Παραδοσιακά, όταν οι ευρωεκλογές δεν συμπίπτουν με εθνικές, αποτελούν έναν πολύ ήρεμο και χωρίς εντάσεις θεσμό. Η περιλάλητη χαλαρή ψήφος η οποία, εκτός των άλλων, δίνει τη δυνατότητα σε όσους ψηφοφόρους είναι δυσαρεστημένοι από την εκάστοτε κυβέρνηση, να εκφράσουν αυτήν τη δυσαρέσκεια, χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο ή/και κόστος. Μία στάση που πολλοί πολίτες επιλέγουν κατά καιρούς, μιας και δεν "τολμούν" να διακινδυνέψουν μια περίοδο πολιτικής αστάθειας, εκφράζοντας πιο έντονα αλλά και σαφώς πιο επιδραστικά, αυτήν τη δυσαρέσκεια στις εθνικές εκλογές. Τα παθήματα του 2015 έγιναν μαθήματα. 

Λόγω της γενικότερης πολιτικής κατάστασης, με την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη να δεσπόζουν με πρωτοφανείς διαφορές από τους κυριότερους αντιπάλους τους, πολλοί πίστευαν ότι κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και φέτος το καλοκαίρι, στην ευρωκάλπη του Ιουνίου. Δηλαδή  πως οι εκλογές θα απασχολούσαν ελάχιστα και το πολιτικό προσωπικό θα όδευε αργά αλλά σταθερά στη… ραστώνη του Αυγούστου! 

Αμ’ δε! Όσοι είχαν τέτοιου είδους… προσδοκίες, καλά θα κάνουν να τις βγάλουν από το μυαλό τους! Να τις βγάλουν εντελώς! Ύστερα από τις τελευταίες μετρήσεις του Μαρτίου και όσα τις ακολούθησαν, οι πιθανότητες να πάμε στην κάλπη της 9ης Ιουνίου με ηρεμία και γαλήνη, είναι ελάχιστα περισσότερες εκείνων της ανατολής του ηλίου από τη Δύση!

Το πράγμα είναι μάλλον απλό: τα κόμματα της αντιπολίτευσης, βλέποντας πως τα ποσοστά τους παραμένουν εξαιρετικά χαμηλά, παρά τα προβλήματα λειτουργικότητας και επικοινωνίας που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αποφάσισαν πως χρειάζεται να αυξηθεί η πόλωση και να ενταθούν οι ακραίες αντιπαραθέσεις, ώστε να υπάρξει συσπείρωση και φανατισμός των οπαδών τους.
Δεν γνωρίζω εάν το όλο σκεπτικό και ο σχεδιασμός πραγματοποιήθηκαν ανεξάρτητα ή υπήρξαν κάποιου είδους επαφές και συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων αυτών. Σίγουρα οι κινήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ έχουν πάρα πολλά κοινά για να είναι τυχαία αλλά, πέρα από μία παραδοχή του Νίκου Παππά πως υπήρξε συνεννόηση πολλών ημερών για την πρόταση δυσπιστίας, άλλες αποδείξεις δεν υπάρχουν. Κάτι που όμως, πέραν από το αυτονόητο της προσυνεννόησης και της εκ των προτέρων γνώσης του δημοσιεύματος, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. 

Το σημαντικό είναι πως αυτή η στρατηγική θα αποτελούσε μια εξαιρετική επιλογή, εφόσον οι διαφορές από τον πρώτο μετρούνταν στα δάχτυλα τους ενός χεριού. Όταν για να μετρηθούν χρειάζονται τα δάκτυλα των άκρων περισσότερων ανθρώπων από έναν, το τελευταίο που επιζητά ένας πολιτικός με στοιχειώδη εμπειρία και ευφυΐα, είναι η αύξηση της πόλωσης. Διότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως, εάν οι οπαδοί των μικρών κομμάτων πολώνονται μία φορά, αυτοί των κομμάτων εξουσίας πολώνονται πολλαπλάσια. 

Πρόκειται για πολιτικό θεώρημα, αποδεδειγμένο επανειλημμένα. Οι λόγοι πολλοί και, κατά το ήττον ή μάλλον, ευνόητοι. Ξεκινούν από τον απλό εγωισμό του "οι δικοί μου θα νικήσουν" και φθάνουν μέχρι το επιβεβαιωτικό αλλά και αντιδραστικό "δεν θα τους αφήσω να διαταράξουν τη σταθερότητα που τόσο πολύ έψαχνα, όταν κυβερνούσαν αυτοί".

Κι όμως, αυτά τα τόσο εμφανή και συγκεκριμένα, δεν φαίνεται να γίνονται αντιληπτά από τους σημερινούς ηγέτες-φωστήρες της αντιπολίτευσης. Παρ’ όλο που θα μπορούσαν να επιτύχουν τον στόχο του "κοντέματος" της κυβερνώσας παράταξης εύκολα, με υπομονή, επιμονή και έξυπνα στρατηγήματα, απέφυγαν να δουν πέρα από την μύτη τους και αποφάσισαν να κάνουν γιουρούσι. Ένα γιουρούσι που θα κοστίσει σε όλους! Επ’ αυτού μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία.

Με αυτά και με τ’ άλλα (μην έχετε καμία αμφιβολία πως μέχρι τον Ιούνιο θ’ ακούσουμε ΤΑ fake news και θα βιώσουμε ΤΙΣ ακραίες -πολιτικές- καταστάσεις) θα ζήσουμε περισσότερους από δύο μήνες μέσα σ’ εκρηκτική ένταση και τοξικότητα. Σε μια περίοδο που η πλειονότητα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, επιλέγουν τόπο διακοπών.

Πόσο αυτό ευνοεί την χώρα και την πρόοδο της, πόσο θα έπρεπε να επιδιώκεται ή ν’ αποφεύγεται από τις πολιτικές δυνάμεις και πόσο ακριβώς θα μας κοστίσει, θα το αποφασίσετε εσείς. Έχετε αυτές τις 70 ημέρες για να σταθμίσετε όλα τα δεδομένα. Κάντε το σωστά! 

Μήπως και κάποιοι επιτέλους μάθουν! 

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr