Η πρόταση δυσπιστίας κατά μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, αποτελεί έναν θεσμό-κοινοβουλευτικό εργαλείο στα χέρια της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Που συνήθως, πεπεισμένη ότι η (όποια) κυβερνητική παράταξη δεν θ’ αυτοκτονήσει δίνοντας θετική ψήφο στην πρόταση, το χρησιμοποιεί μόνο με έναν πρωτεύοντα (συν ενίοτε κάποιους δευτερεύοντες) στόχο: την έντονη προβολή των θέσεων και στελεχών της, ώστε να αποκομίσει πολιτικά οφέλη! Όχι άδικα ή τυχαία, μιας και όλες οι αντίστοιχες προτάσεις από το 1974 κι ύστερα, έχουν απορριφθεί. Όλες ανεξαιρέτως!

Μέχρι εδώ, όλα κατανοητά! Η πολιτική, όπως τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο, έχει τους κανόνες της! Γραπτούς και άγραφους και προχωρά με βάση αυτούς. Έτσι λειτουργούν οι πραγματικές δημοκρατίες.

Όμως υπάρχει και η λογική! Η οποία καθορίζει τις εκάστοτε επιλογές χρόνου, στρατηγικής κ.λπ. Κι αυτή υποδεικνύει ξεκάθαρα πως η δεδομένη χρονική στιγμή που επιλέχθηκε από την αντιπολίτευση στην παρούσα πρόταση, είναι πλήρως ακατάλληλη. Εβδομήντα ημέρες πριν από κάλπη, δεν κάνεις πρόταση μομφής. Εάν πραγματικά έχεις αδιάσειστα στοιχεία (κι όχι ξαναζεσταμένο… πλιγούρι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που δεν μας αφορά εδώ), τη δρομολογείς και την υλοποιείς λίγες ημέρες πριν τις ευρωεκλογές. Ώστε η ζημιά που θα προκαλέσεις στο πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης, να είναι η μέγιστη δυνατή κι αμέσως πριν την κάλπη. Με άλλα λόγια, φροντίζεις να "χαμηλώσεις" τον αντίπαλο, όσο το δυνατόν περισσότερο και όσο πιο ηχηρά μπορείς, ώστε να χάσει δυναμική και να καταγράψει σημαντικές απώλειες στην κάλπη!

Αυτά, υπό τον όρο ότι είσαι πολιτικός που ενδιαφέρεται για το βέλτιστο στα κοινά και την κοινωνία. Πολιτικός τον οποίον δεν απασχολεί ποσώς η κατάταξη του κόμματός του στις δημοσκοπήσεις ή η προσωπική του κατρακύλα στη δημοφιλία και προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για τη χώρα και τους πολίτες που σ’ εμπιστεύτηκαν.

Δυστυχώς, στην πρόταση που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες τρεις ημέρες, δεν υπήρχε καμία σχετική λογική ή σχεδιασμός. Παρότι, καθ’ ομολογία του κυρίου Νίκου Παππά, υπήρχαν συζητήσεις και προετοιμασία πολλών ημερών, ο θησαυρός αποδείχτηκε άνθρακες. Έγινε μια κίνηση "γιούργια, γιούργια, στον ταβλά με τα κουλούρια" και περαιτέρω αποτέλεσμα ουδέν.  

Γιατί;

Μα επειδή τα κίνητρα ήταν εντελώς λάθος και διότι οι χειριστές της μπάλας, είναι "άσχετοι με το τόπι". Δεν χρειάζεται δε να είναι κάποιος εξπέρ στην πολιτική ανάλυση, για να αντιληφθεί ότι η όλη διαδικασία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια κατεπείγουσα (κι ελαφρώς πανικόβλητη) αντίδραση στην κατακρήμνιση του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, των οποίων τα ποιοτικά ευρήματα, προδιαθέτουν για πολύ χειρότερη συνέχεια. 

Δεν μπορεί να έχουν περάσει τόσο σοβαρά ζητήματα όπως οι υποκλοπές ή ο πολύμηνος πληθωρισμός και να προχωρείς σε πρόταση δυσπιστίας, εκ προοιμίου καταδικασμένη σε απόρριψη, επειδή και μόνο βγήκε ένα δημοσίευμα που δεν παρουσίαζε κανένα νέο στοιχείο. Είναι απλά χαζό και δεν έχει καμία απολύτως λογική εξήγηση. 3-4 εβδομάδες αργότερα θα ήταν κατανοητή κίνηση και θα έδειχνε κάποιον σχεδιασμό και κάποια στόχευση.

Τώρα το μοναδικό που πέτυχε η αντιπολίτευση με τη συγκεκριμένη κίνηση, είναι να δώσει στην κυβέρνηση έξι μήνες ηρεμίας (δεν μπορεί να κατατεθεί άλλη πρόταση πριν περάσει αυτό το διάστημα) και να διασφαλίσει ότι η Νέα Δημοκρατία θα συσπειρώσει το κοινό της και θα καταγράψει σαφώς ψηλότερα ποσοστά από αυτά που προβλεπόταν μέχρι την Κυριακή.

Άδικο έχουν όσοι χαρακτηρίζουν τους Κασσελάκη και Ανδρουλάκη, μεγάλους ευεργέτες του Κυριάκου Μητσοτάκη;  

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr