Η επενδυτική βαθμίδα μιας χώρας είναι ένα από τα σημαντικότερα μεγέθη που καθορίζουν την πορεία της οικονομίας της. Η Ελλάδα, ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πριν την υπερδεκαετή κρίση θεωρούνταν χώρα υψηλού αξιόχρεου και είχε μια από τις υψηλότερες αξιολογήσεις. Αλλά μετά το 2009 βρέθηκε στη χαμηλότερη βαθμίδα, αυτήν της τεχνικής χρεοκοπίας! Τα τελευταία χρόνια, η εξαιρετική πορεία και οι αντοχές που έχει επιδείξει η οικονομία, έχουν οδηγήσει στην ανάκτηση του μεγαλύτερου μέρους από το χαμένο έδαφος. Όχι όμως στον βαθμό που θα οδηγούσε και πάλι σε αξιολόγηση ως μία από τις πλέον ασφαλείς προς δανεισμό χώρες.

Η επιστροφή σε επενδυτική βαθμίδα υψηλού αξιόχρεου είναι σημαντική διότι από αυτό εξαρτάται κυρίως το ύψος των επιτοκίων που καθορίζονται από την αγορά, για τον δανεισμό της. Η διαφορά μπορεί να είναι πολύ σημαντική και να μεταφράζεται σε αρκετά δισεκατομμύρια ετησίως. Επίσης, παίζει ρόλο στην επιλογή της χώρας ως προορισμός επενδύσεων, καθώς και για την ποιότητα αυτών των επενδύσεων. Εύκολα λοιπόν γίνεται κατανοητό για ποιο λόγο η κυβέρνηση προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί να επιτύχει την επιστροφή αυτή.

Τους τελευταίους μήνες όμως, το πράγμα έχει ξεφύγει. Αναπτύσσεται μια φιλολογία περί κατάκτησης της βαθμίδας πριν τις εκλογές, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό, μια φιλολογία! Πρόκειται για καθαρή σπέκουλα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα κάτι τέτοιο, η παραμικρή βάση για τέτοιες φιλοδοξίες. Με τις εκλογές να απέχουν λίγες εβδομάδες και χωρίς να είναι γνωστό το τελικό πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί, δεν υπάρχει περίπτωση κανείς σοβαρός επενδυτικός οίκος, να αλλάξει την αξιολόγησή του για την ελληνική οικονομία. Και χρειάζονται τρεις τουλάχιστον οίκοι να το πράξουν, για να αποδεχτούν την αλλαγή η ΕΚΤ και οι αγορές. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό τοπίο.

Ειδικά μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που κλόνισε τη μέχρι τότε παγιωμένη εικόνα των μετρήσεων, οι όποιες πιθανότητες υπήρχαν, εξαϋλώθηκαν. Η τρέχουσα πολιτική αβεβαιότητα είναι σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη προ της 28ης Φεβρουαρίου, και προφανώς αυτή η αύξηση δεν διευκολύνει κανέναν να βαθμολογήσει το αξιόχρεο της χώρας. 

Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσει κανείς ποιος θα είχε συμφέρον να υπάρχει αναμονή για αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, προεκλογικά. Σίγουρα αυτή η αναμονή δεν είναι προς το συμφέρον της κυβέρνησης, καθώς η συνεχής προσμονή χωρίς υλοποίηση κάθε άλλο παρά βελτιώνει την εικόνα της στο εκλογικό ακροατήριο. Κλασική περίπτωση του γνωστού φαινομένου του βοσκού που αστειευόταν φωνάζοντας "Λύκος στο μαντρί, λύκος στο μαντρί!", μέχρι που το θηρίο ήρθε. 

Επίσης, είναι προφανές πως αυτή η συνεχής αναμονή, δεν βοηθά ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση, μιας και οποιαδήποτε συζήτηση για αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας υπό διακυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους τα οικονομικά πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γεγονός το οποίο, κάθε άλλο παρά θετικές συγκρίσεις και συσχετισμούς δημιουργεί στην κοινωνία, απομακρύνοντας τις όποιες ελπίδες θεωρεί πως έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του στην εξουσία.

Ποιος λοιπόν προσπαθεί να δημιουργήσει αδιαφορία για το... θηρίο; Ποιος επιδιώκει να μετατρέψει σε κάτι τετριμμένο, κάτι τόσο σημαντικό όσο η επανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας; Άγνωστο! Προφανώς, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτή τη χώρα, κάποιοι βγάζουν τα απωθημένα τους, σερβίροντας σανό! Πρόκειται άραγε μόνο όμως, για ψυχολογικό… ξαλάφρωμα; Ή υπάρχουν κι άλλου είδους θηρία που παραμονεύουν κρυμμένα;

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr