Μέσα σε 24 ώρες, δύο (μέχρι τότε) βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, o Παύλος Πολάκης και η Έλενα Ακρίτα αντιμετώπισαν άλλα πρόσωπα, με τρόπο σκαιό, αισχρό και απόλυτα κατακριτέο. Ο πρώτος μάλιστα το έκανε στον χώρο του Κοινοβουλίου, προς μια απλή πολίτη που απλά έκανε τη δουλειά της. Ο τρόπος του ήταν τόσο απαίσιος που ανάγκασε τη συνάδελφο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αθηνά Λινού να ζητήσει συγνώμη για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του, με δάκρυα στα μάτια!!!

Λίγο αργότερα, ο Πολάκης διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, με εντολή του αρχηγού του…

Το όλον σκηνικό προβληματίζει. Όχι τόσο για τις συμπεριφορές οι οποίες, τουλάχιστον όσον αφορά τη λαϊκίστικη πλευρά του πολιτικού φάσματος, είναι σε έναν σημαντικό βαθμό αναμενόμενες έως και προβλεπόμενες. Αλλά για την αδικαιολόγητα μεγάλη προσοχή που η κοινή γνώμη τους αφιερώνει.

Αν διαβάζει κανείς συχνά ξένα έντυπα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είτε ευρέως γνωστά, είτε λιγότερο, θα παρατηρήσει πως ο κύριος όγκος των ρεπορτάζ, των σχολίων και της αρθρογραφίας γενικότερα, επικεντρώνεται στην κυβέρνηση και πολύ λιγότερο στην αντιπολίτευση. Στην Ελλάδα δυστυχώς, η κατάσταση βρίσκεται στο ακριβώς αντίθετο άκρο.

Αυτό έχει ως κυριότερη αιτία τη σειρά αλλεπάλληλων, άλλοτε διεθνών και άλλοτε τοπικών, κρίσεων και δικαιολογείται από τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης όταν και επέλεξαν  το προσωπικό και κομματικό κέρδος, μέσω λαϊκισμών αντί μιας υπεύθυνης θέσης προς όφελος της χώρας. Αυτό, σε συνδυασμό με την τρομερή στρατηγική υπεροχή Μητσοτάκη, τα έχει μετατρέψει σε μικρές ομάδες που θυμίζουν περισσότερο θεατρικά μπουλούκια μιας άλλης εποχής με τους μισούς ηθοποιούς να τσακώνονται για το ποιος θα είναι ο… "θιασάρχης", παρά σύγχρονα πολιτικά κόμματα.

Όλα αυτά τα, άλλοτε ευτράπελα και άλλοτε τραγικά, που συμβαίνουν στα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι πραγματικά τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα σε εθνικό επίπεδο και τόσο μα τόσο γελοία, εκτός τόπου, χρόνου και κοινωνίας. Επομένως είναι φυσικό επακόλουθο να αποσπούν την προσοχή της κοινής γνώμης, ως ένα είδος διασκέδασης, μία (σχεδόν) καθημερινή νότα χαλάρωσης από τα προβλήματα της πραγματικής ζωής. 

Για να το πούμε απλά, όλα όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στον χώρο της αντιπολίτευσης, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ψυχαγωγία. Μέχρι εδώ καλά. Είναι και απόλυτα λογικό, αν θέλετε.

Επειδή όμως πλέον οι κρίσεις έχουν γίνει μια συνεχής πραγματικότητα και απαιτούνται προτάσεις και λύσεις, μήπως έφτασε η ώρα να αλλάξει λίγο το κέντρο της προσοχής μας; Μήπως είναι καλύτερα για όλους μας να μην απασχολεί πλέον τόσο πολύ, ποιος θα διαδεχθεί τον Ανδρουλάκη; Ή ποιον θα διώξει σήμερα ο Κασσελάκης; Μήπως ήρθε η ώρα να αδιαφορήσουμε για τα αστεία πρόσωπα και να επικεντρωθούμε στο πόσες και ποιες θα μπορούσαν να είναι οι λύσεις στα προβλήματα;

Γιατί, όπως όλα δείχνουν, πάνω στο γέλιο, το καλαμπούρι και τον αποτροπιασμό για τον κάθε παλαβό που πήρε ανάποδες για τον τρόπο που τον κοιτά μια υπάλληλος, ξεχάσαμε ποιος συνταγματικά κυβερνά τη χώρα και πρέπει να μας απασχολεί, πρώτιστα. Όπως και ποιες ακριβώς από τις πρακτικές της αντιπολίτευσης αξίζουν και πρέπει να απολαμβάνουν της προσοχής μας.

Η πολιτική δεν είναι καλαμπούρι, τσαμπουκάδες και lifestyle. Η πολιτική είναι αυτό που διαμορφώνει τις ζωές τις δικές μας, της οικογένειάς μας και των αγαπημένων μας. Υπό αυτό το πρίσμα οφείλουμε και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr