αυτούς τους ίδιους και επόμενους στην σειρά την Δημοκρατία, την Ελευθερία και εμάς τους πολίτες.

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr