Με την προεκλογική περίοδο να έχει ξεκινήσει από το Σάββατο αλλά ουσιαστικά να εξελίσσεται εδώ και αρκετούς μήνες, υπάρχει πλέον υπεραρκετός "πλούτος συμβάντων" για να μπορεί κάποιος να δει την πορεία που ακολουθούν τα κόμματα, οι ψηφοφόροι και η όλη κατάσταση.

Οι δημοσκοπήσεις, οι προεκλογικές δηλώσεις και τα προγράμματα των κομμάτων (όπου υφίστανται ουσιαστικά) μας οδηγούν σε μία σειρά από συμπεράσματα. Ας τα δούμε:

Α. Δύσκολα θα βρεθεί κάποια δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας εάν και εφόσον τα κόμματα επιμείνουν στις σχετικές προεκλογικές δεσμεύσεις τους. 

Β. Μοναδική ρεαλιστικά πιθανή δημιουργία κυβέρνησης με ελπίδα σταθερότητας είναι αυτή με τη συμμετοχή Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν γίνεται να ισχύσει, εφόσον έχει ξεκαθαριστεί από την πλευρά της ΝΔ ότι ο κύριος στόχος είναι η αυτοδυναμία, ακόμη και σε δεύτερες κάλπες, εάν χρειαστεί. Ενώ θα πρέπει να θεωρείται εντελώς απίθανο να αποδεχτεί το πρώτο κόμμα, το αίτημα ΠΑΣΟΚ για άλλο πρόσωπο πρωθυπουργό, εκτός του αρχηγού του. 

Γ. Εξάλλου, οι μετρήσεις δείχνουν την  πλειοψηφία των πολιτών να επιθυμεί τη λογική, συνταγματική αλλά και δημοκρατική λύση, του αρχηγού του πρώτου κόμματος  στην κάλπη να αναλαμβάνει την πρωθυπουργία.

Δ. Όλες οι μετρήσεις δίνουν σε κομμουνιστές, ακροδεξιούς, γραφικούς και "παλαβούς", ένα ποσοστό της τάξης  του 20-25%. Αυτό μεταφράζεται σε πλήρη αδυναμία δημιουργίας σταθερής κυβέρνησης εκτός των τριών πρώτων κομμάτων. Τα οποία βέβαια έχουν κι αυτά τη "δόση" τους, από "τρελούς", αλλά σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα και οι ηγεσίες τους βρίσκονται σε σαφείς προσανατολισμούς. Οπότε θα πρέπει να μια minimum σταθερότητα θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, εάν και εφόσον (δείτε και Β.) 

Ε. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί βέβαιο το γενικό αποτέλεσμα καθώς η αποχή φαίνεται να βρίσκεται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα και, σε συνδυασμό με τον υψηλό αριθμό αναποφάσιστων, δεν είναι καθόλου απίθανο να προκύψουν εκπλήξεις. Ειδικά όσο κόμματα σαν το ΜΕΡΑ25 συνεχίζουν τον μηδενιστικό λαϊκισμό του "στάχτη και μπούλμπερη" ("π@τ@ν@ όλα" το λέει η νεολαία)! Αυτό το συγκεκριμένο συμπέρασμα, ας το έχουν υπόψη τους όλοι οι εμπλεκόμενοι που θέλουν να δουν "μηνύματα" να στέλνονται, "θυμούς να εκτονώνονται" και άλλα τέτοια γραφικά! 

Τέλος,. από όλα τα παραπάνω, συν το γεγονός πως όσα λέγονται προεκλογικά περί συνεργασιών, αποδεκτών και μη προσώπων και συμμαχιών κ.λπ., σπάνια τηρούνται μετεκλογικά, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η πιθανότητα να έχουμε αέναες "διαπραγματεύσεις" μεταξύ των τριών πρώτων  κομμάτων είναι πολύ μικρή έως ανύπαρκτη. 

Ταυτόχρονα, αποκλείεται το σενάριο περί αέναων εκλογών ακόμη και εάν θεωρηθεί πως το νυν κυβερνόν κόμμα θα επιμείνει απόλυτα στην αναζήτηση αυτοδυναμίας. Το πιθανότερο είναι ότι μετά και μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, οι δύο από τους τρεις μονομάχους θα βρουν κάποια κοινή συνισταμένη. Είτε με συνεργασία των δύο αυτών, είτε με την "ενίσχυση" κάποιου μικρού κόμματος. 

Στην πρώτη περίπτωση, πιθανότητα ύπαρξης σταθερής κυβέρνησης για ικανό χρονικό διάστημα, είναι σαφώς μεγαλύτερη από κείνη της δεύτερης περίπτωσης. Όμως πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος αναλυτής που γνωρίζει όλο το γίγνεσθαι της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, να δει την οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας κυβέρνηση να επιζεί παραγωγικά για διάστημα μεγαλύτερο των 12, άντε βία 18, μηνών!

Κι αυτό είναι κάτι που κανείς δεν πρέπει να επιθυμεί! Εάν θέλει να δει την χώρα να συνεχίσει και ν’ αυξάνει την πρόοδο που έχει γνωρίσει τα τελευταία χρόνια…

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr