Αλλαγή; Ποια αλλαγή;

Οι εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής-ΠΑΣΟΚ, ήταν ένα γεγονός πολυαναμενόμενο. Κάτι η μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση λόγω του ξαφνικού θανάτου της αείμνηστης Γεννηματά, κάτι η γενικότερη αίσθηση πως η ελληνική πολιτική χρειάζεται κάτι νεότερο, κάτι πιο φρέσκο από το υπάρχον δίπολο του... ενάμιση κόμματος, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εστιάστηκε επί εβδομάδες στη Χαριλάου Τρικούπη. Και θα συνεχίσει να επικεντρώνεται στον συγκεκριμένο χώρο, για τουλάχιστον μία ακόμη εβδομάδα. Παρόλο που το αποτέλεσμα της κάλπης, κάθε άλλο παρά ανανεωτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τον ουδέτερο παρατηρητή...

Έχει βέβαια δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο κύριος Νίκος Ανδρουλάκης, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας του, αποτελεί "στοιχείο ανανέωσης και νέων ιδεών". Στην πραγματικότητα όμως, όπως εύκολα μπορεί να δει το ψύχραιμο μάτι, δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών της μεταπολίτευσης οι οποίοι, χωρίς καθόλου ή με ελάχιστη επαγγελματική εμπειρία, κερδίζουν μια εκλογή και, από εκείνη την στιγμή και εντεύθεν, παραμένουν στην πολιτική. 

Κάποιοι θα σκεφθούν πως, ως πολιτικός μηχανικός, θα πρέπει να έχει εργασθεί. Πιθανόν. Όσο και ο κύριος Αλέξης Τσίπρας, επίσης πολιτικός μηχανικός ως γνωστόν. Σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να εξάσκησε για σημαντικό χρόνο το επάγγελμα, μιας και είναι ευρωβουλευτής από το 2014 ενώ από το 2013 κατέχει την θέση του Γενικού Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο θέσεις ως αιρετές, είναι πρακτικά αδύνατον να προέκυψαν από πολιτική παρθενογένεση, όπως και να το κάνουμε. Επομένως αποκλείεται να πρόλαβε να αφιερώσει αξιοσημείωτους χρόνους σε ουσιαστική άσκηση επαγγέλματος. Όταν εξελέγη Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής ήταν μόλις 34 ετών...

Σε απλά ελληνικά, ο κύριος Ανδρουλάκης είναι επαγγελματίας πολιτικός. Πολύ καλά κάνει, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, ειδικά μάλιστα όταν τ’ αποτελέσματα δείχνουν πως είναι εξαιρετικά καλός σε αυτό που διάλεξε ως επάγγελμα και, ειλικρινά και εκ βάθους καρδιάς, μπράβο. Όμως η πορεία του και οι θέσεις του κατά την προεκλογική του εκστρατεία, δεν προμηνύουν κάποιου είδους "ανανέωση". 

Τη γνωστή πεπατημένη του "ψηφαλάτσι, ψηφαλάτσι, ζεμίζει το σακουλάτσι", σίγουρα την ακολουθεί. Αλλά ό,τι μπορεί να έχει αυτή η τακτική σοβαρή και παραγωγική σχέση με το νέο και το καινοτόμο της πολιτικής, διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες. 

Σίγουρα κάποιοι θα θεωρήσουν ότι η ανανέωση θα μπορούσε να προέλθει από τις "φρέσκιες ιδέες" του. Πιθανόν είναι και αυτό. Προσωπικά θα μπορώ να εκφέρω συγκεκριμένη άποψη μόλις δεηθεί να μας κάνει κοινωνούς κάποιων εξ αυτών! Έστω κάποιων βασικών, βρε αδερφέ! Όπως ας πούμε αν θ’ αλλάξει τη διακόσμηση των κομματικών γραφείων! Ή του τρόπου με τον οποίο θα ανταγωνίζεται τους πολιτικούς του αντιπάλους στο βήμα του εθνικού Κοινοβουλίου, του οποίου δεν είναι μέλος...

Ο έτερος Καππαδόκης των προκριθέντων στον δεύτερο γύρο ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, φιλοδοξεί επίσης να φέρει τη "νέα αλλαγή", την ανανέωση. Ένας άνθρωπος 69 ετών, που έχει ήδη διατελέσει πάμπολλες φορές υπουργός, πρωθυπουργός επί περισσότερα από 2 χρόνια και πρόεδρος του κόμματος του οποίου την αρχηγία διεκδικεί και πάλι τώρα επί περισσότερα από 8, αποφάσισε πως έφθασε η ώρα να φέρει την ανανέωση στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Έναν χώρο που δεν δίστασε να διχάσει, παραμονές εκλογών σε ανάλογη στιγμή. Μάλιστα. Ό,τι πείτε...

Για να το πούμε απλά, πολλά μπορεί να σημαίνουν οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι την ανανέωση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Την ανάνηψη κάποιων (πολιτικών) πτωμάτων για λίγο, μπορεί! Την ανανέωση της Κεντροαριστεράς, αποκλείεται. Εκτός και εάν κάποιος εννοεί ως ανανέωση, την άνοδο των εκλογικών ποσοστών κατά μερικές μονάδες. Που δεν θα ξεπερνούν στο μέτρημα τα δάχτυλα του ενός χεριού...

Το κορυφαίο ζητούμενο πάντως παραμένει, ποιος θα καθίσει στον πράσινο προεδρικό θώκο την επόμενη Κυριακή το βράδυ. Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν τη νίκη Ανδρουλάκη βέβαιη. Και με βάση την κοινή λογική, έχουν δίκιο. Όταν όμως απέναντι του ο νεαρός Ηρακλειώτης Ευρωβουλευτής έχει έναν Παπανδρέου, η παραμικρή σιγουριά νίκης μπορεί ν’ αποδειχθεί μοιραίο λάθος. Περίπου σαν αυτό που διαπράττουν όσοι ζητούν από τον αντίπαλό του να επιδείξει μεγαλοψυχία και να παραιτηθεί, ώστε να μην υπάρξει δεύτερος γύρος.

Τέτοια λάθη όμως, διαπράττονται από άπειρους στα τερτίπια της πολιτικής στην κορυφή. Όχι από τον γόνο μιας οικογένειας, που "έχει βγάλει" ήδη 3 πρωθυπουργούς, μέχρι σήμερα! 

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr