Το απροσδόκητο του αποτελέσματος των πρόσφατων ευρωεκλογών, έχει προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού σκηνικού. Όχι αδικαιολόγητα, μιας και τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, άλλο λίγο, άλλο πολύ, βρέθηκαν εκτός προκαθορισμένων στόχων. Η κυβερνητική παράταξη, αν και κέρδισε την πρώτη θέση με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, υπέστη καθίζηση 4,8 μονάδων συγκριτικά με την προηγούμενη ευρωκάλπη και σε καμία περίπτωση δεν πλησίασε τον στόχο του 33%, που είχε καθορίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός!

Στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ήττα ήταν ακόμη περισσότερο διακριτή. Δεν επιτεύχθηκε κανένας  στόχος, από τους πάμπολλους που είχαν τεθεί και η εσωστρέφεια ξεκίνησε σχεδόν με την οριστικοποίηση των αποτελεσμάτων. Φυσικά, από το πανηγύρι δεν θα μπορούσε να λείψει το ΠΑΣΟΚ το οποίο, παρότι σημείωσε αύξηση ποσοστών, δεν κατόρθωσε για μία ακόμη φορά να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να κερδίσει τη δεύτερη θέση και τον τίτλο της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό προφανώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει αποδεκτό από τους σε στερητικό σύνδρομο και διψασμένους για εξουσία, πρασινοφρουρούς.

Μετά από μια τόσο κακή εκλογική παρουσία στην κάλπη, θα περίμενε κάποιος πως τα κομματικά στελέχη θα αντιλαμβάνονταν ότι οι λόγοι που οδήγησαν σε ένα τόσο φτωχό αποτέλεσμα, είναι πολύ βαθύτεροι από μια απλή δυσαρέσκεια και εδράζονται σε πολιτική ένδεια. Με φυσιολογικό επακόλουθο τη σχετική αυτοκριτική και στη συνέχεια την επικέντρωση στην προσπάθεια σχεδιασμού και υλοποίησης στρατηγικών παραγωγής πολιτικής. Χωρίς επικοινωνιακά περιτυλίγματα και χωρίς οποιεσδήποτε προσπάθειες κρυψίματος πίσω από δάχτυλα…

Τζάμπα θα περίμενε αν και όποιος περίμενε! Στη μεν αντιπολίτευση επιδόθηκαν στο, προσφιλέστατο στην Αριστερά είναι η αλήθεια, σπορ της υπονόμευσης της ηγεσίας  και του μηδενισμού της, με την εσωστρέφεια να έχει πρωτοκαθεδρία τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο ΠΑΣΟΚ. 

Στον πρώτο βέβαια, οι κινήσεις έχουν μία κάποια λογική μιας και ο Στ. Κασσελάκης είναι εμφανές ότι έχει στο μυαλό του ένα κόμμα που θα προσιδιάζει με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ. Μια τέτοια μορφή κόμματος όμως, απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε προ Stephanos, είτε μετά. Οπότε η αναμπουμπούλα, οι καρατομήσεις και το… τζέρτζελο, ήταν αναμενόμενα ως έναν βαθμό. Όχι όμως  στις διαστάσεις που φαίνεται να λαμβάνει και οπωσδήποτε όχι τόσο επικεντρωμένο σε πρόσωπα αντί πολιτικών.

Τα ίδια και χειρότερα στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, όπου όλοι πλέον βάλουν κατά πάντων και γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος με την παραμικρή αφορμή κι ευκαιρία. Αν και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όποιος δεν περίμενε ότι σε πιθανή αποτυχία για τη δεύτερη θέση, ο Ν. Ανδρουλάκης θα θεωρούνταν "τελειωμένος" και θα έμπαινε στο στόχαστρο όλων, μάλλον δεν ξέρει και πολλά από τον τρόπο λειτουργείας του πάλαι ποτέ "κραταιού ΠΑΣΟΚ".

Την ίδια ώρα, η Νέα Δημοκρατία έδειξε αρχικά ότι πράγματι είχε πάρει το μήνυμα της ευρωκάλπης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματοποίησε έναν (σχετικά αιφνιδιαστικό) ανασχηματισμό και το σχήμα να δείχνει ότι υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθούν ριζικές αλλαγές και να δούμε ενδιαφέρουσες, νέες πολιτικές από την κυβέρνηση. Δυστυχώς, η συνέχεια απογοητεύει. Μόλις προχθές πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και τα 98 από τα 100 "παράπονα", "υποδείξεις" και "νουθεσίες" αφορούσαν τη μη τοποθέτηση συγκεκριμένων προσώπων στη θέση άλλων, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των τοποθετήσεων ήταν ξεκάθαρο πως είχαν σχεδιαστεί μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο προσωπικής στρατηγικής του ομιλητή - παραπονούμενου!!! Είναι ζήτημα εάν ακούστηκαν περισσότερες από 5 απόψεις που αφορούσαν πραγματικά προβλήματα στην κυβερνητική πορεία του τελευταίου χρόνου και δεν στόχευαν σε προσωπικό κέρδος…

Είναι πραγματικά λυπηρό και αποκαρδιωτικό. Δεν μπορεί το έτος 2024 να επικεντρώνεται μία μεταρρυθμιστική κυβέρνηση να μην εστιάζει στις πολιτικές και την παρουσίασή τους αλλά σε πρόσωπα, σχεδόν αποκλειστικά. Και το ίδιο ισχύει και για τους συναδέλφους τους της αντιπολίτευσης. Εάν το μόνο που αντιλαμβάνονται όλοι σαν γενεσιουργό αιτία της περιφρόνησης προς το πολιτικό σύστημα που επέδειξαν οι πολίτες στις ευρωεκλογές είναι τα πρόσωπα, το παιχνίδι έχει χαθεί, πριν καν αρχίσει!

Ή μήπως νομίζετε ότι η τερατώδης αποχή ήταν κάτι άλλο, πέρα από δείγμα περιφρόνησης σαν απάντηση στην ανεπάρκεια πολιτικών και στην περιφρόνηση που θεωρούν ότι δέχονται οι ίδιοι από τους πολιτικούς μετά τις εκλογές του 2023; 

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρίσκονται μοιάζουν να βρίσκονται σε ένα δικό τους σύμπαν και να αποφεύγουν τον προσδιορισμό και την αναγνώριση των, καθ’ όλα υπαρκτών, προβλημάτων. Εάν αυτό δεν αλλάξει άμεσα και ουσιαστικά, έχουμε πολύ δύσκολες ημέρες μπροστά μας. Και σαν χώρα, και σαν κοινωνία!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr